Σήμερα το πρωί, η γυναίκα που φροντίζει την καθαριότητα της πολυκατοικίας, με ρώτησε τι έπρεπε να κάνει για ένα πιστοποιητικό γέννησης που χρειαζόταν για τον γυιό της που μόλις είχε πάει στρατιώτης. Την ρώτησα τι θα το κάνει το πιστοποιητικό γέννησης και μου εξήγησε ότι το παιδί της το έκανε χωρίς να είναι παντρεμένη κι ούτε παντρεύτηκε ποτέ και το παιδί έχει το δικό της επίθετο και… Κατάλαβα ότι αυτό που χρειαζόταν ήταν ένα πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης προκειμένου το παιδί της να υπηρετήσει λιγότερο σαν προστάτης. Της έδωσα ένα σημείωμα που έλεγε τι χρειαζόταν και της είπα που να πάει, αλλά εκείνο που σκεφτόμουν μετά, είναι πόσο δύσκολη είναι η κατάστασή της, να καθαρίζει σκάλες και να χρειάζεται να υποστηρίξει οικονομικά το παιδί της, μια γυναίκα γύρω στα 50 που η καλοπέραση την κάνει να δείχνει 70. Ένοιωσα άσχημα επειδή συναντηθήκαμε όταν γύριζα τον σκύλο μου από την βόλτα του την στιγμή που γύρω μου η ανέχεια η στενοχώρια η θλίψη η απελπισία και τα σοβαρά προβλήματα κυριαρχούν.
Κι έχεις και τους μαλάκες να πλακώνονται στους δρόμους για τις ομάδες τους ή καρφωμένοι μπροστά στις τηλεοράσεις και τα άλλα υποκατάστατα αυτών που θα ‘πρεπε να μας ενδιαφέρουν
3 σχόλια:
το πιο θλιβερό απ όλα είναι ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα ενάντια σ αυτη την κατάντια...
εχεις απολυτο δικιο....κοιτα δυστυχως η ζωη ειναι τοσο διαφορετικη για τον καθε ανθρωπο....ειναι να πεφτεις σε μελαγχολια και να νιωθεις ενα απεραντο μουδιασμα οταν βλεπεις τον εαυτο σου ανικανοποιητο με τα "10" οταν αλλος ζεί με "2"...
πανω απο ολα η ανθρωπια..
@παλαλέ, σωστά, πολύ σωστά!
@ange-ta, τι λυπηρό να μη μπορεί κανείς να κάνει κάτι πέρα από το να λυπάται...
Δημοσίευση σχολίου