ΤΥΠΟΙ και ΤΟΠΟΙ της Θεσσαλονίκης 1950-1970 Νο 14

14 Κινηματογράφοι
Την εποχή που δεν υπήρχε τηλεόραση, η φτηνότερη διασκέδαση ήταν οι κινηματογράφοι. Πιο φτηνή ήταν σε κινηματογράφους Β’ προβολής που έπαιζαν δύο έργα μία – δύο εβδομάδες μετά τους Α’. Στις μεγάλες επιτυχίες και ειδικά στις ελληνικές γινόταν κοσμοσυρροή τέτοια που εδημιουργούντο ουρές με σχοινιά ώστε να τηρείται η τάξη. Το κοινό αδημονούσε και συχνά δεχόταν να βγάλει εισητήριο παρά την ειδοποίηση «μόνον όρθιοι». Οι κεντρικοί κινηματογράφοι που είχαν και τη μεγαλύτερη κίνηση ήταν:

«Τιτάνια» εκεί που είναι τώρα το πολυκατάστημα Φωκά στην Τσιμισκή, τα «Διονύσια», κατεβαίνοντας από την Αγία Σοφία δεξιά πριν την Τσιμισκή με εξωτερική διακόσμηση φαραωνικών αγαλμάτων, τα «Ηλύσια» στη Δημ. Γούναρη και Παύλου Μελά γωνία, τώρα γυναικείο πολυκατάστημα, το κινηματοθέατρο «Παλλας» στην παραλία εκεί που βρίσκεται και σήμερα ομώνυμο κινηματοθέατρο που δεν λειτουργεί όμως, και φυσικά το
«Ολύμπιον» που δεσπόζει ακόμα στην πλατεία Αριστοτέλους. Επίσης ο «Έσπερος» στην Πρίγκηπος Νικολάου (πρώην Πολωνίας και τώρα Αλεξάνδρου Σβώλου) που διέθετε και θερινό κινηματοθέατρο. Στην περιοχή του Φαλήρου το «Πατέ» είναι πιά πολυκατοικία. Κεντρικοί Β’ προβολής ήταν το «Μακεδονικόν» στην περιοχή Ιπποδρομίου, που λειτουργεί ακόμα και τώρα σαν πρώτης προβολής και με ποιοτικές ταινίες, και το «Θερμαϊκόν» που μετά έγινε «Κεντρικόν» και τώρα είναι μουσικό στέκι νεολαίας στην παραλία κοντά στον Λευκό Πύργο. Στην Αγίου Δημητρίου ήταν το «Ιντεάλ». Κάπως πιο έξω στην περιοχή Φαλήρου, ο «Απόλλων» που δίπλα είχε και θερινό χώρο, και ο «Κρόνος» στο Ντεπό που είχε και θερινή οθόνη στην ταράτσα.
Ξεχωριστή μνεία αξίζουν η «Αίγλη» (πρώην Γενή χαμαμ) πίσω από τον Άη Δημήτρη, που αναπαλαιώθηκε και σήμερα είναι χώρος διασκέδασης με το ίδιο όνομα και το «Αλκαζάρ» στην Εγνατία που έκλεισε και τώρα γίνονται εργασίες αναστήλωσης. Η μνεία που τους αξίζει είναι γιατί πρόκειται για μνημεία της - πάνω από πεντακόσια χρόνια - Οθωμανικής περιόδου της πόλης, και γιατί στο «Αλκαζάρ" ιδίως, γινόταν πρωτοφανής κοσμοσυρροή όταν προβάλλοντο τουρκικές ταινίες που μαγνήτιζαν το προσφυγικό στοιχείο και λόγω της γλώσσας που ήταν ακόμα ζωντανή, αλλά και γιατί στις ταινίες είχαν τη δυνατότητα να δούν μερικά από «τα μέρη τους».
Στο «Πάνθεον» (τώρα δεν υπάρχει) και το «Λαϊκόν» στο Βαρδάρη, δύο έργα Β’ προβολής από τις 10 το πρωί.

Στην περιοχή της Ανάληψης, η "Αθηνά" με συρόμενη οροφή που το καλοκαίρι γινόταν θερινή, και σήμερα είναι μπιλιαρδάδικο, και το "Αθήναιον" στη Σχολή Τυφλών που κι αυτό γινόταν θερινό ανοίγοντας την οροφή του και λειτουργεί και σήμερα.
Τα «θερινά τα σινεμά» είχαν τη δόξα τους στην πλατεία Αριστοτέλους. Πέντε(!!!) κινηματογράφοι, τρείς από τη μία πλευρά και δύο απέναντι που όσο και να βασανίζω τη μνήμη μου δεν μπορώ να θυμηθώ παρά μόνο τρείς. Ζέφυρος, Ρίο, Ηλύσια…(όποιος μπορεί να βοηθήσει για τους άλλους δύο, τον ευχαριστώ εκ των προτέρων). Φάληρο και Απόλλων στην περιοχή Φαλήρου, «Κορωνίς» στην της Βασ. Όλγας «Ολύμπια» στην Μαρτίου, «Ναταλί» στη νέα παραλία (όχι εκεί που είναι τώρα) και «Αστόρια» στην παλιά παραλία δίπλα στο σημερινό “garcon” που κανένα τους δεν υπάρχει σήμερα. Ας αναφέρω «τιμής ένεκεν» έναν Καραγκιόζ-μπερντέ που έδινε συχνά παραστάσεις σ’ έναν μικρό υπαίθριο χώρο απέναντι από τον «Έσπερο» στο στενάκι.
Φυσικά κάθε συνοικία είχε τα δικά της κινηματογραφικά στέκια, εγώ αναφέρω αυτά που γνώρισα.