ΛΕΗΛΑΣΙΑ-ΠΡΟΔΟΣΙΑ-ΚΑΤΟΧΗ

Δευτέρα 12/7/2010 βράδυ
Η Πέμπτη 8/7/2010 θα μείνει στα ελληνικά χρονικά σαν η μαύρη μέρα κατά την οποία η μεγαλύτερη προδοσία όλων των εποχών ολοκληρώθηκε και επίσημα με την υπογραφή των 157 προβάτων της κυβέρνησης και την τάχα αντίρρηση εκείνων της λεγόμενης αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ακόμα και κάποιοι που διαλαλούσαν ότι παρ’ όλο που ανήκουν στην κυβερνητική παράταξη θα καταψήφιζαν τα αντισυνταγματικά, αντικοινωνικά, αντεργατικά αντιδημοκρατικά και (όπως θα δείξω παρακάτω) αντεθνικά άρθρα, ακόμα κι αυτοί έβαλαν πρώτο το στενό ατομικό τους συμφέρον τις καρεκλίτσες τους και την εξασφάλιση της δικής τους σύνταξης που δεν θα μειωθεί όπως όλων των άλλων.
Ποιες Θερμοπύλες και ποια Κερκόπορτα; Εκεί η προδοσία ελάμπρυνε ακόμα περισσότερο τη δόξα εκείνων που έβαλαν τα στήθη τους μπροστά για την τιμή και το συμφέρον της πατρίδας. Ούτως ή άλλως και οι Πέρσες θα περνούσαν και η Πόλη θα έπεφτε. Εδώ η συνωμοσία που εξυφάνθηκε τα τελευταία τριάντα χρόνια ήταν καλά μελετημένη, σωστά καθοδηγημένη και όπως αποδείχθηκε αποτελεσματική. Εδώ ο στόχος ήταν ένας: ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΝΑ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΟΥΝ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΑΝΗΚΟΥΝ, ΣΤΟΥΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟΚΡΑΤΕΣ, και ο λαός να επιστρέψει εντόκως όσα κατά καιρούς είχε κατακτήσει και θεωρούσε κεκτημένα.
Ξεκινώντας από τον αείμνηστο που αρχίζοντας το χορό των δανείων «έδωσε στο λαό ψωμάκι», και που στη συνέχεια χοροστάτησε στη λεηλασία του δημόσιου χρήματος, άφησε στην άκρη τα τσιτάτα για συμβόλαια με το λαό, τιμημένα γηρατειά και περήφανα νιάτα και εισήγαγε τα «τούνελ» και τις «στενωπούς» που όλο και μάκραιναν, όλο και σκοτείνιαζαν και οδηγήθηκε σε αντεργατικές επινοήσεις τύπου «άρθρο 4». Οι πρασινοφρουροί κάθε διαμετρήματος οργίαζαν, οι κλαδικές έκαναν κουμάντο οι ΔΕΚΟ υπερφορτώθηκαν και ο κατήφορος όλο και μεγάλωνε. Στο Μητσοτάκειο διάλλειμα πρόλαβαν και κάποιοι γαλάζιοι να βάλουν χέρι αλλά ο λαός ξανάφερε την «Γ' Σεπτέμβρη» που νοιώθοντας δικαιωμένη ξεσάλωσε. Είχαμε μέχρι και εισαγωγή Ελλήνων και «Ελληνων» από χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ που τους ενέταξαν σε ασφαλιστικά ταμεία στα οποία δεν είχαν καταθέσει ποτέ φράγκο. Όταν ο μεγάλος αρρώστησε, στο θρόνο ανέβηκε ο καθηγητής βομβιστής που στις ελεύθερες ώρες του έκανε βάρδεια στα τηλεφωνικά ραντεβού του ΙΚΑ και που προκειμένου να μείνει στην Ιστορία σαν ο άνθρωπος που έβαλε την Ελλάδα στην ΟΝΕ, επιδόθηκε σε απίστευτους λογιστικούς ακροβατισμούς με πλήρη γνώση για το που οδηγούσαν. Όλα αυτά τα χρόνια καμιά προσπάθεια εκσυγχρονισμού του κρατικού μηχανισμού, κανένα κυνήγι της φοροδιαφυγής, του λαθρεμπορίου, της σπατάλης. Και στην προτελευταία πράξη του έργου ο λαός πήρε ανάποδες και στη σκηνή κυριάρχησε ο Κ. Καραμανλής ο Β(ους). Εδώ κάθε σχόλιο περιττεύει. Η ανικανότητα και ανευθυνότητα σε όλο τους το μεγαλείο. Πλήρης αποτυχία σε όλα, ο χορός των σκανδάλων ήταν ξέφρενος και όλες οι υποσχέσεις για κάθαρση και διερεύνηση των σκανδάλων των προηγούμενων (χρηματιστηρίου κλπ) πήγαν περίπατο. Η παραδοχή του ότι η οικονομία είναι στην άκρη του γκρεμού έφερε στην εξουσία τον ΓΑΠ που παραπλάνησε και εξαπάτησε τον λαό με το ιστορικό «λεφτά υπάρχουν» και τα τρία ΔΕΝ (θα αυξηθούν τα όρια συνταξιοδότησης-θα μειωθούν οι συντάξεις-θα αυξηθούν οι εισφορές). Ο θίασος που ανέλαβε να ολοκληρώσει το έργο έχει όλα τα χαρακτηριστικά του δουλοπρεπή, του δοσίλογου, του προδότη. Η απελπισμένη στα όρια της αυτοκτονίας φάτσα του Λοβέρδου, το καλοκάγαθο ύφος και ο χαμηλός τόνος της φωνής του Παπακωνσταντίνου, η αυταρχική σιγουριά του μάγου των χημικών Χρυσοχοΐδη, το τρομερό μίγμα βοοειδούς αναισθησίας και χουλιγκανισμού ειδικών αποστολών Πάγκαλου, ο φλωρέ κυβερνητικός εκπρόσωπος και ο ωραίος του τουρισμού, η αδελφή ηγουμένη Μαριλίζα και οι άλλοι πεπειραμένοι ή μαθητευόμενοι σωτήρες υπό την εμπνευσμένη ηγεσία του αρχηγού με το αγαθό (=χαζό) ύφος του γαμπρού που θέλει να πείσει τον μπαμπά της πολύφερνης νύφης ότι είναι άξιος τίμιος και ειλικρινής, όλοι αυτοί λοιπόν θα μείνουν στην Ιστορία σαν οι υπεύθυνοι της νέας Κατοχής της χώρας, σαν η νέα κυβέρνηση Τσολάκογλου. Όχι βέβαια πως οι άλλοι, όσοι δηλαδή συχνάζουν στο πορνείο της πλατείας (παραβίασης του) Συντάγματος είναι λιγότερο υπεύθυνοι. Σαν πόρνες ξεκατινιάζονται για το ποια είναι καλύτερη βάζοντας σε συνεχή δοκιμασία τα όρια του θράσους και της αναισθησίας τους που –φευ- αποδεικνύονται απέραντα. Όχι βέβαια ότι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι αμέτοχες, τόσοι απ’ αυτούς εξαργύρωσαν τα δίκαια των εργαζομένων με βουλευτικά έδρανα, τόσοι μηδέποτε πραγματικά εργασθέντες συναλλάχθηκαν στη λήψη αντεργατικών και αντικοινωνικών μέτρων αφού προηγούμενα είχαν φροντίσει να διασπάσουν το εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα σε όσα περισσότερα κομμάτια μπορούσαν.
Οι γέροι της χώρας είναι καταδικασμένοι να περάσουν άσχημα τα χρόνια που τους απομένουν, (ε και; λίγα είναι κι όσο λιγότερα τόσο καλύτερα) αλλά οι νέοι; Σε τι μπορούν να ελπίζουν; Συζητούσα προχθές με κάτι παιδιά που δουλεύουν σε γνωστό καφέ της πόλης. Όταν μισθός και φιλοδωρήματα πιάνουν τα 800 ευρώ το μήνα καθαρά, αισθάνονται ότι πήγαν καλά. Ο εργοδότης τους βάζει και ένσημα όμως αναρωτιούνται προς τι τα ένσημα όταν οι ενδείξεις είναι πως πρώτα θα πεθάνουν και μετά θα βγούν στη σύνταξη; Πολλοί θα προτιμούσαν τα λεφτά των κρατήσεων «στο χέρι» κι αυτό (η μαύρη εργασία) θα γίνει σύντομα καθεστώς. Για δημιουργία οικογένειας ούτε σκέψη. Δυό άτομα που θα παίρνουν 2.000 τι να πρωτοκαλύψουν; Και πώς να κάνουν παιδιά όταν ο μισθός του ενός θα πηγαίνει στους παιδικούς σταθμούς και στα έξοδα που συνεπάγεται η ύπαρξη παιδιού. Το έθνος θα γερνάει, το δημογραφικό θα πάρει εκρηκτικές διαστάσεις με όλα όσα αυτό συνεπάγεται σε μια χώρα που έχει σχεδόν 2.000.000 γνωστούς και άγνωστους μετανάστες.

Το πορνείο τελικά επειδή χρέωνε τους σπέσιαλ πελάτες με μικροποσά παρ’ όλο που οι απαιτήσεις τους ήταν εξειδικευμένες και στήριζε την επιβίωσή του στους μικρούς και καθημερινούς χρεώνοντάς τους υπερβολικά για τυπικές υπηρεσίες, έπεσε έξω και κατάντησε να υποδεικνύεται με τον ορισμό «μπουρδέλο». Άλλαξε η Διεύθυνση, ανανέωσαν κάπως τα κορίτσια, δώσαν κάτι παραπάνω στους προστάτες, αλλά τα πράγματα παρέμειναν δύσκολα γιατί η πλέμπα είχε βαρεθεί να πληρώνει τον κούκο γι αηδόνι και το μαγαζί πήγαινε κατά διαόλου. Και μια μέρα θα κάνουν ντου στο «σπίτι» και δεν θ' αφήσουν ούτε κολυμπηθρόξυλο. «Εμείς το χτίσαμε αυτό το μαγαζί» θα φωνάζουν, θα παίρνει ο καθένας ότι του αρέσει, και θα βάλουν τα κορίτσια σε σιδερένια κλουβιά να χορεύουν λάγνους χορούς νυχθημερόν για ένα πιάτο φαΐ.