Habemus Γιώργο

Ή μάλλον ξαναhabemus Γιώργο. Γιατί για 5-6 ώρες νομίσαμε ότι μας τέλειωσε, «no more George», που θα ‘λεγαν και οι Αμερικάνοι. Αλλά ο χαϊλάντερ μας την έφερε, μας έκανε ένα είδος κρας τεστ. Χαμός σήμερα στην Αθήνα (κυρίως) κόσμος πολύς, βουλή προστατευόμενη με τελευταίας τεχνολογίας τείχη που κρατούσαν μακριά όσους ήθελαν να βεβηλώσουν το ναό της δημοκρατίας, 3.800 αστυνομικοί (χωρίς τους προβοκάτορες) εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες να διαμαρτύρονται και μέσα στο κοινοβούλιο η ολομέλεια να αποτελείται από 40 βουλευτές. Και κάποια στιγμή ο Πεταλωτής ρίχνει τη βόμβα «ο πρωθυπουργός αποδέχθηκε την πρόταση Σαμαρά για νέα κυβέρνηση χωρίς να είναι ο ίδιος πρωθυπουργός». Και εγένετο χαμός. Σαν έτοιμα από καιρό τα κανάλια άρχισαν να μεταδίδουν και τα πρώτα ονόματα υποψηφίων πρωθυπουργών, από Μαρκεζίνη μέχρι Κουβέλη, ενώ η μάχη της πληροφόρησης είχε και άλλο μέτωπο. Ο Αντώνης είπε «χωρίς Γιώργο» και ο Γιώργος δέχτηκε, ή ο Γιώργος είπε «χωρίς εμένα» κι ο Αντώνης δέχτηκε; Την απάντηση στο φοβερό ερώτημα δεν θα την μάθουμε ποτέ και γι αυτό η φαγούρα θα συνεχιστεί και σας συνιστώ τάλκ. Και πάνω που το έθνος αδημονούσε για τις εξελίξεις, εμφανίστηκε ο Γιώργος και ξεπαραιτήθηκε. Θα κάνει λέει νέα κυβέρνηση και θα ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης στη βουλή. Τα όσα επικαλέστηκε και τα όσα απάντησε ο άλλος είναι φαιδρά και δείγματα της σοβαρότητας και της υπευθυνότητας και των δύο γιατί, εδώ που τα λέμε, συγκυβέρνηση των συνενόχων και ομοϊδεατών δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν λύση, ούτε καν σαν διέξοδος. Αλλά και οι ολοφάνερα επικείμενες εκλογές δεν πρόκειται να προσφέρουν κάτι περισσότερο. Η χώρα στερείται ηγετικών φυσιογνωμιών που να μπορούν να εμπνεύσουν το λαό, να τον κάνουν να συμμετάσχει χωρίς εξαναγκασμούς σε ένα σχέδιο ανόρθωσης που πρωτίστως θα γίνει πιστευτό και που θα το έχουν εκπονήσει άνθρωποι που μπορεί να εμπιστευτεί κανείς. Υπάρχουν τέτοιοι; Στο πολιτικό προσκήνιο τουλάχιστον, ΟΧΙ.