Το «πέρασμα» του ΠΑΟ από την Τούμπα

Σ’ έναν αγώνα που οι φιλοξενούμενοι είχαν 5 τελικές προσπάθειες και πέτυχαν 3 γκολ από τα οποία τα 2 με απ’ ευθείας εκτέλεση φάουλ και το άλλο με αλλαγή πορείας της μπάλας από αμυντικό, το συμπέρασμά μου είναι ότι ο ΠΑΟ ήταν καλύτερος. Είχε καλύτερη απόδοση, καλύτερη κυκλοφορία, ποιοτικότερη απόδοση. Η κατοχή μπορεί να ήταν μοιρασμένη, ο ΠΑΟΚ μπορεί να δημιούργησε φάσεις και να είχε λίγες παραπάνω τελικές, αλλά είτε λόγω απουσίας σημαντικών παικτών (Γκαρσία – Λίνο) είτε λόγω κακής απόδοσης των περισσοτέρων παικτών έχασε δίκαια. Ο Μαλεζάς δικαιούται απόλυτα τον τίτλο του καλύτερου του γηπέδου. Ήταν απροσπέλαστος τόσο στο ένας με έναν (συνήθως με τον Λέτο) όσο και στην κάλυψη των λαθών των συμπαικτών του, μόνο που έχω την εντύπωση ότι στο τρίτο γκολ αυτός άνοιξε το τείχος. Καλός ήταν και ο Έτο για μια ακόμα φορά. Από εκεί και πέρα, μέτρια έως κακή εμφάνιση από τους υπόλοιπους.
Είμαι από αυτούς που αποδέχονται τις κακές εμφανίσεις, και τις ήττες σαν φυσιολογικές καταστάσεις στον αθλητισμό, και είχαμε αρκετά τέτοια πρόσφατα στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο (Γιουνάϊτεντ – Σίτυ 1-6, Τσέλσι – Άρσεναλ 3-5), αλλά φαίνεται ότι είμαι μειοψηφία. Αυτά που έγιναν εξ αιτίας της ήττας, μου δημιούργησαν μεγαλύτερη στεναχώρια κι απ’ αυτήν την ίδια την ήττα. Χαλκιάς και Σαλπιγγίδης «πουλημένοι» «βαριές φανέλες» πυρσοί, φωτοβολίδες, αντικείμενα, λαϊκά δικαστήρια, υστερικές κραυγές, βρισιές… Το ‘χω γράψει και παλιότερα, όταν σε μια ομάδα υπάρχουν πυρήνες που περιμένουν πως και πως την αποτυχία για να τα βάλουν με παίκτες προπονητές διοίκηση, τότε το μέλλον και οι προοπτικές αυτής της ομάδας περιορίζονται πάρα πολύ.

Ο Φερέ(ψευ)της

Βγήκε στη ΝΕΤ και ανέλαβε να ενημερώσει για όσα έγιναν πριν τη παρέλαση στη Θεσσαλονίκη. Ανάμεσα στα πολλά που παραποίησε, ένα ήταν η κορωνίδα του ψέματος. Είπε ότι «απέναντι από την εξέδρα των επισήμων σε απόσταση 20μ μια μικρή ομάδα έβριζε χυδαία τον πρόεδρο». Όσοι ήταν εκεί εύκολα διαπίστωναν ότι απέναντι από την εξέδρα και σε πλάτος 100μ (50μ ένθεν και ένθεν) της μικρής εξέδρας για τους δευτεροκλασάτους προσκεκλημένους δεν υπήρχε κανείς. Η αστυνομία είχε περιφράξει τον χώρο φροντίζοντας να κρατήσει σε απόσταση τους κοινούς (και επικίνδυνους) θνητούς. Η μικρή ομάδα που χρησιμοποίησε χυδαίο σύνθημα κατά του Παπούλια βρισκόταν σε απόσταση μεγαλύτερη των 100μ και με τα ηχεία που μετέδιδαν Βέμπο και εμβατήρια δεν μπορούσαν να ακουστούν στην εξέδρα. Αντίθετα, τα περί προδότη επειδή τα φώναξαν πολλαπλάσιοι ακούστηκαν. Για όσους ζουν στη Θεσσαλονίκη η σοβαρότητα και εγκυρότητα του λεγάμενου είναι γνωστή αλλά δυστυχώς ακούστηκε σε εθνική εμβέλεια. Λίγο ακόμα και θα έπιανε τον Καψή σε αμεροληψία.
Ο δε πρώτος εκφραστής του ψέματος και της διασποράς ψευδών ειδήσεων ΓΑΠ, δεν παρέλειψε να ενημερώσει την διάσκεψη της Σοσιαλιστικής Διεθνούς στον Άγιο Νικόλαο ότι «αυταρχισμός είναι η προσπάθεια κάποιων να επιβάλλουν τις απόψεις τους, διακόπτοντας παρελάσεις μπροστά στα παιδιά» και να βάλει παλιές και ξεχασμένες ταμπέλες. «Διχάζουν το λαό σε εθνικόφρονες και μη» είπε, αλλά έχει πει τόσα σε βάρος των ελλήνων που ακόμα κι αυτό δεν εκπλήσσει.

Εορταστικό τριήμερο

Στο «αυγό του φιδιού» αναφέρθηκε ο υπουργός Άμυνας (χωρίς το «Εθνική» πιά) Μπεγλίτης μετά τις σε βάρος του αποδοκιμασίες στον Αϊ Δημήτρη. Κατά τον καθόλου αξιότιμο υπουργό, όποιος διαμαρτύρεται για όσα γίνονται σε βάρος του, βοηθάει την εκκόλαψη του φιδιού. Ποιος; Ο Μπεγλίτης, που προχθές ενέκρινε καταβολή 16.000€ για υπερωρίες και έξοδα κίνησης σε 4 υπαλλήλους του υπουργείου του που όμως είναι αποσπασμένοι σε βουλευτικά και κομματικά γραφεία.

«Δεν ανέχομαι να με βρίζουν και να με αποκαλούν προδότη. Εγώ πολέμησα για την Ελλάδα!» δήλωσε ο κ. Παπούλιας κατά την (αναγκαστική) αποχώρησή του από την εξέδρα των επισήμων πριν αρχίσει η παρέλαση στη Θεσσαλονίκη. Δύο παρατηρήσεις. Ο χαρακτηρισμός «προδότης» δεν του αποδόθηκε για τη συμπεριφορά του απέναντι στην Ελλάδα, αλλά γι αυτήν απέναντι στον λαό υπέρ του οποίου δεν παραλείπει να εκφράζεται με λογύδρια σε διάφορες επίσημες εμφανίσεις του. Και δεύτερο, είναι άραγε ο μόνος που πολέμησε για την Ελλάδα; Μυριάδες συμπολεμιστές του είδαν τις συντάξεις τους να κόβονται με αποφάσεις που φέρουν ΚΑΙ την υπογραφή του. Ο θεσμός του προέδρου της Δημοκρατίας είναι σεβαστός αλλά δεν καθιστά αυτομάτως σεβαστό όποιο πρόσωπο τον εκφράζει. Οι πολιτικοί άνδρες κρίνονται από τα πεπραγμένα τους, από τη στάση τους απέναντι στην κοινωνία, απέναντι στη Δημοκρατία, απέναντι στο Σύνταγμα. Ο συγκεκριμένος έχει υπογράψει αναρίθμητα προεδρικά διατάγματα που κατέβασαν το βιοτικό επίπεδο του Έλληνα, που ανέτρεψαν οικογενειακούς προγραμματισμούς, που στέρησαν δουλειές, που παραβίασαν άρθρα του Συντάγματος, που έβαλαν χέρι στις τσέπες όλων εκτός ελαχίστων και γνωστών και πάντα εξαιρουμένων. Ο σεβασμός κ. Παπούλια δεν απαιτείται, ΕΜΠΝΕΕΤΑΙ!
Ήμουν εκεί, στο χώρο της παρέλασης κοντά στην εξέδρα των επισήμων. Ούτε έβρισα, ούτε αποδοκίμασα, προσπάθησα να παραμείνω ανεπηρέαστος παρατηρητής. Υπήρχαν διάφορες ομάδες διαμαρτυρομένων με πανό, πλακάτ, συνθήματα και ελληνικές σημαίες. Υπήρχε και μια ομάδα οπαδών του Ηρακλή που φώναζε συνθήματα για την αδικία σε βάρος του αλλά συμμετείχε και σε όλα τα άλλα. Με την άφιξη της πομπής του κ. Παπούλια ένα γενικό «ου» δόνησε την ατμόσφαιρα και οι πρώτοι από τους διαμαρτυρόμενους έριξαν τα σιδερένια κιγκλιδώματα και κινήθηκαν προς την εξέδρα των επισήμων. Αμέσως τρείς κλούβες της αστυνομίας που βρισκόταν στην «Καλλιδοπούλου» μαζί με άντρες των ΜΑΤ τους έκλεισαν το δρόμο. «Πετάχτηκαν αντικείμενα προς τους αστυνομικούς» άκουσα να λέει κάποιο κανάλι. Τα «αντικείμενα ήταν μόνο ΕΝΑ αυγό σε μία κλούβα. Οι αποδοκιμασίες εντάθηκαν και ο περισσότερος κόσμος συνόδευσε τους διαδηλωτές κι έκλεισε την παραλιακή λεωφόρο. Τα συνθήματα αγρίεψαν και περιλάμβαναν και κάποια απρεπή, όμως είναι υπερβολικό να ζητάς ευπρέπεια από αυτούς που τους έχεις ξεσκίσει δυό χρόνια τώρα. Όπως απρέπεια είναι -για να μη ξεχνιόμαστε- να χρησιμοποιεί ο Παπανδρέου τον θεσμό του προέδρου της Δημοκρατίας σαν εκβιασμό προς την κυβέρνηση (του Καραμανλή) προκειμένου να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές. Η συνολική αποδοχή των διαδραματισθέντων από τον κόσμο, φάνηκε με τα χειροκροτήματά του και τη συμμετοχή του στην παρέλαση των πολιτικών τμημάτων, συλλόγων και μαθητών μπροστά σε μια εξέδρα από την οποία είχαν φύγει όλοι οι πολιτικοί και τις θέσεις τους είχε πάρει ο απλός λαός που γιόρτασε τη μέρα με το δικό του ΟΧΙ.
Υ.γ. Οι αθλιότητες κάτι ανύπαρκτων όπως Μπουτάρηδες, Τζιτζικώστες κ.α. που μίλησαν για μια μικρή μειοψηφία είναι ανάξιες σχολιασμού, όπως και των πολιτικών τύπου Μόσιαλου, Παπουτσή, Βενιζέλου που μίλησαν για αμαύρωση της ημέρας και διχαστικών ενεργειών. Το καλύτερο το φύλαγε ο κ. πρόεδρος για μετά την επιστροφή του στην Αθήνα. Από εκεί μας είπε ότι «στη δημοκρατία μας είναι σεβαστή η έκφραση γνώμης των πολιτών με τις εκλογές που σύμφωνα με το Σύνταγμα γίνονται κάθε 4 χρόνια». Δηλαδή στο ενδιάμεσο όποιος διαμαρτύρεται είναι εχθρός της Δημοκρατίας.

ΘΑΥΜΑ!

Την οδύνή του για τον θάνατο του μέλους του ΠΑΜΕ Δημήτρη Κοτζαρίδη εξέφρασε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας, δηλώνοντας τη συμπαράστασή του στην οικογένεια και τους συντρόφους του.

Ο αδιάφορος παρατηρητής της διάλυσης της κοινωνίας, μίλησε. ΘΑΥΜΑ! Οι γλάστρες μιλάνε!!!

Ο τζάμπα μάγκας

Ο πληθωρικός υπουργός σου της Οικονομίας και αντιπρόεδρός σου, ενοχλημένος από τη λέξη «ομερτά» με την οποία χαρακτήρισε ο κ. Τσίπρας τις συμφωνίες της κυβέρνησης με τους δανειστές, και αφού ζήτησε με αυταρχικό τρόπο από τον προεδρεύοντα της βουλής να τον ανακαλέσει στην τάξη, στη συνέχεια από το βήμα απευθυνόμενος στον κ. Τσίπρα είπε «εάν δεν ξέρετε την έννοια της λέξης ομερτά, εγώ θα σας εξηγήσω τι σημαίνει τζάμπα μάγκας».
Ώπα μεγάλε, δεν χρειάζονται εξηγήσεις. Ζωντανό δείγμα τζάμπα μάγκα είσαι εσύ και ο άλλος που παριστάνει τον πρωθυπουργό. Τζάμπα μάγκας είναι εκείνος που πουλάει τη μαγκιά του εκ του ασφαλούς και μόνο σε όσους δεν έχουν τη δυνατότητα να τον βάλουν στη θέση του και που μπροστά σε ισχυρούς γίνεται καταγέλαστος φλώρος.
Όποιος εξαντλεί όλη του τη σκληρότητα απέναντι στον λαό, σκληρότητα που απορρέει από την εξουσία που ο ίδιος ο λαός του έδωσε, ο λαός που δεν έχει -στην ψευδεπίγραφη δημοκρατία μας- δυνατότητα διαπραγμάτευσης, που η έκφραση γνώμης του επιτρέπεται κάθε 4 χρόνια, και που όταν βρίσκεται απέναντι σε ισχυρότερους είναι με το κεφάλι σκυφτό, λυγίζει τη μέση με κάθε ευκαιρία και επαναλαμβάνει «μάλιστα» και «όπως θέλετε».
Μην νομίζετε όμως ότι σας εκτιμούν γι αυτά που κάνετε, σας ανέχονται όσο προασπίζετε τα συμφέροντά τους. Μετά, όταν ολοκληρώσετε την αποστολή σος θα γίνετε και γι αυτούς αυτό που ήσαστε πάντα, αναίσθητοι, αυθάδεις, επηρμένοι, εξουσιομανείς, απάτριδες.
Και λέει ο ρήτορας πως δεν υπάρχει αύριο, πως όλοι οι άλλοι, οι διαφωνούντες, απεργάζονται την καταστροφή της χώρας, ο έτερος βαρύς να λέει πως ο λαός διαμαρτύρεται γιατί δεν έχει συναίσθηση της κατάστασης, να και κάτι κότες που κάνουν τον κόκορα «δεν θα ψηφίσω το νομοσχέδιο» και μετά κάνουν τις πάπιες. Και κάτι δεξιά υπολείμματα που η μια λέει «για το καλό της πατρίδας μου θα πήγαινα και με τον διάβολο» και ο άλλος πιπιλίζει την καραμέλα της κυβέρνησης εθνικής ανάγκης που θα συμμετέχει κι αυτός βέβαια. Και από κάτω τα μέλη του θλιβερού θιάσου να χειροκροτούν τις εξυπνάδες ήσυχοι στην ασφάλεια του άντρου τους, προστατευμένοι από χιλιάδες πραιτωριανούς απέναντι σε εκατοντάδες χιλιάδες λαού που αγωνίζεται για τα αυτονόητα. Δημοκρατία, ισότητα, κοινωνική αλληλεγγύη, ελευθερία, ανεξαρτησία.
Όπως και να ‘χει, όπως κι αν εξελιχθούν τα πράγματα, μόνοι σας υπογράψατε την πολιτική σας καταδίκη. Είστε καλεσμένοι όλοι στην Θεσσαλονίκη για την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου.

Από το 480 π.Χ.

Γράφει η Ιρλανδέζικη ιστοσελίδα Herald.ie στο περιθώριο της αναφοράς της στον σημερινό αγώνα του ΠΑΟΚ με την Σάμροκ Ρόβερς.
"Από το 480 π.Χ που ο Ξέρξης εισέβαλε στην Ελλάδα, έχουν οι Έλληνες να ζήσουν κάτω από τέτοια πίεση". Ακριβές και πολύ λακωνικά περιγραφικό από κάποιους που ζούν την ίδια κρίση αλλά έχουν την τύχη να μην έχουν Εφιάλτες.
Το παραπάνω σχόλιο μου έφερε στο νου το επίσης περιγραφικό ερώτημα ενός blogger "Ποιος έκανε μεγαλύτερη ζημιά στην Ελλάδα; Ο Παπανδρέου ή ο Δαρείος;"

Σήμερα απεργούν όλοι...

...ή σχεδόν όλοι
Απεργώ κι εγώ και ως εκ τούτου τα παρακάτω είναι προϊόν της σκέψης καθ’ ότι το μυαλό δεν απεργεί.
Σε αναστάτωση και στους δρόμους απελπισμένος και αγανακτισμένος όλος ο κόσμος, κι όταν λέω όλος εννοώ τον κανονικό κόσμο, τον καθημερινό που πνίγεται στη θάλασσα των προβλημάτων που του ‘ρχονται από παντού, από μια κυβέρνηση που δεν δίνει δεκάρα για την κατάσταση στην οποία έχει φέρει την ελληνική κοινωνία. Της κοινωνίας αυτής εξαιρούνται οι εκάστοτε παρατρεχάμενοι της κάθε εξουσίας, οι κάθε είδους παρασιτικά βολεμένοι, οι αφορολόγητοι, οι οφσορατζήδες, οι πολιτικοί και τα τσιράκια τους κάθε απόχρωσης και το 15% εκείνο που δημοσκοπικά δηλώνει ικανοποιημένο από την διακυβέρνηση της χώρας. Η λύση μπορεί να προέλθει μόνο από τον λαό. Τα χειρότερα με τα οποία τον απειλεί η κυβερνητική προπαγάνδα προκειμένου να περάσει τα αίσχη της, δεν μπορεί να είναι πολύ χειρότερα απ’ όσα του συμβαίνουν τώρα και μάλλον αφορούν περισσότερο τους δανειστές και τις χώρες τους. Αρκεί να δει κανείς την πρεμούρα των Ευρωπαίων ηγετών για να καταλάβει ότι «το Ελληνικό πρόβλημα» μπορεί να τους καταστρέψει.
Αυτά τα λίγα και φεύγω για τις συγκεντρώσεις.

Μια (όντως) πρόκληση της ΕΡΤ

Κι εκεί που υποστήριξα την ΕΡΤ για την δαπάνη που έκανε προκειμένου όλοι εμείς οι (έστω και αναγκαστικά) συνδρομητές της να απολαμβάνουμε κάθε βδομάδα αγώνες του Champions League, έρχεται η ίδια η δημόσια τηλεόραση να με συγχύσει με τις επιλογές της. Πήγε λοιπόν και έκλεισε συμφωνία μετάδοσης των αγώνων μπάσκετ του πρωταθλήματος της Α1 ΜΟΝΟ με τον ΠΑΟ και τον ΟΣΦΠ αγνοώντας προκλητικά τις υπόλοιπες 12 (μάλλον 11) ομάδες και τους φιλάθλους-οπαδούς τους. Με τα λεφτά που μαζεύονται απ’ όλη την Ελλάδα, η ΕΡΤ αποφάσισε να ξελαφρώσει τον προϋπολογισμό δύο μόνο ομάδων και σύμφωνα με μια παλιά ρήση «όλοι οι άλλοι να πα’ να γα…..ν». Κι αυτά, ενώ υπήρχε συμφωνία όλων των ομάδων για κεντρική διαχείριση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων. Και καλά, οι δύο ομάδες φέρθηκαν ανήθικα απέναντι στις άλλες κοιτώντας μόνο το συμφέρον τους, αλλά η ΕΡΤ που είναι δημόσια άρα ανήκει σε όλους; Και πολύ καλά τους έκαναν οι δύο ομάδες της Θεσσαλονίκης δηλώνοντας πως με τέτοιους διαχωρισμούς το πρωτάθλημα δεν πρόκειται ν’ αρχίσει, θέση που πήραν κι άλλες 5 ομάδες οδηγώντας σε αναβολή της έναρξης του πρωταθλήματος.

Η Γριά

Με όλα αυτά που συμβαίνουν, τους Γερμανούς που πηγαινοέρχονται, απαιτούν, διαλέγουν, εκβιάζουν, στο μυαλό μου έρχεται συνέχεια η γριά. Ποια γριά;

Εκείνη που ταξίδευε με το τρένο στο ίδιο κουπέ μ’ έναν Έλληνα, έναν Γερμανό και μια πανέμορφη και συνάμα αισθησιακή κοπέλα. Γερμανός και Έλληνας δεν ξεκολλούσαν τα μάτια τους από πάνω της, ιδιαίτερα από τα σημεία εκείνα που μισοκάλυπτε το ντεκολτέ και η κοντή της φούστα. Κάποια στιγμή το τρένο μπήκε σε τούνελ και μέσα στο σκοτάδι ακούστηκε ένα χαστούκι κι ένα πνιχτό «ωχ». Όταν το τρένο ξαναβγήκε στο φως της μέρας, ο Γερμανός κρατούσε ακόμα το κοκκινισμένο του μάγουλο. Η κοπέλα απορημένη σκεφτόταν «ίσως ο Γερμανός πήγε να μου βάλει χέρι και ο Έλληνας τον χαστούκισε». Ο Έλληνας σκεφτόταν πως ο Γερμανός κάτι πήγε να κάνει και η κοπέλα τον χαστούκισε. Ο Γερμανός σκέφτηκε πως ο Έλληνας την έκανε τη δουλειά αλλά η κοπέλα νόμισε πως ήταν αυτός και τον χαστούκισε. Η γριά σκεφτόταν «κουφάλα Γερμανέ από την Κατοχή στο χρωστούσα»

Ιδιωτικός και Δημόσιος τομέας

Δέχθηκα πάλι κριτική για τις θέσεις που εκφράζω μέσα από τα κείμενά μου. Η κριτική που μου έγινε από κάποιους της παρέας των φίλων που συναντιόμαστε για να δούμε τον ΠΑΟΚ στην τηλεόραση, ήταν εν συντομία «δεν διαβάζουμε να λες τίποτα για τους φουκαράδες του ιδιωτικού τομέα, μόνο για τους υπαλλήλους του Δημοσίου σε νοιάζει;»
Πριν γράψω αυτές τις γραμμές το σκέφτηκα πολύ και αφού πρώτα βεβαιώθηκα (ανατρέχοντας στο αρχείο των αναρτήσεών μου) ότι ΠΟΤΕ δεν διαχώρισα τους εργαζόμενους σε κατηγορίες και τομείς απασχόλησης. Για μένα ο εργαζόμενος είναι το ουσιαστικότερο εξάρτημα της οικονομίας, είτε δουλεύει σε γραφείο, σε φάμπρικα, στο γιαπί, στο ύπαιθρο, κάτω από τη γη, ή ψηλά πάνω απ’ αυτήν. Δεν λογαριάζω αν το εργαλείο του ενός είναι τα χέρια και του άλλου το μυαλό, αν σπούδασε και κουβαλάει τίτλους ή αν μπήκε στην εργασία σαν ανειδίκευτος. Είναι εργαζόμενος, με όλη την αξία που έχει αυτή η ιδιότητα. Στο δια ταύτα, μου φαίνεται παράξενο που η εργοδοτική ασυδοσία που επικρατεί στον ιδιωτικό τομέα, χρησιμοποιείται σαν επιχείρημα εναντίον εκείνων που δουλεύουν στο δημόσιο. Η στοχοποίηση των τελευταίων σαν κύριων υπεύθυνων για τα άθλια οικονομικά της χώρας, έχει βρεί πρόθυμους υποστηρικτές και μάλιστα σε χώρους που δεν θα περίμενε κανείς. Για παράδειγμα στην Αριστερά, μιας και οι συγκεκριμένοι φίλοι είναι κατά δήλωσή τους (ελπίζω όχι στον ράφτη τους) αριστεροί . Αφού με διαβάζουν λοιπόν, έχω κι εγώ κάποιες ερωτησούλες. Γιατί δεν άνοιξε ποτέ κουβέντα (στην παρέα) για τους φοροφυγάδες γενικώς αλλά ιδίως για τους μεγάλους εξ αυτών; Για όσους εργοδότες προτίμησαν να δώσουν δουλειές σε γειτονικούς λαούς στερώντας τες από τον δικό τους; Για τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες που παίρνοντας τα λεφτά «του ελληνικού λαού» προσλάμβαναν στα έργα μετανάστες με μεροκάματα ξευτίλας και ανασφάλιστους αποστερώντας το ασφαλιστικό σύστημα από τους αναγκαίους και νόμιμους πόρους; Για τα μεγάλα πορτοφόλια που κρατάνε εδώ τα «ψιλά» τους και στέλνουν τα «πακέτα» έξω; Για την περίφημη ιδιωτική πρωτοβουλία που οικονομάει χοντρά από την παιδεία και την υγεία αφού πρώτα οι φιλικές τους κυβερνήσεις φρόντισαν να απαξιώσουν την δημόσια δράση στους τομείς αυτούς; Για τις συναλλαγές με εικονικά τιμολόγια; Για τα θαλασσοδάνεια που γινόταν βίλες, κότερα και καταθέσεις στο εξωτερικό και οι επιχειρήσεις τελικά δεν «διεσώζοντο»; Όχι πως κάποιοι (πολλοί ή λίγοι) εργαζόμενοι στο Δημόσιο δεν έχουν ευθύνες ως προς την άσκηση των καθηκόντων τους, όχι πως δεν υπάρχει διαφθορά, αλλά και τα δύο οφείλονται στην ανυπαρξία διοικητικής ευθύνης και στους λαδωτικούς μηχανισμούς των «εχόντων και κατεχόντων» που εξέθρεψαν για χρόνια αυτή τη νοοτροπία. Τώρα βέβαια με τα 680€ του πρωτοδιοριζόμενου γιατρού ή εφοριακού του κακό του «φακελακίου» θα χτυπηθεί στη ρίζα του όπως και κανένας καθηγητής δεν θα έχει ανάγκη για «μαύρα» ιδιαίτερα. Αν μάλιστα «απολυθούν όλοι» οι δημόσιοι υπάλληλοι όπως ζήτησε παρευρισκόμενη αγανακτισμένη κυρία, τότε το πρόβλημα θα λυθεί οριστικά και η χώρα θα πάρει το δρόμο της προκοπής. Μόνο που ο σύζυγος της αγανακτισμένης είναι δημόσιος υπάλληλος σε πολύ υπεύθυνη θέση, πολύ καλά αμειβόμενος, αλλά και έχει θεμελιώσει δικαίωμα σύνταξης.

Μετά την Ρούμπιν από το Καζάν

Είχα γράψει μετά την κλήρωση για τους ομίλους ότι «τον ΠΑΟΚ δεν τον φοβάμαι, ότι με τους μεγάλους ο ΠΑΟΚ γίνεται ισότιμος, και πως ανεξάρτητα της πρόκρισης ή όχι, είμαι σίγουρος ότι η ομάδα θα ικανοποιήσει». Έγραψα επίσης μετά το 3-0 επί της ΑΕΚ ότι τα δύο επόμενα παιγνίδια θα έδειχναν αν εκείνη η εμφάνιση θα είχε συνέχεια ή ήταν απλά μια αναλαμπή.
Τώρα έχω μια πιο ξεκάθαρη εικόνα.
Από την ομάδα απουσίαζε (με επιλογή του προπονητή) ο βασικότερος και καθοριστικότερος παίκτης της, ο Γκαρσία. Για να είναι πιο φρέσκος για την Κυριακή. Για τον ίδιο λόγο απουσίαζε και ο Σαλπιγγίδης, αλλά ο Πάμπλο είναι ο παίκτης που ηρεμεί το παιγνίδι, κρατάει μπάλα, προωθεί, μοιράζει, εμπνέει εμπιστοσύνη στους υπόλοιπους. Όταν απουσιάζει, κι όταν η άμυνα δέχεται πίεση, ο αμυντικός έχει δύο επιλογές. Ή να διώξει όπου να ‘ναι (κατά κανόνα σε αντίπαλο) ή να κάνει το κάτι παραπάνω, πράγμα επικίνδυνο όπως φάνηκε και στην περίπτωση που ο Κοντρέρας έχασε την μπάλα και στη συνέχεια έδιωξε ριψοκίνδυνα, φάση που αν γινόταν στο «Καραϊσκάκης» (ας πούμε) με Έλληνα διαιτητή, θα ήταν φάουλ και κόκκινη. Ευτυχώς ο διαιτητής ήταν Σουηδός. Αποδείχτηκε ότι ο Ίβιτς στα καλά του μπορεί να ανεβάσει την ομάδα ένα τουλάχιστον κλικ, ως εκ τούτου δεν του αρμόζει το κράξιμο της κερκίδας όπως δεν αρμόζει και στον Φωτάκη που μόλις ένας πραγματικός προπονητής του έδειξε τι ζητάει απ’ αυτόν και τι μπορεί και πρέπει να κάνει, μεταμορφώθηκε προς το πολύ καλύτερο. Ο Μαλεζάς είναι πιά μοντέρνος κεντρικός αμυντικός αφού έμαθε πολλά παίζοντας δίπλα στον Κοντρέρας, τύχη που δεν είχε ο Μπαλάφας που ποτέ δεν έπαιξε δίπλα σε κάποιον δάσκαλο τύπου Γκαρσία, αλλά όποτε και όπου του ζητηθεί προσφέρει, όπως έκανε και στο Καζάν. Ο Λάζαρ δείχνει λίγος και μακάρι αυτό να οφείλεται στον τραυματισμό του και την έλλειψη παιγνιδιών, οι πλάγιοι μπακ δεν προωθήθηκαν, προφανώς κατόπιν οδηγιών, ο Γεωργιάδης είναι σίγουρο ότι θα βοηθήσει σημαντικά γιατί έχει και ικανότητες και θράσος. Ο Αρίας δεν είναι Βιτόλο, αλλά δεν είναι και δίκαιο να φορτώνεται με τέτοιες συγκρίσεις, την δουλειά του την κάνει. Όσο για τον Αθανασιάδη, μπράβο του, αναδεικνύεται σε πολύτιμο παίκτη και πραγματικό εκτελεστή. Είναι κινητικός, ικανοποιητικά γρήγορος, έχει άλμα, δεν φοβάται και όλες του οι προσπάθειες βρίσκουν εστία. Μακάρι να συνεχίσει έτσι κι ακόμα καλύτερα. Άφησα για το τέλος τον Βιερίνια και τον Κρέσιτς. Ο μεν πρώτος -να με συγχωρεί αλλά- σε κάτι τέτοια παιγνίδια περιμένω απ’ αυτόν να κάνει την διαφορά, ο δε δεύτερος έχει αρχίσει να μ’ εκνευρίζει με την αποχή του σε όσα διαδραματίζονται στον αέρα της περιοχής του. Ή δεν βγαίνει ή βγαίνει λάθος. Είναι κρίμα για έναν «δίμετρο» τερματοφύλακα, κι ελπίζω να δουλέψει πάνω σ’ αυτό αλλά και να δουλευτεί. Το συμπέρασμά μου είναι πως η ομάδα πατάει όλο και πιο σταθερά και δικαιούται να βάζει όλο και ψηλότερα τον πήχυ.
Επόμενος σταθμός: «Γ. Καραϊσκάκης»