Αυτό δεν είναι ένα blog που ψάχνει την επισκεψιμότητα. Είναι ένα προσωπικό σημειωματάριο, ένας τρόπος να ξεφορτώνομαι τους θυμούς μου και να μοιράζομαι τις χαρές μου. Είναι καλύτερο από το να μουρμουρίζω ή να γελάω μόνος μου.
Εδώ όλο και κάποιος ακούει…


Μην ξεχνάτε...

Παρασκευή 11 Απριλίου 2008

Πώς μπορεί ένας τόσο παλιός στίχος να σε θυμώνει ακόμα;


Ζούμε σ’ ένα κόσμο μαγικό
Με φόντο την Ακρόπολη τον Λυκαβηττό
Γεμάτα τα μπαλκόνια
Πολιτικά αηδόνια
Υποσχέσεις και αγάπες
Και πολύχρωμα μπαλόνια
Για ευτυχισμένα χρόνια

Κι εσύ Ελένη, και καθ’ Ελένη
Της επαρχίας, της Αθήνας κοιμωμένη
Η ζωή σου να το ξέρεις
Είναι επικηρυγμένη
Να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο
Κι άλλο εκείνη να σε πεθαίνει...


.................................................

Τίποτα δεν άλλαξε τόσα χρόνια

4 σχόλια:

tzonakos είπε...

Συμφωνώ οτι τίποτε σχεδόν δεν εχει αλλάξει. Λες και είμαστε κάποια διαχρονική αξία !
Αλλίμονο...

ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ είπε...

tzonako, είμαι πολύ "φορτωμένος" και συνεχίζουν να με "φορτώνουν"

tzonakos είπε...

Και ποιος δεν ειναι φορτωμένος ;
Μετα σου λένε να σαι ήρεμος.
Καλά... στα λόγια ναι.
Καλό ΣΚ εύχομαι.

ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ είπε...

Επίσης σε όλους...