Είχα γράψει μετά την κλήρωση για τους ομίλους ότι «τον ΠΑΟΚ δεν τον φοβάμαι, ότι με τους μεγάλους ο ΠΑΟΚ γίνεται ισότιμος, και πως ανεξάρτητα της πρόκρισης ή όχι, είμαι σίγουρος ότι η ομάδα θα ικανοποιήσει». Έγραψα επίσης μετά το 3-0 επί της ΑΕΚ ότι τα δύο επόμενα παιγνίδια θα έδειχναν αν εκείνη η εμφάνιση θα είχε συνέχεια ή ήταν απλά μια αναλαμπή.
Τώρα έχω μια πιο ξεκάθαρη εικόνα.
Από την ομάδα απουσίαζε (με επιλογή του προπονητή) ο βασικότερος και καθοριστικότερος παίκτης της, ο Γκαρσία. Για να είναι πιο φρέσκος για την Κυριακή. Για τον ίδιο λόγο απουσίαζε και ο Σαλπιγγίδης, αλλά ο Πάμπλο είναι ο παίκτης που ηρεμεί το παιγνίδι, κρατάει μπάλα, προωθεί, μοιράζει, εμπνέει εμπιστοσύνη στους υπόλοιπους. Όταν απουσιάζει, κι όταν η άμυνα δέχεται πίεση, ο αμυντικός έχει δύο επιλογές. Ή να διώξει όπου να ‘ναι (κατά κανόνα σε αντίπαλο) ή να κάνει το κάτι παραπάνω, πράγμα επικίνδυνο όπως φάνηκε και στην περίπτωση που ο Κοντρέρας έχασε την μπάλα και στη συνέχεια έδιωξε ριψοκίνδυνα, φάση που αν γινόταν στο «Καραϊσκάκης» (ας πούμε) με Έλληνα διαιτητή, θα ήταν φάουλ και κόκκινη. Ευτυχώς ο διαιτητής ήταν Σουηδός. Αποδείχτηκε ότι ο Ίβιτς στα καλά του μπορεί να ανεβάσει την ομάδα ένα τουλάχιστον κλικ, ως εκ τούτου δεν του αρμόζει το κράξιμο της κερκίδας όπως δεν αρμόζει και στον Φωτάκη που μόλις ένας πραγματικός προπονητής του έδειξε τι ζητάει απ’ αυτόν και τι μπορεί και πρέπει να κάνει, μεταμορφώθηκε προς το πολύ καλύτερο. Ο Μαλεζάς είναι πιά μοντέρνος κεντρικός αμυντικός αφού έμαθε πολλά παίζοντας δίπλα στον Κοντρέρας, τύχη που δεν είχε ο Μπαλάφας που ποτέ δεν έπαιξε δίπλα σε κάποιον δάσκαλο τύπου Γκαρσία, αλλά όποτε και όπου του ζητηθεί προσφέρει, όπως έκανε και στο Καζάν. Ο Λάζαρ δείχνει λίγος και μακάρι αυτό να οφείλεται στον τραυματισμό του και την έλλειψη παιγνιδιών, οι πλάγιοι μπακ δεν προωθήθηκαν, προφανώς κατόπιν οδηγιών, ο Γεωργιάδης είναι σίγουρο ότι θα βοηθήσει σημαντικά γιατί έχει και ικανότητες και θράσος. Ο Αρίας δεν είναι Βιτόλο, αλλά δεν είναι και δίκαιο να φορτώνεται με τέτοιες συγκρίσεις, την δουλειά του την κάνει. Όσο για τον Αθανασιάδη, μπράβο του, αναδεικνύεται σε πολύτιμο παίκτη και πραγματικό εκτελεστή. Είναι κινητικός, ικανοποιητικά γρήγορος, έχει άλμα, δεν φοβάται και όλες του οι προσπάθειες βρίσκουν εστία. Μακάρι να συνεχίσει έτσι κι ακόμα καλύτερα. Άφησα για το τέλος τον Βιερίνια και τον Κρέσιτς. Ο μεν πρώτος -να με συγχωρεί αλλά- σε κάτι τέτοια παιγνίδια περιμένω απ’ αυτόν να κάνει την διαφορά, ο δε δεύτερος έχει αρχίσει να μ’ εκνευρίζει με την αποχή του σε όσα διαδραματίζονται στον αέρα της περιοχής του. Ή δεν βγαίνει ή βγαίνει λάθος. Είναι κρίμα για έναν «δίμετρο» τερματοφύλακα, κι ελπίζω να δουλέψει πάνω σ’ αυτό αλλά και να δουλευτεί. Το συμπέρασμά μου είναι πως η ομάδα πατάει όλο και πιο σταθερά και δικαιούται να βάζει όλο και ψηλότερα τον πήχυ.
Επόμενος σταθμός: «Γ. Καραϊσκάκης»
Τώρα έχω μια πιο ξεκάθαρη εικόνα.
Από την ομάδα απουσίαζε (με επιλογή του προπονητή) ο βασικότερος και καθοριστικότερος παίκτης της, ο Γκαρσία. Για να είναι πιο φρέσκος για την Κυριακή. Για τον ίδιο λόγο απουσίαζε και ο Σαλπιγγίδης, αλλά ο Πάμπλο είναι ο παίκτης που ηρεμεί το παιγνίδι, κρατάει μπάλα, προωθεί, μοιράζει, εμπνέει εμπιστοσύνη στους υπόλοιπους. Όταν απουσιάζει, κι όταν η άμυνα δέχεται πίεση, ο αμυντικός έχει δύο επιλογές. Ή να διώξει όπου να ‘ναι (κατά κανόνα σε αντίπαλο) ή να κάνει το κάτι παραπάνω, πράγμα επικίνδυνο όπως φάνηκε και στην περίπτωση που ο Κοντρέρας έχασε την μπάλα και στη συνέχεια έδιωξε ριψοκίνδυνα, φάση που αν γινόταν στο «Καραϊσκάκης» (ας πούμε) με Έλληνα διαιτητή, θα ήταν φάουλ και κόκκινη. Ευτυχώς ο διαιτητής ήταν Σουηδός. Αποδείχτηκε ότι ο Ίβιτς στα καλά του μπορεί να ανεβάσει την ομάδα ένα τουλάχιστον κλικ, ως εκ τούτου δεν του αρμόζει το κράξιμο της κερκίδας όπως δεν αρμόζει και στον Φωτάκη που μόλις ένας πραγματικός προπονητής του έδειξε τι ζητάει απ’ αυτόν και τι μπορεί και πρέπει να κάνει, μεταμορφώθηκε προς το πολύ καλύτερο. Ο Μαλεζάς είναι πιά μοντέρνος κεντρικός αμυντικός αφού έμαθε πολλά παίζοντας δίπλα στον Κοντρέρας, τύχη που δεν είχε ο Μπαλάφας που ποτέ δεν έπαιξε δίπλα σε κάποιον δάσκαλο τύπου Γκαρσία, αλλά όποτε και όπου του ζητηθεί προσφέρει, όπως έκανε και στο Καζάν. Ο Λάζαρ δείχνει λίγος και μακάρι αυτό να οφείλεται στον τραυματισμό του και την έλλειψη παιγνιδιών, οι πλάγιοι μπακ δεν προωθήθηκαν, προφανώς κατόπιν οδηγιών, ο Γεωργιάδης είναι σίγουρο ότι θα βοηθήσει σημαντικά γιατί έχει και ικανότητες και θράσος. Ο Αρίας δεν είναι Βιτόλο, αλλά δεν είναι και δίκαιο να φορτώνεται με τέτοιες συγκρίσεις, την δουλειά του την κάνει. Όσο για τον Αθανασιάδη, μπράβο του, αναδεικνύεται σε πολύτιμο παίκτη και πραγματικό εκτελεστή. Είναι κινητικός, ικανοποιητικά γρήγορος, έχει άλμα, δεν φοβάται και όλες του οι προσπάθειες βρίσκουν εστία. Μακάρι να συνεχίσει έτσι κι ακόμα καλύτερα. Άφησα για το τέλος τον Βιερίνια και τον Κρέσιτς. Ο μεν πρώτος -να με συγχωρεί αλλά- σε κάτι τέτοια παιγνίδια περιμένω απ’ αυτόν να κάνει την διαφορά, ο δε δεύτερος έχει αρχίσει να μ’ εκνευρίζει με την αποχή του σε όσα διαδραματίζονται στον αέρα της περιοχής του. Ή δεν βγαίνει ή βγαίνει λάθος. Είναι κρίμα για έναν «δίμετρο» τερματοφύλακα, κι ελπίζω να δουλέψει πάνω σ’ αυτό αλλά και να δουλευτεί. Το συμπέρασμά μου είναι πως η ομάδα πατάει όλο και πιο σταθερά και δικαιούται να βάζει όλο και ψηλότερα τον πήχυ.
Επόμενος σταθμός: «Γ. Καραϊσκάκης»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου