Για αύριο…

Όλοι αυτοί οι αγώνες του στυλ «ή ταν ή επί τας», αυτοί στους οποίους δίνεται σημασία «αγώνα δίχως αύριο» με προετοιμασίες από φυλλάδες ραδιόφωνα και καφενεία, με φοβίζουν. Έχω ζήσει πολλούς και ξέρω.

Ευτυχώς υπάρχει ένας πολύ σοβαρός άνθρωπος που επικεντρώνει την προσοχή στην αξία των 8 επόμενων αγώνων και όχι μόνο του αυριανού. Γιατί άντε και κερδίσουμε αύριο και χάσουμε έναν άλλο αγώνα στην έδρα μας ή δύο εκτός…

Αύριο είναι ένας αγώνας που μπορείς και πρέπει να τον κερδίσεις αλλά το ίδιο ισχύει και για τον αντίπαλο. Πάμε λοιπόν όλοι μαζί, ο καθένας στο πόστο του, να πάρουμε το παιγνιδάκι γνωρίζοντας ότι τίποτα δεν κρίνεται αύριο, απλά για κάποιον θα γίνουν δυσκολότερα τα πράγματα αλλά

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ.
Όσο για εμάς στην κερκίδα, διαβάζω ότι ο Νιόπλιας θα ξεκινήσει τον Σαλπιγγίδη στη θέση του Νίνη. Επειδή θεωρώ ότι το κέντρο του ΠΑΟΚ είναι καλύτερο και ο Νίνης θα ήταν πιο χρήσιμος στο κέντρο του ΠΑΟ, η χρησιμοποίηση του Σαλπιγγίδη νομίζω ότι στοχεύει αλλού. Στο να κάνει το παιγνίδι μπάχαλο. Γιατί αν τα παλληκαράκια της κερκίδας τον βομβαρδίζουν με αντικείμενα κάθε φορά που θα πηγαίνει να εκτελέσει ένα κόρνερ (θα δείτε ότι αυτός θα τα εκτελεί από τα δεξιά και όχι ο Καραγκούνης) κι έχουμε διακοπές και ιστορίες, θα είναι υπέρ τους και όχι υπέρ μας. Αύριο θέλουμε ρυθμό πίεση και κατοχή. Αντίπαλοι είναι οι πράσινες φανέλες και όχι τα πρόσωπα. Κανείς τους δεν είναι λιγότερο ή περισσότερο αντίπαλος.

Άντε μπράβο καρντάσια!