29 Νοεμβρίου και ο τύπος στόλισε το μπαλκόνι του με φώτα στολίδια και γιρλάντες.
Ένα μήνα πριν τις «γιορτές», είναι τόσο ευτυχής που δεν μπορεί να κρατηθεί. Πάνε καλά τα πράγματα γι αυτόν (μακάρι) τόσο, ίσως όσο άσχημα πάνε για τους άλλους, τους πολλούς. Λένε ότι οι νέοι είναι ασυμβίβαστοι, εγώ όμως διαπιστώνω ότι όσο περνούν τα χρόνια πάνω μου, τόσο πιο ασυμβίβαστος γίνομαι. Πάει καιρός πολύς που δεν «βγαίνω» επειδή είναι Παρασκευή ή Σάββατο, δεν «το ρίχνω έξω» επειδή είναι Τσικνοπέμπτη ή Χριστούγεννα. Αρνούμαι να αφήσω εικονικά την καθημερινότητά μου στην άκρη μόνο και μόνο επειδή είναι γιορτή. Για να γιορτάσω πρέπει η γιορτή να ξεκινάει από μέσα μου και όχι επειδή το λέει το ημερολόγιο ή η παράδοση. Σκέφτομαι κι όλους αυτούς που στερούνται τα χρειώδη και βλέπουν τα μπαλκόνια να καίνε τζάμπα ρεύμα, κι έχω πέντε χρόνια που δεν στολίζω το δικό μου.
Κι όταν βλέπω το πρωί που βγάζω το σκυλί μου βόλτα, 3-4 άστεγους να κοιμούνται στα παγκάκια, ντρέπομαι που ο σκύλος έχει σπίτι, φαΐ και κάποιον να τον φροντίζει.
Άραγε είμαι όντως ασυμβίβαστος ή μήπως είναι που γερνάω και παραξενεύω; Χμμ…
