Το κυνήγι της δημοσιότητας και τι μπορεί να πάθεις

Κάθομαι και σκέφτομαι τι να κάνω για να διακριθώ στην μπλογκόσφαιρα. Σε 4 μήνες έχω κοντά επτά χιλιάδες επισκέψεις απ’ όλο τον κόσμο, έχω τρακόσιες αναρτήσεις, έχουν ενδιαφερθεί για το προφίλ μου οχτακόσιοι, αλλά κάτι που θα με ξεχωρίσει από το σωρό δεν έχει γίνει. Δεν λέω να γίνω σαν τον «πιτσιρίκο» ραδιοφωνικός παραγωγός (αν και γιατί όχι;) ούτε σαν τον «λύκο» να με καλούν για ανταλλαγή απόψεων οι Ντόρες και οι Πούτιν(αν και ξανά γιατί όχι;), αλλά κάτι ρε παιδί μου, μια μνεία του μπλόγκ μου σαν χαρακτηριστικό δείγμα, σαν σημείο αναφοράς ή (εδώ το «γιατί όχι;» μπαίνει μπροστά) μια συνέντευξη σε σοβαρό μέσο (από «Εστία» μέχρι «Επρέσσο») Και πάνω στον προβληματισμό μου, τσαααακ αναδύεται το σηματάκι από κάτω δεξιά «ο Τάϊ σας άφησε μήνυμα». Δεν είμαστε καλά, σκέφτηκα, Τάϊ λένε τον σκύλο μου, κάποιος με δουλεύει. Ανοίγω το μέϊλ, βλέπω αποστολέας «tai82005@central.us» και το κείμενο έλεγε : «Αν είστε πρόθυμος να βοηθήσετε τον Ναμπούκο, επανεκκινείστε τον υπολογιστή σας ΤΩΡΑ.» Διέκρινα μια αυστηρότητα στο «ΤΩΡΑ» και μου την έδωσε. Άναψα ένα πούρο (μινιατούρα όχι τίποτε ακριβό, 4ευρώ η πεντάδα) και σκέφτηκα λίγο. Τη σκέψη μου διέκοψε το «smoke on the water» στο κινητό μου. Συνήθως δεν απαντάω σε κλήσεις με απόκρυψη, αλλά απάντησα.
-Παρακαλώ…
-Είπαμε ΤΩΡΑ.
Είχα σωστά διακρίνει αυστηρότητα κι αμέσως τον επανεκκίνησα. Στο μεταξύ αποκρυπτογράφησα το «tai82005» και εξεπλάγην γιατί κανείς δεν ήξερε ότι ο Τάϊ είχε γεννηθεί τον Αύγουστο του 2005. Μυστήριο.. Μόλις ο υπολογιστής ήρθε ξανά στα γράδα του, ντριν ντριν κουδούνισε το google talk.
-Παρακαλώ…
-Χαίρεται κύριε Αγιάννη, ή μήπως είστε ο Ιαβέρης;
-Είμαστε το ίδιο πρόσωπο, αλλάζουμε όνομα πού και πού ανάλογα με τα κέφια, κύριεεε…
Έκανε πως δεν κατάλαβε το «κύριεεε»
-Παρακολουθούμε λίγο καιρό τωρα τα posts σας και σας έχουμε επιλέξει ανάμεσα σε 29 άλλους σαν υποψήφιους αρωγούς του σχεδίου Ναμπούκο.
-Ποιού Ναμπούκο κύριε και ποιοι είστε ΕΣΕΙΣ;
-Ελάτε τώρα κύριε Αγιάννη, δεν παίζουμε, αν δεν ξέρατε τον Ναμπούκο και δεν είσαστε σε θέση να καταλάβετε ποιοι είμαστε ΕΜΕΙΣ, δεν θα σας επιλέγαμε…να συνεχίσω ή προτιμάτε να παίξετε μόνος σας;
Βεβαίως και ήξερα τον Ναμπούκο και τώρα πιά ήξερα και ποιοι ήταν ΑΥΤΟΙ, αλλά τι δουλειά είχα εγώ μ’αυτούς και τι μπορούσα να κάνω που το είχαν ανάγκη;
-Ακούστε κύριεεεε…τέλος πάντων, αφού λέτε ότι έχετε διαβάσει τα κείμενά μου, θα ξέρετε ότι εγώ είμαι λίγο αντί, λίγο σέρτικος και..
-Γι αυτό ακριβώς αγαπητέ, μ’ έκοψε, γι αυτό ακριβώς…δεν κάνουμε λάθη εμείς, τουλάχιστον σ’ αυτό τον τομέα. Λοιπόν τι λέτε;
-Τι να πω κύριε και για ποιο πράγμα, ένα ναι ή ένα όχι για κάτι που δεν γνωρίζω;
-Ένα «ναι κατ’ αρχήν» θα μας έκανε.
-Εν τάξει ΝΑΙ κατ΄αρχήν, ή μαλλον μισό λεπτό. Να σας απαντήσω αύριο;
-Το μόνο σίγουρο αγαπητέ κύριε είναι το χθες και το σήμερα, το αύριο…
Το τικ τακ ενός ρολογιού ακουγόταν στο βάθος σημάδι ότι ο συνομιλητής μου περίμενε. Τι να έκανα, τι να έλεγα, ορίστε που με είχαν ξεχωρίσει, εν τάξει μαζί με άλλους εικοσιοκτώ, αλλά με είχαν διαλέξει ανάμεσα σε χιλιάδες, άρα δεν πήγαν στον βρόντο όσα έγραψα. Από την άλλη, ΘΑ ΠΗΓΑΙΝΑΝ ΣΤΟΝ ΒΡΟΝΤΟ ΟΣΑ ΕΓΡΑΨΑ ΑΝ ΕΛΕΓΑ ΝΑΙ. Προτιμότερο να μείνω παρέα με όσους έχω «γνωρίσει» μέχρι τώρα στα μπλόγκς και όσους θα «γνωρίσω» στο μέλλον. Σκέφτηκα να του απαντήσω με ένα μεγαλοπρεπές ΟΧΙ, αλλά φάνηκα ευγενής (ας κρατάμε και καμιά πισινή, δεν ξέρεις τι γίνεται)
-Λυπάμαι αγαπητέ, δεν νομίζω ότι μπορώ να βοηθήσω, ίσως κάνατε λάθος επιλογή αυτή τη φορά, σας ευχαριστώ πάντως.
Η γραμμή βουβάθηκε, δεν πρόλαβα να πώ καληνύχτα σας.

Υ.Γ. Θα παρακολουθώ για τυχόν αλλαγές θέσεων, μπας και βρώ τους άλλους 28 επιλεγέντες