Αυτό δεν είναι ένα blog που ψάχνει την επισκεψιμότητα. Είναι ένα προσωπικό σημειωματάριο, ένας τρόπος να ξεφορτώνομαι τους θυμούς μου και να μοιράζομαι τις χαρές μου. Είναι καλύτερο από το να μουρμουρίζω ή να γελάω μόνος μου.
Εδώ όλο και κάποιος ακούει…


Μην ξεχνάτε...

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008

Το σκέφτηκα πολύ να γράψω για εμάς τους ΠΑΟΚτσήδες

Θα το κάνω όμως κι ας πει ο καθένας ότι νομίζει…
Προχθές με την Ξάνθη, εν χορώ βρίζαμε τη μάνα του Λαμπριάκου. Από τη μια δεν υπήρξε καμία αφορμή, πέρα από το συνηθισμένο αγωνιστικό στυλ του παίκτη, από την άλλη πόσο μαγγιά είναι, κρυμμένος στη μάζα και την ανωνυμία να κάνεις κάτι που δεν θα τολμούσες στο ένας μ’ έναν;

Δεν λέω για τους διαιτητές (όλο και κάτι κάνουν) ή τον Καζναφέρη (αυτός κι αν έχει κάνει) παρ’ όλο που κι εδώ έχω αντιρρήσεις για την βρισιά.

Άλλο να του ρίξεις μπινελίκια σε προσωπικό επίπεδο (είσαι αυτό - κάνεις εκείνο - σου κάνουν το άλλο) οι συνθέτες της κερκίδας θα βρούν τρόπο να το ταιριάξουν, κι άλλο οι βρισιές για πρόσωπα αθώα και που πιθανό να μην είναι εν ζωή…
-Κήρυγμα μας κάνεις ρε φίλε; θα σκεφτεί κάποιος.
Όχι αλλά δεν μ’ αρέσει και χρησιμοποιώ το εργαλείο για να το πω. Ποιος ξέρει, την άλλη φορά μπορεί να βρίζει ένας λιγότερος.
Και κάτι θετικό
. Με ικανοποίηση διαπιστώνω ότι όλο και λιγότερο ασχολούμαστε με τον συμπολίτη. Ας αφήσουμε αυτούς να ασχολούνται μ’ εμάς

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ φίλε
Σαν ΠΑΟΚτσής χαίρομαι για τις απόψεις σου και θέλω να σου πω ότι όταν όλοι θα πάψουν να βρίζουν οι να κάνουν όλα όσα όλοι μας ξέρουμε και η ομάδα μας θα πάει καλύτερα μια και θα βρούμε άλλους τρόπους για να την βοηθήσουμε αλλά και θα πάψουν όλοι "αυτοί" να βρίσκουν αφορμές.Μακάρι όλοι οι φίλαθλοι να το δουν έτσι

ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ είπε...

Χαιρετώ έναν (ανώνυμο) ομοϊδεάτη
;-)