Ο καλύτερος φετεινός ΠΑΟΚ απέναντι στον Γκσπούρνινγκ

Δεν ξέρω αν αυτή είναι η συνήθης απόδοσή του, αλλά τέτοιος τερματολόγος δεν έχει περάσει από την Τούμπα. Μπράβο του!

Ο ΠΑΟΚ ήταν εξαιρετικός, σ’ έναν αγωνιστικό χώρο που δεν ήξερες που θα πάει η μπάλλα, πότε θα κολλήσει ή πότε θα γλυστρίσει, η ομάδα έπαιξε ποδόσφαιρο κοντα σ’ αυτό που λέμε ολοκληρωτικό. Συνεχής κίνηση, επιθέσεις από τα πλάγια, πίεση παντού. Ο Ίβιτς πολύ βελτιωμένος, ακραία μπακ έμβολα, κέντρο άμυνας «βρήκα την πόρτα σου κλειστή και τα κλειδιά παρμένα», χαφ που δεν άφηναν ζωτικό χώρο στον αντίπαλο, ολοκληρωμένες επιθετικές ενέργειες.
Θα σταθώ σε δυό διαπιστώσεις. Ο ΠΑΟΚ είναι τυχερός που ανέθεσε το θέμα μεταγραφές στον Ζήση. Οι παίκτες που έφερε, εκτός από το να σε κάνουν να αναρωτιέσαι πώς δεν παίζουν στο εξωτερικό, δείχνουν να αγαπούν την ομάδα, πασχίζουν, σκίζονται, τα δίνουν όλα. Δεν θα τους πάρω έναν έναν, απλά παρά την μεγάλη ποδοσφαιρική τους αξία, αγωνίζονται με πάθος νέου που προσπαθεί να διακριθεί και να φτιάξει όνομα. Για να το κάνουμε και λίγο πιο ποιητικό, δείχνουν να έχουν βρεί στον ΠΑΟΚ την Ιθάκη τους.

Η δεύτερη διαπίστωση είναι ότι ο κόσμος έχει «παιδιά και αποπαίδια». Κάποιοι θαρρείς και περιμένουν πότε θα κάνει το λάθος ο Μπαλάφας για να τον ξεφωνίσουν, κι αυτό δεν το καταλαβαίνω. Κάνει πολλή και καλή δουλειά στο κέντρο, κόβει, συχνά προωθεί το παιγνίδι, έχει δυνατά πόδια και δεν διστάζει να σουτάρει εκτός περιοχής (ο μόνος), είναι μαχητής, βάζει τα πόδια στη φωτιά, αλλά δεν έχει αυτό το (αναγκαίο) σπρώξιμο από την κερκίδα που είναι πρόθυμη να συγχωρήσει λάθη άλλων αλλά όχι σ’ αυτόν. Πιστεύω ότι υπάρχει μια ανεξήγητη προκατάληψη και αδικείται.

Τέλος πάντων, πάμε γι άλλα…