Αυτό δεν είναι ένα blog που ψάχνει την επισκεψιμότητα. Είναι ένα προσωπικό σημειωματάριο, ένας τρόπος να ξεφορτώνομαι τους θυμούς μου και να μοιράζομαι τις χαρές μου. Είναι καλύτερο από το να μουρμουρίζω ή να γελάω μόνος μου.
Εδώ όλο και κάποιος ακούει…


Μην ξεχνάτε...

Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2008

Δεν μας ζητάνε και πολλά οι Αμερικάνοι...

Συνοψίζω από τις σχετικές ειδήσεις. Η Λίζα η κοντή θα ζητήσει λέει από τη Ντόρα την ψηλή, τα παρακάτω. Πρώτα απ' όλα να κάνουμε το κορόϊδο στο Σκοπιανό, να μπουν οι γείτονες σαν F.Y.R.O.M. στο ΝΑΤΟ και μετά βλέπουμε. Δεύτερο, να στείλουμε στο Αφγανιστάν ελικόπτερα και παλαιού τύπου (Μ1) άρματα, με τα πληρώματά τους φυσικά, τρίτο να απαγκιστρωθούμε από τον ενεργειακό εναγκαλισμό με τη Ρωσία και να αγκαλιαστούμε με το Ναμπούκο τους που θα τον επανασχεδιάσουν να περνάει και από την Ελλάδα και τέταρτο να μη προβούμε σε οικονομικές συμφωνίες με τη Συρία. Τίποτα πιό πρόστυχο και πονηρό δεν ζητάνε. Ζητάνε πολλά;

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

To θέμα δεν είναι τι θα ζητήσει. αυτοί την δουλειά τους κάνουν. Δεν περιμένεις τίποτα καλύτερ.

Το θέμα είναι οτι θα τα δώσουμε όλα.
Αποικία είμαστε...

Ανώνυμος είπε...

Σωστό, αλλά βρε παιδί μου, οι αποικίες σιγά σιγά ελευθερώνονται, εμείς ακόμα;

Ανώνυμος είπε...

Παιδια δε γινεται ετσι. Εχουμε ξεπεσει τοσο πολυ σαν χωρα, εχουμε χασει το φως και ακομα περιμενουμε τον απο μηχανης θεο. Ειμαστε σε ΠΟΛΕΜΟ, ξυπνηστε! Πρεπει να γυρισουμε πισω αρκετα χρονια, να δουμε ποιοι μας σεβαστηκαν στις δυσκολες στιγμες (Ρωσοι), ποιοι καταστρεφουν αδυναμα κρατη (Αμερικανοι), ποιοι ηταν οι ασχημοι της υποθεσης και υπεστησαν εκμεταλλευση (μαλλον εμεις, αλλα και οι γειτονες μας Τουρκοι, οι οποιοι δεν φταινε σε τιποτα, πιο δυσκολη ειναι εκει η ζωη) και να ξεκινησουμε να βλεπουμε διαφορετικα τη χωρα. Ναι, ειμαστε σε πολεμο, αλλα δεν ειναι δικος μας. Υπαρχει μια ανερχομενη δυναμη στη Γη, η Ρωσια, μια υπερδυναμη η οποια προσπαθει να κρατηθει ψηλα με [αρπαχτες νικες] , η Αμερικη, υπαρχει η Ε.Ε. η οποια ειναι ανημπορη καθως τα κρατη της εχουμε το ενδιαφερον τους στραμμενο μονο στο προσωπικο τους οφελος και εμεις σε μια κρισιμη καμπη κανουμε αγωνα δρομου για να επιζησουμε σε αυτον τον πολεμο (ο οποιος δεν ειναι καν δικος μας)