…όταν πηγαίναμε στην Τούμπα μια ώρα νωρίτερα να πιάσουμε καλή θέση, να χαρούμε μπάλα, με ήλιο με βροχή με χιόνι, η ομάδα που ΕΣΥ έκανες μας αποζημίωνε.
Τότε που οι δύο ομάδες έβγαιναν χωριστά από τις πλαϊνές της σημερινής σκάλας, και ο θρυλικός φροντιστής Νικηφόρος Τσαρπανάς έσπαζε μια στάμνα με νερό στο κεφαλόσκαλο «για το καλό» και πίσω από την ομάδα ο Λες Σάνον με το ποτήρι τσάι στο χέρι, και σ' όλες τις θύρες να γίνεται χαμός μη δεν προλάβουν το πρώτο γκολ.
Και την Δευτέρα στο Καπάνι, στη Μοδιάνο, στη Λαχαναγορά, καταλάβαινε και ο πιο αδαής ότι ο ΠΑΟΚ κέρδισε. «Ζωντανααααά, σπαρταράνε σαν τα δίχτυα του ……….» κι από τις λίγες φορές που χάναμε, βγήκε η έκφραση «μελαγχολία στο Καπάνι».
Ήξερες μπάλλα ΠΡΟΕΔΡΕ, έκοβε το μάτι σου, εμπιστευόσουν τους συνεργάτες σου, κι έτσι μάζεψες τον ανθό της Βόρειας Ελλάδας και μας έκανες να τρίβουμε τα μάτια μας
Σήμερα θα σε ξεπροβοδίσω κι εγώ Γιώργο Παντελάκη, και ξέρω οτι ξέρεις (μου το ‘πες) οτι αυτή η Διοίκηση που έχουμε τώρα, έχει τη δυνατότητα και τη θέληση να συνεχίσει το έργο που ΕΣΥ ξεκίνησες αλλά δεν σ’ άφησαν να τελειώσεις.
Νομίζω οτι μαζί με τον Νικηφόρο, τον Λες, τον Γκιούλα, τον Αρίστο, και τα παιδιά μας που σκοτώθηκαν στα Τέμπη, θα ευχαριστηθείτε αύριο βράδυ
Καλό ταξίδι Πρόεδρε…
Σήμερα θα σε ξεπροβοδίσω κι εγώ Γιώργο Παντελάκη, και ξέρω οτι ξέρεις (μου το ‘πες) οτι αυτή η Διοίκηση που έχουμε τώρα, έχει τη δυνατότητα και τη θέληση να συνεχίσει το έργο που ΕΣΥ ξεκίνησες αλλά δεν σ’ άφησαν να τελειώσεις.
Νομίζω οτι μαζί με τον Νικηφόρο, τον Λες, τον Γκιούλα, τον Αρίστο, και τα παιδιά μας που σκοτώθηκαν στα Τέμπη, θα ευχαριστηθείτε αύριο βράδυ
Καλό ταξίδι Πρόεδρε…
10 σχόλια:
Καλο ταξίδι πρόεδρε
Κάθε ΠΑΟΚΤΖΗΣ θα θυμάται με συγκίνηση τον Παντελάκη, προσέφερε όσο λίγοι στην ομάδα. Καλό ταξίδι μεγάλε ΠΑΟΚΤΖΗ
Και, αν επιτρέπετε αγαπητοί φίλοι, κι από ένα Ολυμπιακό, να προσθέσω κι εγω το "Καλό Ταξίδι" σε έναν Μέγιστο αντίπαλο, εναν Μέγιστο, και ανιδιοτελή να τονίσω, παράγοντα, εναν Μέγιστο ανθρωπο του ποδοσφαίρου, μιά ύπαρξη ταυτισμένη με τον ΠΑΟΚ. Οχι μόνο ο ΠΑΟΚ, αλλά και ολόκληρο το ελληνικό ποδόσφαιρο χρωστάει τόσα πολλά στον Παντελάκη, όσα σε κανεναν άλλο, ισως, ανθρωπο που ασχολήθηκε με το άθλημα Καλό δρόμο Μεγάλε Γιώργο Παντελάκη Τιμή αισθάνομαι που αυριο θα σταθω και γω σε ενός λεπτού σιγη, εστω και τηλεοπτικά, στο ματς της ομαδας μου με την ομάδα που Εσυ γιγάντωσες
Καλησπέρα «άθλιε». Ποτέ δεν φανταζόμουνα ότι θα με στεναχωρήσει όπως με στεναχώρησε ο θάνατος του κ. Παντελάκη. Ήμουν τότε απ’ τα παιδιά της «θύρας 4» που τον έβριζαν γιατί δεν έκανε μεταγραφές και τον θεωρούσαν υπεύθυνο που ο ΠΑΟΚ δεν έπαιρνε κάθε χρόνο το πρωτάθλημα. Δεν μετανιώνω για το τότε μένος μου εναντίων του, σήμερα όμως αισθάνομαι πίκρα για το χαμό του. «Σύμφωνα με το τελευταίο εκβάν, έκαστο των πριν υπαρξάντων κρίνεται.» Εάν ήμουν στη πόλη σίγουρα θα τον αποχαιρετούσα κι εγώ. Τέλος εποχής κι επίσημα με το θάνατο σφραγίδα του τελευταίου άξιου παλαιού παράγοντα. Ένα μνημόσυνο στον πρόεδρο Παντελάκη ίσως θα είναι μια συζήτηση για την πορεία του ΠΑΟΚ τη δεκαετία του ’60 από την μετριότητα στην κορυφή. Έργα και ημέρες δόξας για την πόλη και τη φτωχολογιά της. Καλό ταξίδι κ. Πρόεδρε από τα βάθη της ψυχής μου. Δέξου τα δάκρυά μου όχι σαν συγνώμη αλλά σαν αντίο αγάπης.
@Θεόδωρε Α. Πέππα, σ’ ευχαριστώ για τα καλά λόγια που βρήκες να πείς για τον Πρόεδρό μας
@Μιχάλη Ρ. (πού χάθηκες;) Ο Πρόεδρος ήταν και μεγάλος και μεγαλόθυμος. Σε διαβεβαιώ ότι η συγκίνησή του ήταν μεγάλη κάθε φορά που ένας πρώην διώκτης του τον χαιρετούσε. Μια φορά μάλιστα, επί Γούμενου, τυχαία ήμουν στο μαγαζί του, μπήκε ένας τους κι όπως ο Πρόεδρος του άπλωσε το χέρι, αυτός έσκυψε το φίλησε κι έφυγε χωρίς να πει κουβέντα. Τότε γύρισε σ’ εμένα και μου είπε: «δυό φορές μου ‘χε κατεβάσει τα τζάμια». Τους μόνους που δεν συγχώρησε ποτέ, ήταν οι παράγοντες που ήταν «παιδιά του» και τον ρίξανε.
Ας νικήσουμε αύριο για αυτον. Ας πάρουμε το κύπελλο σαν ένα μικρό φόρο τιμής για τα κύπελλα και τα πρωταθλήματα που έφερε και ας ονομάσουμε την Τούμπα με το όνομα του για να τον γνωρίζουν και οι επόμενοι.
Γνωρισα τον κ. Παντελάκη το 1969. Έπαιζε ΠΑΟΚ vs. Ολυμπιακός, με πήγε στο γήπεδο ο γείτονάς μου στο παλιό υδραγωγείο στη Καλλιθέα ο Βαγγέλης ο Χατζηγιάγκος, παράγοντας της ομάδας τότε για να δούμε και το Γιωργάκη Κούδα που ξαναγύρισε. Χάσαμε 2-1 με ένα καταπληκτικό παιγνίδι του Σιδέρη. Εκεί στα επίσημα καθόταν ένας κύριος με καφέ σακάκι μόνος του ανέκφραστος και σοβαρός. Τελείωσε το ματς και με πιάνουν τα κλάματα με αναφιλητά. Με πλησιάζει ο κύριος μ’ αγκαλιάζει με σκουπίζει με το μαντήλι του τα μάτια και σηκώνοντας το κεφάλι βλέπω κι αυτόν δακρυσμένο. Μη κλαις παιδί μου με είπε, απ’ αυτούς δεν θα ξαναχάσουμε ποτέ. Ρωτάω τον Χατζηγιάγκο ποιος ήταν αυτός και μου είπε ενθουσιασμένος, ο πρόεδρος του ΠΑΟΚ ο κ. Παντελάκης. Κάναμε 20χρόνια να χάσουμε απ’ αυτούς. Αισθάνομαι ότι έχω μεγαλώσει πολύ, ότι υπάρχω μέσα από αναμνήσεις που έμειναν μικρές παιδικές, σαν στη χώρα του ποτέ κι εγώ προδότης των ονείρων μου έφυγα για να κάνω τον ανούσιο κύκλο στη ζωή των μεγάλων. Συνειδοποίησα φίλε ότι ο μακαρίτης ήταν η πραγματικότητα εκείνης της ζωής, εκείνης της Θεσσαλονίκης, εκείνων των ανθρώπων που όταν αναστέναζαν τους άκουγε ο Τσιτσάνης, ο Κουγιουμτζής, ο Στράτος, ο Αγγελόπουλος, ο Χατζηνάσιος, ο Στέλιος… κι έκαναν τον πόνο τους τραγούδια κουπιά για να βρει η βάρκα της ψωροκώσταινας απάγκιο λιμάνι. Γράψε για τότε, είναι η ιστορία που ζήσαμε κομπάρσοι ασήμαντοι στο μεγάλο έργο της ζωής που πρωταγωνιστούσε. Καληνύχτα...
Έφυγε για το στερνό ταξίδι τυλιγμένος με τη σημαία του ΠΑΟΚ. Είδα το φέρετρο στην κηδεία κι ανατρίχιασα. Όλοι ξέσπασαν σε χειροκροτήματα. Ο Γιώργος Παντελάκης δεν είχε οικογένεια. Οικογένειά του ήταν ο ΠΑΟΚ. Ήταν ολοκληρωτικά δοσμένος σ' αυτόν. Βιβλική μορφή, πραγματικό πρότυπο για όλους.
Δες αγαπητε φιλε (στο ημίχρονο, φυσικά!) την αναρτηση για τον σημερινο αγωνα που εχει αναφορά και λινκ στην δική σου http://theopeppasblog.pblogs.gr/2009/02/paok-olympiakos-kypello-toympa.html Καλό βόλι!
Οτι κι αν πούμε για τον Παντελάκη θα είναι λίγο.Και ας φροντίσουμε σήμερα που έχουμε πάλι μετα απο πολλά πολλά χρόνια εναν άξιο πρόεδρο να τον προστατεύσουμε όταν εμφανιστούν τα μαύρα σύννεφα. Γιατί ακόμη και αυτόν τον Μεγάλο Παοκτσή τον κυνηγήσαμε, τον βρίσαμε, τον διώξαμε...τουλάχιστον τα παθήματα να μάς γίνονται μαθήματα
Δημοσίευση σχολίου