Όταν είμαστε παιδιά... μέρος 2ο από 2

Τα παιδικά παιγνίδια ήταν πολλά, όλα υπαίθρια, όλα επινοήσεις των παιδιών (εκτός από τη μπάλλα βέβαια). Κρυφτό, μπίκο, τσιλίκι (κάτι σαν το αμερικάνικο μπέϊζ μπόλ), μήλα, μακριά γαϊδάρα (καθαρά αγορίστικο), κουτσό, σχοινάκι και μπίλιες ή γκαζιές. Αυτές βέβαια έπρεπε αρχικά να τις αγοράσεις, γι αυτό συχνά τις αντικαθιστούσαμε με καπάκια από αναψυκτικά ή μπύρες διατηρώντας κατά τα άλλα τη διαδικασία του παιγνιδιού. Δεν υπήρχαν Νιντέντο και πλέϊ στέϊσον και οι παρέες δένονταν παίζοντας μαζί. Κάποια χρόνια αργότερα μπορούσαμε να παίζουμε στη ΧΑΝΘ ποδοσφαιράκι, αυτό που υπάρχει ακόμα και σήμερα και μετά ήρθαν τα φλίπερ. Έφηβοι πιά προσπαθούσαμε να ξεγελάσουμε το Νίκο στο "καφέ Ζάππειο" βάζοντας κάτω από τα πόδια του μηχανήματος κομμάτια μάρμαρο ή πλακάκι κάνοντας λιγότερο κατηφορική την επιφάνεια ώστε η μπίλια να κυλάει πιό αργά. Έτσι ο ικανότερος της παρέας έπαιζε πρώτος και κέρδιζε παιγνίδια ώστε να παίξουν όλοι. Συχνά ο Νίκος μας έπαιρνε χαμπάρι και ή έβγαζε το μηχάνημα από τη πρίζα, ή μας καρπάζωνε. Είναι πιθανό να μας καταλάβαινε πάντα αλλά καθόριζε αυτός τα περιθώρια της ανοχής του. Να 'ναι καλά... Ήταν ωραία χρόνια τότε, όχι μόνο για τα παιδιά αλλά και για τους μεγάλους, με την έννοια οτι οι πόλεμοι είχαν τελειώσει και το κάθε αύριο ήταν καλλίτερο, ήταν ένα βήμα εμπρός, δύσκολο αλλά εμπρός που σου έδινε την ελπίδα και τη δύναμη για το μεθαύριο.