Αυτό δεν είναι ένα blog που ψάχνει την επισκεψιμότητα. Είναι ένα προσωπικό σημειωματάριο, ένας τρόπος να ξεφορτώνομαι τους θυμούς μου και να μοιράζομαι τις χαρές μου. Είναι καλύτερο από το να μουρμουρίζω ή να γελάω μόνος μου.
Εδώ όλο και κάποιος ακούει…


Μην ξεχνάτε...

Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2008

Χριστούγεννα...

Πήγα να δώ σήμερα τη μάνα μου κι έκανα και μια βόλτα στο κέντρο.


Οι μαγαζάτορες κάνουν ότι μπορούν να δώσουν μια εικόνα γιορταστική, να δημιουργήσουν μια χαρούμενη ατμόσφαιρα, να τραβήξουν κόσμο στα μαγαζιά τους.



Ηχεία να σκορπίζουν μουσική, πάγκοι στα πεζοδρόμια να κερνούν γλυκά στους περαστικούς, ΑηΒασίληδες, ξυλοπόδαροι άγγελοι να χαρίζουν μπιχλιμπίδια, λαμπάκια ταρατατζούμ…


Δεν κατάλαβα ποτέ, πώς είναι δυνατό να γιορτάζεις μόνο και μόνο επειδή
«ήρθαν γιορτές». Πώς είναι δυνατό ν’ αφήνεις στην άκρη όλα σου τα προβλήματα μόνο και μόνο επειδή οι δήμαρχοι στόλισαν τους δρόμους και οι καταστηματάρχες τα μαγαζιά τους.
Σε μια χώρα που τα περισσότερα σπίτια έχουν κάποιο πρόβλημα, κάποιον άνεργο, κάποιον ξενητεμένο, κάποια δάνεια, κάποιον άρρωστο, κάποιον δικό τους που έχασαν πρόσφατα, ένα μέλλον δυσοίωνο, μια ζημιά που έγινε ή κάποια δουλειά που δεν έγινε, μια σχέση που χάλασε ή μια που δεν άνθισε…

Τα λαμπάκια ανάβουν στο μπαλκόνι μου κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, μόνο όταν οι γενικότερες συνθήκες με κάνουν να νοιώθω γιορτινά, και φέτος δεν θ’ ανάψουν.

Σ’ όλους εσάς που οι μέρες αυτές σας αγγίζουν, εύχομαι από καρδιάς να τις περάσετε όπως τις ονειρεύεστε.Στους άλλους, σαν κι εμένα, εύχομαι το πνεύμα των Χριστουγέννων να κάνει το θαύμα του και να τις περάσετε καλύτερα απ’ όσο ελπίζετε…


Καλές "γιορτές"

4 σχόλια:

palalos είπε...

ΚΑΘΕ ΛΑΜΠΑΚΙ ΥΠΟΔΗΛΩΝΕΙ ΚΑΙ ΕΝΑ ΧΑΜΕΝΟ ΟΝΕΙΡΟ....


ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΑΓΙΑΝΝΗ, ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙΣ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΥΓΕΙΑ ΕΣΥ ΚΑΙ ΟΛΗ ΣΟΥ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ!

ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ είπε...

παλαλέ φίλε μου, γι αυτό δεν θ' ανάψουν φέτος.
Τις καλύτερες ευχές μου σ' εσένα και όσους αγαπάς και νοιάζεσαι...

Ανώνυμος είπε...

Για μένα πάντα τα Χριστούγεννα είναι μια μελαγχολική γιορτή. Η γιορτή της απόλυτης μοναξιάς. Βγαίνουν τα παράπονα όλα από μέσα μου και μου φωνάζουν, «που πας ρε Καραμήτρο…». Τα λαμπάκια, αυτή η αμερικανιά είναι ο «Γρηγόρης» που δίνει το σύνθημα για την υποχρεωτική γιορτή. Τα παιδιά όμως γιορτάζουν, το βλέπω στα δικά μου παιδιά και τα χαίρομαι. Τελικά όλοι έχουμε δικαίωμα σε δεύτερα ευτυχισμένα παιδικά χρόνια. Χρόνια καλά κι ευτυχισμένα «Άθλιε», σε σένα και στην οικογένειά σου. Σ΄ ευχαριστώ για τη φιλοξενία και τη παρέα.

ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ είπε...

Μιχάλη ευχαριστώ για τις ευχές, αντεύχομαι να χαίρεσαι πάντα βλέποντας τα παιδιά σου να χαίρονται.
υ.γ. η παρέα είναι αμφίδρομη