Η Μεγάλη Πέμπτη πριν πολλά χρόνια

Την Μεγάλη ή κόκκινη Πέμπτη, γίνεται το βάψιμο των αυγών, έθιμο που διατηρείται από πολύ παλιά, χωρίς να συνοδεύεται όμως από ένα άλλο ταυτόσημο έθιμο. Κάθε νοικοκυρά μόλις έβαφε τα αυγά πρωί πρωί, κρεμούσε στο μπαλκόνι ή το παράθυρο του σπιτιού ένα κόκκινο χρηστικό αντικείμενο (πετσέτα, φόρεμα, πουκάμισο, μαντήλα, οτιδήποτε, πάντως όχι ένα άχρηστο κομμάτι ύφασμα) το οποίο το μάζευε με τη δύση του ήλιου. Κοκκίνιζαν οι γειτονιές, παράθυρα, μπαλκόνια και αυλές, χωρίς να ελλοχεύει ο κίνδυνος να χαρακτηριστούν κομμουνιστικές γιάφκες. Ίσως αν προσέξετε, δείτε μερικά μπαλκόνια έτσι ακόμα και σήμερα, πολύ λίγα πάντως. Όταν ετοίμαζαν τα τσουρέκια η ένταση ήταν μεγάλη, επειδή μιας και θα πήγαιναν όλα στον φούρνο της γειτονιάς, θα γινόταν ένας άτυπος διαγωνισμός για το ποιάς είχαν φουσκώσει περισσότερο, ποιάς είχαν καλύτερο σχήμα, ποιάς καλύτερο χρώμα. Μέχρι και σόμπες άναβαν ανοιξιάτικα προκειμένου το ζυμάρι βρισκόμενο σε ζεστό περιβάλλον να φουσκώσει περισσότερο. Αφήστε τη μυρωδιά που κατέκλυζε τη γειτονιά όταν τα γυρνούσαν από τον φούρνο στο σπίτι. Σαν τη γωνία του Τερκενλή στην Αριστοτέλους. Αν έβλεπες ταψιά σκεπασμένα με πετσέτα σήμαινε ότι δεν είχαν μεγάλη επιτυχία, γιατί τα πετυχημένα τα κυκλοφορούσαν ακάλυπτα. Η φάμπρικα με τα τσουρέκια στα ζαχαροπλαστεία ξεκίνησε αργότερα και δειλά γιατί στην αρχή καμιά νοικοκυρά που σεβόταν τον εαυτό της δεν καταδεχόταν τα «ετοιματζήδικα». Μη βλέπετε που τώρα αγοράζουν και έτοιμα βαμμένα αυγά…