Αυτό δεν είναι ένα blog που ψάχνει την επισκεψιμότητα. Είναι ένα προσωπικό σημειωματάριο, ένας τρόπος να ξεφορτώνομαι τους θυμούς μου και να μοιράζομαι τις χαρές μου. Είναι καλύτερο από το να μουρμουρίζω ή να γελάω μόνος μου.
Εδώ όλο και κάποιος ακούει…


Μην ξεχνάτε...

Δευτέρα 12 Μαΐου 2008

ΤΥΠΟΙ και ΤΟΠΟΙ της Θεσσαλονίκης 1950-1970 Νο 7

7 Παγκρατίδης ο «Δράκος»
Ο άνθρωπος που έγινε το επίκεντρο μιας μακράς διαρκείας αναστάτωσης της Θεσσαλονίκης. «Δράκος» είχε χαρακτηρισθεί από τον Τύπο ο δράστης σειράς επιθέσεων με σεξουαλικά κίνητρα σε διάφορα μέρη της Θεσσαλονίκης από την Μίκρα μέχρι το Σεΐχ Σού, κάποιες από τις οποίες είχαν τραγικά αποτελέσματα. Η πόλη ήταν ανάστατη, κάθε βράδυ στα αστυνομικά τμήματα προσήγοντο δεκάδες υπόπτων και τελικά προσήχθη και ο Αριστείδης Παγκρατίδης επειδή συνελήφθη να προσπαθεί να μπεί σε κοιτώνα ορφανοτροφείου θηλέων στην Τούμπα. Είχε και βεβαρημένο παρελθόν, δούλευε περιστασιακά, είχε «ύποπτες» παρέες, κάποια (όχι όλα) από τα επιζήσαντα θύματα του «δράκου» τον αναγνώρισαν και ο τότε αστυνομικός διευθυντής Νίκος Μουσχουντής που είχε χαρακτηρίσει την υπόθεση «θέμα τιμής» τον τύλιξε σε μια κόλλα χαρτί και τον παρέπεμψε. Καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε πίσω από τις φυλακές Επταπυργίου με τυφεκισμό. Οι τελευταίες του λέξεις ήταν προς την μάνα του που παρακολουθούσε γονατισμένη, «Μανούλα μου γλυκειά είμαι αθώος». Πολλά γράφτηκαν και περισσότερα συζητήθηκαν αργότερα και διαμορφώθηκε μια γνώμη ότι ο Παγκρατίδης ήταν «θύμα».
Γιάννης Αγιάννης
Υ.Γ. Πάντως οι επιθέσεις σταμάτησαν.
Ιαβέρης

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Φως, 40 χρόνια μετά την εκτέλεση του Αριστείδη Παγκρατίδη, τον Φεβρουάριο του 1968, έρχεται να ρίξει το βιβλίο του δημοσιογράφου Κώστα Τσαρούχα.


Φέρει τίτλο «Ο δράκος που διέφυγε... - Υπόθεση Παγκρατίδη». Παρουσιάστηκε χθες στην ΕΣΗΕΑ από τις εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα», τον συγγραφέα, τον καθηγητή Εγκληματολογίας Γιάννη Πανούση, που προλογίζει το βιβλίο και τους πολιτικούς Βαγγέλη Βενιζέλο και Αρη Σπηλιωτόπουλο. Η καταδίκη Παγκρατίδη ως δράκου του Σέιχ Σου και η εκτέλεσή του δεν εδραιώθηκαν ποτέ στην κοινή συνείδηση της κοινής γνώμης. Κάλυψε όμως ιδανικά τις επιπτώσεις από ένα άλλο συγκλονιστικό γεγονός της εποχής, όπως ήταν η δολοφονία του βουλευτή της Αριστεράς Γρ. Λαμπράκη, σχολίασε ο καθηγητής Πανούσης και συνέχισε «ο Παγκρατίδης υπήρξε θύμα του περιθωρίου, των παρακρατικών μηχανισμών, της ολιγωρίας των δημοκρατικών θεσμών και των δικονομικών παραλείψεων. Στον ρόλο του παρακράτους που επηρέασε τη δικαιοσύνη, ώστε να καταδικαστεί ένας αθώος, καθώς και στις συνθήκες που επικρατούσαν τότε στη Θεσσαλονίκη αναφέρθηκε ο Ευάγγελος Βενιζέλος.

Ως κοινωνικό αντίσωμα από εκείνα που χαρακτηρίζουν τους ενεργούς πολίτες, ώστε να μην πέφτουν εύκολα θύματα πολιτικής χειραγώγησης χαρακτήρισε την υπόθεση που πραγματεύεται το βιβλίο ο Αρης Σπηλιωτόπουλος. Τέτοιες αποκαλύψεις θωρακίζουν το πολιτικό μας σύστημα, και την υπόστασή μας ως πολιτικά όντα, είπε.

«Μανούλα μου γλυκιά είμαι αθώος...» και η ριπή του αποσπάσματος ήταν αδύνατον να φύγουν από τα αυτιά μου, είπε ο συγγραφέας-δημοσιογράφος Κ. Τσαρούχας που κάλυπτε τα γεγονότα. Ανέφερε ότι τότε το βρώμικο παρακράτος αναζητούσε ένα θύμα για να κρυφτεί από το βούρκο που βούλιαζε, στη μετεμφυλιακή Ελλάδα. Το βρήκε σ' ένα πεινασμένο παιδί που μπαινόβγαινε στα «ιδρύματα» της Φρειδερίκης. Ο δράκος του Σέιχ Σου δεν ήταν ο Αριστείδης Παγκρατίδης. Ηταν άλλος και διέφυγε. Ηταν μια ψυχοπαθητική προσωπικότητα που με το χρήμα εξασφάλισε την ανωνυμία του και τα γηρατειά του.