της Λένας Καλαϊτζή – Οφλίδη
"Διχάζομαι. Δεν ξέρω με ποιον να είμαι. Καθ’ ότι, αν και διανύω την ωριμότητά μου, διαπιστώνω με τρόμο πως όλες μου οι βεβαιότητες έχουν πλέον διασαλευτεί μη αναστρέψιμα. Διατελώ σε πλήρη σύγχυση και ως μπερδεμένη έφηβος οργίζομαι και αναρωτιέμαι. Με ποιον να είμαι;
Για χρόνια εμπιστευόμουν την αστική μας δημοκρατία ως το πλέον αξιόπιστο – αν και ατελές – σύστημα κοινής διαχείρισης. Ασκούσα το ύψιστο πολιτικό μου δικαίωμα να εκλέγω τους εκπροσώπους μου, όσους πίστευα ότι θα υπερασπιστούν το δίκιο μου και θα περιφρουρήσουν τα συμφέροντα της χώρας που ζω. Να όμως που η δημοκρατία αποδείχτηκε κάλπικη λίρα και οι εκπρόσωποί μου οι επίσημοι παραχαράκτες της.
Με ποιο κίνημα πολιτών να συνταχθώ για μια αγωγή κατά του κοινοβουλίου που με απογοήτευσε για σειρά δεκαετιών, που θεσμοθέτησε μόνον τη δική του ασυλία, που άσκησε πολιτική εις βάρος μου κατά το ήθος του κοτζαμπάση;
Ποιος νομικός θεσμός θα την υποστηρίξει και ποιοι δικαστές μπορώ να ελπίζω πως θα την εκδικάσουν;
Πού να στραφώ για να απαντήσω στον εαυτό μου αμείλικτα ερωτήματα;
Γιατί δεν ισχύουν οι νόμοι;
Και αν ισχύουν κάποτε, γιατί η ράβδος τους πίπτει μόνο σε λίγες ράχες;
Γιατί με κλέβουν ασύστολα;
Ο νόμος είναι με μένα ή με τον Θέμο Αναστασιάδη που και πριν και μετά την όποια δίωξή του – αν υπήρξε ποτέ κάποια – εξακολουθεί να με ειρωνεύεται χυδαία και εκ του ασφαλούς πίσω από το θώρακα της τηλεοπτικής του εκπομπής;
Γιατί οι ελβετικές θυρίδες έχουν γεμίσει αφορολόγητο χρήμα ενώ το νοσοκομείο μου δεν μπορεί να ανταποκριθεί ούτε στα αυτονόητα;
Όντως βρίσκομαι σε πλήρη σύγχυση. Και αλλοφροσύνη. Και απελπισία. Με ποιους να είμαι τελικά και με ποιους όχι;
Η σύγχυσή μου με οδηγεί σε ακραίες ταλαντεύσεις. Σκέφτομαι να γίνω αυτόχειρας μα κανενός το αφτί δεν θα ιδρώσει. Ή πάλι να ζωστώ με πυρομαχικά. Να γίνω μάρτυρας για το «αποθανέτω η ψυχή μου…». Το τοπίο δυστυχώς θα ξεκαθαρίσει μόνο από το συνωστισμό αθώων και ως εμέ αφελών. Ο βόθρος θα παραμείνει ξέχειλα γεμάτος.
Πιο ψύχραιμα σκεπτόμενη εν τέλει αποφασίζω: Τελικά θα είμαι με τον ΠΑΟΚ. Αυτός τουλάχιστον, απ’ όλα τα φαινόμενα της παραληρηματικής μας σχιζοφρένιας, είναι ο πλέον προβλέψιμος.
Σαν όλους τους καλοήθεις όγκους έχει σαφώς περιγεγραμμένο σχήμα, δεν κάνει μεταστάσεις και κυρίως δεν απειλεί τη ζωή μου.
για την αντιγραφή Γιάννης Αγιάννης
"Διχάζομαι. Δεν ξέρω με ποιον να είμαι. Καθ’ ότι, αν και διανύω την ωριμότητά μου, διαπιστώνω με τρόμο πως όλες μου οι βεβαιότητες έχουν πλέον διασαλευτεί μη αναστρέψιμα. Διατελώ σε πλήρη σύγχυση και ως μπερδεμένη έφηβος οργίζομαι και αναρωτιέμαι. Με ποιον να είμαι;
Για χρόνια εμπιστευόμουν την αστική μας δημοκρατία ως το πλέον αξιόπιστο – αν και ατελές – σύστημα κοινής διαχείρισης. Ασκούσα το ύψιστο πολιτικό μου δικαίωμα να εκλέγω τους εκπροσώπους μου, όσους πίστευα ότι θα υπερασπιστούν το δίκιο μου και θα περιφρουρήσουν τα συμφέροντα της χώρας που ζω. Να όμως που η δημοκρατία αποδείχτηκε κάλπικη λίρα και οι εκπρόσωποί μου οι επίσημοι παραχαράκτες της.
Με ποιο κίνημα πολιτών να συνταχθώ για μια αγωγή κατά του κοινοβουλίου που με απογοήτευσε για σειρά δεκαετιών, που θεσμοθέτησε μόνον τη δική του ασυλία, που άσκησε πολιτική εις βάρος μου κατά το ήθος του κοτζαμπάση;
Ποιος νομικός θεσμός θα την υποστηρίξει και ποιοι δικαστές μπορώ να ελπίζω πως θα την εκδικάσουν;
Πού να στραφώ για να απαντήσω στον εαυτό μου αμείλικτα ερωτήματα;
Γιατί δεν ισχύουν οι νόμοι;
Και αν ισχύουν κάποτε, γιατί η ράβδος τους πίπτει μόνο σε λίγες ράχες;
Γιατί με κλέβουν ασύστολα;
Ο νόμος είναι με μένα ή με τον Θέμο Αναστασιάδη που και πριν και μετά την όποια δίωξή του – αν υπήρξε ποτέ κάποια – εξακολουθεί να με ειρωνεύεται χυδαία και εκ του ασφαλούς πίσω από το θώρακα της τηλεοπτικής του εκπομπής;
Γιατί οι ελβετικές θυρίδες έχουν γεμίσει αφορολόγητο χρήμα ενώ το νοσοκομείο μου δεν μπορεί να ανταποκριθεί ούτε στα αυτονόητα;
Όντως βρίσκομαι σε πλήρη σύγχυση. Και αλλοφροσύνη. Και απελπισία. Με ποιους να είμαι τελικά και με ποιους όχι;
Η σύγχυσή μου με οδηγεί σε ακραίες ταλαντεύσεις. Σκέφτομαι να γίνω αυτόχειρας μα κανενός το αφτί δεν θα ιδρώσει. Ή πάλι να ζωστώ με πυρομαχικά. Να γίνω μάρτυρας για το «αποθανέτω η ψυχή μου…». Το τοπίο δυστυχώς θα ξεκαθαρίσει μόνο από το συνωστισμό αθώων και ως εμέ αφελών. Ο βόθρος θα παραμείνει ξέχειλα γεμάτος.
Πιο ψύχραιμα σκεπτόμενη εν τέλει αποφασίζω: Τελικά θα είμαι με τον ΠΑΟΚ. Αυτός τουλάχιστον, απ’ όλα τα φαινόμενα της παραληρηματικής μας σχιζοφρένιας, είναι ο πλέον προβλέψιμος.
Σαν όλους τους καλοήθεις όγκους έχει σαφώς περιγεγραμμένο σχήμα, δεν κάνει μεταστάσεις και κυρίως δεν απειλεί τη ζωή μου.
για την αντιγραφή Γιάννης Αγιάννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου