Ήταν κάποτε ένας δημοσιογράφος...

Μια φορά κι έναν καιρό, όχι πολύ παλιά, ένας νέος δημοσιογράφος έκανε αισθητή την παρουσία του στον γραπτό τύπο. Έκανε επιτυχία αρθρογραφώντας στην (νέα τότε) Ελευθεροτυπία, και η επιτυχία καθρεφτιζόταν στον μεγάλο αριθμό των φανατικών αναγνωστών του και στις συχνές συγκρούσεις του με τους κάθε λογής φορείς εξουσίας, οικονομικής και πολιτικής.
Αργότερα χάθηκε από την πιάτσα για λόγους που δεν ξέρω, ίσως να ‘φταιξε αυτός, ίσως κάτι του συνέβη, ίσως τον «έφαγε» το συνάφι του. Τον ξανασυνάντησα να αρθρογραφεί σε δωρεάν διανεμόμενη εφημερίδα της Θεσσαλονίκης.
Χάρηκα, όπως χαίρεται κανείς να συναντάει έναν φίλο από τον στρατό, ή έναν παλιό συμμαθητή, και άρχισα να τον διαβάζω συστηματικά, μέχρι που πριν λίγες μέρες μού ‘δωσε μια και κατάλαβα. Με τίτλο του σχολίου του «Μήπως θέλουμε ομαδικώς ψυχίατρο;» έγραψε μεταξύ άλλων «…είναι δυνατόν να προσάγονται στον ανακριτή οι συνεργοί του Παλαιοκώστα στην απαγωγή του Γιώργου Μυλωνά, ενός ανθρώπου που δίνει δουλειά σε χιλιάδες Έλληνες και φέρνει πολύτιμο συνάλλαγμα με τις εξαγωγές του, και μερικά παραχαϊδεμένα που το παίζουν επαναστάτες της καφετέριας, όχι μόνο να τους ζητωκραυγάζουν, αλλά και να επιτίθενται με λύσσα στους φρουρούς τους; …»
Εν τάξει βρε Γιώργη, ο άνθρωπος μεγαλώνοντας αλλάζει, τροποποιεί κάποιες παλιές του θέσεις και απόψεις, αλλά τόσο;

Δεν υποστηρίζω ούτε τους απαγωγείς ούτε τους άλλους, (ο καθ’ ένας σκέφτεται και ανάλογα αντιδρά) αλλά εκείνο το «δίνει δουλειά…» τι το ‘θελες;
Αν δεν «έδινε» δουλειά, βρε Γιώργη, τι βιομηχανία θα ‘στηνε; Το πολύ πολύ να είχε ένα τόρνο και να τον δούλευε μόνος του.
Σε μια (απευκταία) ανάλογη μελλοντική περίπτωση, κοίτα να μας πεις να μαζέψουν οι εργαζόμενοι τα λύτρα…
αχ ρε Γιώργη…