Σήμερα είμαι φορτωμένος (μέρος 1ο) Διαμαντοπούλου-Μπιρμπίλη

Αρκεί να δει κανείς από τη μια την κ. Διαμαντοπούλου να μιλάει για την αγωνία χιλιάδων μαθητών και γονέων, και από την άλλη τους απεργούντες βαθμολογητές-καθηγητές που καλούνται να βαθμολογούν για 1,3 ευρώ την ώρα(!!!) και που δεν έχουν ακόμα πληρωθεί τα της προηγούμενης χρονιάς, για να καταλάβει κανείς πού είναι του δίκιο. Η κ. Διαμαντοπούλου έχει αντιληφθεί μόνο την αγωνία των γονέων και μαθητών, για όλους τους άλλους δεν διακρίνει καμιά αγωνία.
Και η κ. Μπιρμπίλη σχεδιάζει πεζοδρομήσεις, ποδηλατοδρόμους, ενοποιήσεις πάρκων και άλλα γοητευτικά που «θα κάνουν την Αθήνα πιο ανθρώπινη». Λέγοντας «Αθήνα» εννοεί το ιστορικό κέντρο όπως όταν λένε Ελλάδα εννοούν την Αθήνα. Οι πέριξ του κέντρου περιοχές έχουν αφεθεί στην τύχη τους όπως αφέθηκε στην τύχη της ολόκληρη η υπόλοιπη Ελλάδα. Συνεχίζοντας την αντίληψη και τις πολιτικές που κατέστησαν την Αθήνα μια πόλη τέρας που πια δεν είναι σε θέση να καλύψει τις ανάγκες της. Μαζεύτηκε εκεί η μισή Ελλάδα και τα 2/3 των μεταναστών, όλοι τους από ανάγκη αφού εκεί είναι συγκεντρωμένες όλες οι οικονομικές δραστηριότητες και η πιθανότητα εύρεσης δουλειάς είναι μεγαλύτερη. Αν οι προτεραιότητες που θέτει η κ. Μπιρμπίλη για την Αθήνα και τη χώρα είναι αυτές, τότε ισχύει απόλυτα το «ψωμί δεν έχουμε να φάμε ρεπανάκια για την όρεξη ζητάμε» ή το «ο κώλος μας βρακί δεν έχει, ο π……ς μας μ…..ρες ονειρεύεται».