Όταν πηγαίνω στο γήπεδο

Καταλαβαίνω και κατανοώ απολύτως τη συμπεριφορά της εξέδρας στο σύνολό της αλλά και του κάθε οπαδού χωριστά. Στο πρόσωπο του διαιτητή, του επόπτη, του αντίπαλου, βλέπουν και βρίζουν από τη γκόμενα που δεν τους έκατσε, ή το αφεντικό τους που τους ξεπατώνει στη δουλειά για πέντε φράγκα χωρίς ωράρια, μέχρι τον επιχειρηματία ανταγωνιστή που πήρε την καλή δουλειά επειδή είχε γνωριμίες. Όλα στο γήπεδο πληρώνονται, όλες οι αδικίες εκεί παίρνουν την εκδίκησή τους, οι νεκροθάφτες των ονείρων του καθ' ενός και όλων μαζί εκεί "τιμωρούνται" εκεί η νίκη παίρνει για λίγο τη θέση της αύξησης που δεν ήρθε, της όποιας επιθυμίας δεν πραγματοποιήθηκε. Εκεί όλα, πάθη, μίση, βάσανα, στερήσεις, γίνονται ένα μίγμα που βράζει στη χύτρα και κάνει το καπάκι να χοροπηδάει. Μεγάλη εφεύρεση το γήπεδο για την εκτόνωση, αλλά ρε παιδιά, να σκοτωνόμαστε κιόλας;