Αυτό δεν είναι ένα blog που ψάχνει την επισκεψιμότητα. Είναι ένα προσωπικό σημειωματάριο, ένας τρόπος να ξεφορτώνομαι τους θυμούς μου και να μοιράζομαι τις χαρές μου. Είναι καλύτερο από το να μουρμουρίζω ή να γελάω μόνος μου.
Εδώ όλο και κάποιος ακούει…


Μην ξεχνάτε...

Τρίτη 17 Μαρτίου 2009

Ο συμμαθητής

Στο σχολείο, ξεκίνησε με τις καλύτερες προοπτικές.
«Πειραματικό». Πέρασε με εξετάσεις και στο Γυμνάσιο, 7ος απ’ όλη τη Θεσσαλονίκη. Μια προσωπική ιστορία με τον φιλόλογό του στην Α’ Γυμνασίου, έγινε αιτία να τον αφήσει μετεξεταστέο στα Αρχαία, πράγμα που σήμαινε ότι έπρεπε να συνεχίσει σε άλλο σχολείο. Και στο άλλο σχολείο ήταν πρώτος μαθητής μέχρι που τελειώνοντας την Γ’ έπρεπε να διαλέξει κατεύθυνση «Κλασσικό» ή «Πρακτικό». Κι ενώ η όποια κλίση του ήταν για κλασσική κατεύθυνση, ακολούθησε τους φίλους του στο Πρακτικό.
Πρώτη χρονιά στην Δ’ μετεξεταστέος φυσικοχημεία και τον Σεπτέμβριο στάσιμος. Την δεύτερη χρονιά τα κουτσοκατάφερε όπως επίσης και στην Ε’ αλλά τον Σεπτέμβριο. Τζάμπα ξόδευε ο πατέρας του για φροντιστήρια, τα μαθήματα εκείνα του προκαλούσαν αναφυλαξία. Στην ΣΤ’ απέτυχε στα Μαθηματικά και είχε δικαίωμα να δώσει άλλες δυο φορές για να πάρει το απολυτήριο. Τι να δώσει όμως; Άλγεβρα, Γεωμετρία, Παραστατική, Τριγωνομετρία, ήταν γι αυτόν «terra incognita». Η πρώτη φορά ήταν η αποθέωση της λευκής κόλλας, και εν όψει της δεύτερης και αποφασιστικής, ο πατέρας του ξεπέρασε τις δυνατότητές του και του εξασφάλισε κάποια ιδιαίτερα. Κάτι κατάλαβε αλλά δεν είχε καθόλου βάσεις και η αποτυχία ήταν σίγουρη. Την πρώτη μέρα, έλυσε από μία άσκηση στην Άλγεβρα και στην Γεωμετρία, πράγμα που σήμαινε ότι έπρεπε να λύσει από μία άσκηση και στα δύο άλλα μαθήματα της επομένης, ή δύο ασκήσεις στο ένα, κάτι που ισοδυναμούσε με θαύμα και μάλιστα σκανδαλώδες. Στην Παραστατική έδωσε λευκή κόλλα και περίμενε στην αυλή να ξαναμπούνε στην αίθουσα, να κάνει το ίδιο και στην Τριγωνομετρία, να ησυχάσει. Τα θέματα εκφωνήθηκαν κι αυτός δεν ήταν σε θέση να καταλάβει αν ήταν εύκολα ή δύσκολα, μόνο γύρισε να κοιτάξει τον κοντινό του που είχε αφήσει ένα σφύριγμα ικανοποίησης. Ήταν ένας συμμαθητής του, κοντούλης, ασχημούλης, μαυριδερός και λίγο αφελής, που έλεγε περίεργα το «σ» και πολύ υγρό το «λ» και εξ αιτίας όλων αυτών ήταν το συχνό αντικείμενο χλευασμού και καζούρας στην τάξη. Ποτέ δεν τον είχε συναναστραφεί αλλά και ποτέ λόγω χαρακτήρα δεν συμμετείχε στις διάφορες πλάκες που του ‘στηναν οι άλλοι και που ο φουκαράς τις δεχόταν αδιαμαρτύρητα και συχνά γελούσε κι αυτός δείχνοντας τάχα πως δεν τον πείραζε, πως συμμετείχε κι αυτός στο χαβαλέ των άλλων, πως ήταν της παρέας. Δεν τον είχε δει νωρίτερα, μάλλον θα καθόταν σε άλλο θρανίο
Ετοιμάστηκε να σηκωθεί να παραδώσει την κόλλα της παντελούς άγνοιάς του, όταν ο συμμαθητής ψιθύρισε: «που πας;». «Δεν ξέρω τίποτα» του απάντησε κι ένοιωσε λίγο ντροπιασμένος. «Περίμενε» είπε ο άλλος κοφτά, «περίμενε να τελειώσω». Σύντομα τέλειωσε και προσπάθησε ψιθυριστά να τον κατευθύνει στη λύση των ασκήσεων. Η ντροπή του που δεν μπορούσε ούτε να καταλάβει τι του έλεγε ο συμμαθητής του, τον έφερε σε απόγνωση κι έκανε να ξανασηκωθεί. «Περίμενε ρε!» αγρίεψε ο άλλος και εκμεταλλευόμενος το ότι ο επιτηρητής κοίταζε αλλού, του ‘δωσε την κόλλα του και πήρε τη δική του. Έγραψε τις λύσεις των ασκήσεων βιαστικά, τις έριξε μια τελευταία ματιά, σηκώθηκε, άλλαξε πάλι τις κόλες, πήγε στην έδρα του επιτηρητή και παρέδωσε τη δική του. Ο άλλος έμεινε να κοιτάζει την πόρτα απ’ όπου είχε φύγει ο συμμαθητής του και κάποια στιγμή σηκώθηκε και με αργά βήματα παρέδωσε κι αυτός «τη δική του». Βγήκε στην αυλή κι άναψε τσιγάρο, τώρα δεν τον ένοιαζε, το απολυτήριο το είχε εξασφαλίσει, τώρα η ζωή του θα ‘παιρνε τον δρόμο της, τον δρόμο που είχε ανοίξει ο «συμμαθητής» του. Για χρόνια αναρωτιόταν τι ήταν εκείνο που τον έκανε να ρισκάρει το δικό του απολυτήριο (αν τους πιάνανε) για το απολυτήριο του διπλανού του. Δεν είναι σίγουρος, αλλά μάλλον ο «συμμαθητής» του ήθελε να συμμετέχει...

18 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

απίστευτη ιστορία φίλε....

zoyzoy είπε...

Τι'ν τούτο?
Διήγημα με λειψό τέλος,ένα κομμάτι του διηγήματος?
Θέλω συνέχεια!

ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ είπε...

@Γιώργο είδες πως έρχονται τα πράγματα;

@zoyzoy, δεν έχει συνέχεια, ή μάλλον οτι συνέβη στη συνέχεια δεν έχει σημασία παρά μόνο για τον ευεργετηθέντα...

zoyzoy είπε...

Θα προτιμούσα να τον έκανε τον πιο καλό του φίλο.
"Γυναικείο μυαλό"

ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ είπε...

@zoyzoy, δεν τον ξαναείδε ποτέ!

zoyzoy είπε...

Μήπως δεν τον έψαξε?Εμεινε στο ότι τον βοήθησε και έμεινε εκεί, αφού πέρασε..... (Σου φορτώνω τα σχόλια!!)

ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ είπε...

@zoyzoy, δεν έτυχε. Κάποτε έμαθε κάτι γι αυτόν αλλά ασ' το καλύτερα.
(σε τσιγκλάω ε;)

zoyzoy είπε...

Μα πολύ όμως!!!!

ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ είπε...

@zoyzoy σου απαντώ στο μέιλ σου

ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ είπε...

@zoyzoy δεν βρίσκω μέιλ...(;)

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΗ ΟΛΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΟΥ.ΥΠΗΡΧΑΝ ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΤΟΙΜΟΙ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑΤΑ.ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΤΟΝ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΑΥΤΟ ΦΤΑΝΕΙ.

ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ είπε...

@skroytzako, ναι υπάρχουν και μερικοί τέτοιοι...

Ανώνυμος είπε...

Ήταν ένας συμμαθητής του, κοντούλης, ασχημούλης, μαυριδερός και λίγο αφελής, που έλεγε περίεργα το «σ» και πολύ υγρό το «λ» και εξ αιτίας όλων αυτών ήταν το συχνό αντικείμενο χλευασμού και καζούρας στην τάξη
Ποτέ δεν τον είχε συναναστραφεί αλλά και ποτέ λόγω χαρακτήρα δεν συμμετείχε στις διάφορες πλάκες που του ‘στηναν οι άλλοι και που ο φουκαράς τις δεχόταν αδιαμαρτύρητα και συχνά γελούσε κι αυτός δείχνοντας τάχα πως δεν τον πείραζε, πως συμμετείχε κι αυτός στο χαβαλέ των άλλων, πως ήταν της παρέας.

Αυτός ίσως να ήταν ο λόγος
Μια φορά και αυτός ήθελε να φανεί σημαντικός στους συμμαθητές του.

ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ είπε...

@paokland, κι αυτό μέσα είναι...

Μιχάλης Ρ. είπε...

Έζησα παρόμοια κατάσταση τελειόφοιτος στο 11ο στα Ξυλάδικα. Έδωσα την κόλλα μου σε έναν συμμαθητή, Μιχαηλίδη τον έλεγαν κι έκανα την βλακεία να γράψω και να παραδώσω την δική του κόλλα κι αυτός τη δική μου στην τριγωνομετρία. Ο επιτηρητής, μαθηματικός Παπαδόπουλος, μας ήξερε και μας σημείωσε τα γραπτά. Αυτός πήρε 19 κι εγώ 2 γιατί είχα παρελθόν πολιτικό και αποβολή (1973-1974). Ευτυχώς έγραψα άριστα άλγεβρα και γεωμετρία και πέρασα. Αργότερα έμαθα ότι ο Μιχαηλίδης σπούδαζε γιατρός στην Ιταλία, εγώ πέρασα στη βιομηχανική το ‘74 και στο πολυτεχνείο το ‘76. Στο πειραματικό πέρασα κι εγώ από το 53ο δημοτικό. Δεν φοίτησα λόγω κλήρωσης.

ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ είπε...

Ωραίες μνήμες...

Unknown είπε...

Θα σου πω μια παρόμοια ιστορία συγγενικού μου προσώπου.
Εχει μείνει εξω απο΄το Πανεπιστήμιο [ιατρική] για 5 διπλό!!
Εξετάσεις για δεύτερη χρονιά στη Φαρμακευτική ,[εικτέοι 100] ,μάθημα φυσική,ζητά ο αγνωστος τελείως από τη εμπρός θρανίο βοήθεια,και του την δινει!!!
Οταν βγήκε εξω κατάλαβε τι εχε κάνει και χτυπιόταν,ευτυχώς πέρασε, με υποτροφια!!!! εχεις δίκαιο,αλλες εποχες,οπως λεει και το ασμα
....τότε που καναμε ....κι αδελφοσύνη!!!!
Λοιπόν μου φαινεται πως ολα αυτά θα εγιναν στο 4ο ή 6ο τότε[λεμονάδικα]

ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ είπε...

@taspa, αν εννοείς τη δική μου ιστορία, εκτυλίχθηκε στο Β' αρρένων.