Το σκέφτηκα πολύ να γράψω για εμάς τους ΠΑΟΚτσήδες

Θα το κάνω όμως κι ας πει ο καθένας ότι νομίζει…
Προχθές με την Ξάνθη, εν χορώ βρίζαμε τη μάνα του Λαμπριάκου. Από τη μια δεν υπήρξε καμία αφορμή, πέρα από το συνηθισμένο αγωνιστικό στυλ του παίκτη, από την άλλη πόσο μαγγιά είναι, κρυμμένος στη μάζα και την ανωνυμία να κάνεις κάτι που δεν θα τολμούσες στο ένας μ’ έναν;

Δεν λέω για τους διαιτητές (όλο και κάτι κάνουν) ή τον Καζναφέρη (αυτός κι αν έχει κάνει) παρ’ όλο που κι εδώ έχω αντιρρήσεις για την βρισιά.

Άλλο να του ρίξεις μπινελίκια σε προσωπικό επίπεδο (είσαι αυτό - κάνεις εκείνο - σου κάνουν το άλλο) οι συνθέτες της κερκίδας θα βρούν τρόπο να το ταιριάξουν, κι άλλο οι βρισιές για πρόσωπα αθώα και που πιθανό να μην είναι εν ζωή…

-Κήρυγμα μας κάνεις ρε φίλε; θα σκεφτεί κάποιος.
Όχι αλλά δεν μ’ αρέσει και χρησιμοποιώ το εργαλείο για να το πω. Ποιος ξέρει, την άλλη φορά μπορεί να βρίζει ένας λιγότερος.
Και κάτι θετικό. Με ικανοποίηση διαπιστώνω ότι όλο και λιγότερο ασχολούμαστε με τον συμπολίτη. Ας αφήσουμε αυτούς να ασχολούνται μ’ εμάς