Αυτό δεν είναι ένα blog που ψάχνει την επισκεψιμότητα. Είναι ένα προσωπικό σημειωματάριο, ένας τρόπος να ξεφορτώνομαι τους θυμούς μου και να μοιράζομαι τις χαρές μου. Είναι καλύτερο από το να μουρμουρίζω ή να γελάω μόνος μου.
Εδώ όλο και κάποιος ακούει…


Μην ξεχνάτε...

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

Τρίτη βράδυ

Ανάμεσα Κασσάνδρα και Πήλιο, δύο μαχητικά κυνηγιούνται σε άσκηση αναχαίτισης.
Σκέφτηκα τα παλληκαράκια εκεί πάνω, τι να πρωτοκάνουν, μέσα στο νυχτερινό ουρανό που να πρωτοεστιάσεις την προσοχή; Στον πραγματικό ορίζοντα, στον τεχνητό, στο ραντάρ, στα όργανα, σ’ αυτόν που κυνηγάς ή σ’ αυτόν που σε κυνηγάει μέσα σ’ έναν καταιγισμό «G», να μιλάς στη βάση να χειρίζεσαι τα οπλικά σου συστήματα; Τρελοκομείο!
Γιατί τα γράφω αυτά;
Γιατί την ίδια ώρα κάποιοι βουλευτές στα τηλεοπτικά παράθυρα τσακώνονταν για το ποιοι υπηρετούν καλύτερα τον τόπο. Και τα παιδιά εκεί πάνω να παίρνουν ούτε το 1/4 απ’ όσα παίρνουν αυτοί οι αγύρτες της πολιτικής.

2 σχόλια:

tzonakos είπε...

Πάλι εχεις δίκιο εσυ ...
μακάρι να ειχες άδικο.

ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ είπε...

Δίκιο ε;
Αλλά τζονάκο, που να το βρείς;