Η σχέση ανάμεσα στην εξουσία και δύναμη από τη μία και ανάγκης και εξάρτησης από την άλλη, δεν μπορεί να είναι ισορροπημένη, είναι (από τα πράγματα) μια σχέση άνιση. Ο ισχυρός εκμεταλλεύεται την ισχύ που απορρέει από τη θέση του σε βάρος του αδύναμου, πολύ περισσότερο όταν ο αδύναμος είναι συμβασιούχος και το εργασιακό του μέλλον εξαρτάται απόλυτα από τον ισχυρό. Στη συγκεκριμένη περίπτωση (ξέρετε ποιά), είναι σίγουρο οτι ο κύριος καλλιέγησε τις ελπίδες της κυρίας η οποία πάνω στην ανάγκη (δεν θα ηθικολογήσουμε τώρα) παρέβλεψε τα χρόνια, τα κιλά, την εμφάνιση του κυρίου πιστεύοντας οτι θα ήταν ο προστάτης της στην επιθυμία της να μονιμοποιηθεί. Έτσι όταν είδε οτι όχι μόνο δεν επρόκειτο να την βοηθήσει αλλά της έδειχνε και την πόρτα της εξόδου, "πήρε ανάποδες" και πήγε να σκληρύνει το παιγνίδι που δυστυχώς πήρε άσχημη τροπή.
Στο "δια ταύτα" όλες οι ευθύνες βαραίνουν τον κύριο που χρησιμοποίησε την ισχύ του (και μάλιστα δοτή) προκειμένου να περάσει καλά, άρα θα μπορούσε να κάνει και άλλα προκειμένου να περάσει ακόμα καλλίτερα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου