Είπαν για τα γκουβέρνα...

Από το «Ε» της Ελευθεροτυπίας (26/6)
«Δεν μπορεί να σταθεί η εξουσία όταν στηρίζεται στην αδικία, στην επιορκία και στην προδοσία» Δημοσθένης
«Η μανία των στοιχείων της φύσης ξεσπά πάντα στις πιο ψηλές κορφές. Και ο λαός είναι κι αυτός ένα από τα στοιχεία της φύσης» Βίκτωρ Ουγκώ
«Η κυβέρνηση δεν είναι παρά ένας υπηρέτης, ένας προσωρινός υπηρέτης. Δεν είναι δυνατό να είναι προνόμιό της να αποφασίζει τι είναι σωστό και τι είναι λάθος, ποιος είναι πατριώτης και ποιος δεν είναι. Η λειτουργία της είναι να υπακούει εντολές, όχι να τις γεννάει» Μαρκ Τουαίν
«Όταν ο λαός διατηρεί τις αρετές του και την επαγρύπνησή του, καμιά κυβέρνηση, με οποιαδήποτε ακρότητα, αδυναμία και αστόχαστες πράξεις, δεν μπορεί σοβαρά να τον βλάψει στο σύντομο διάστημα των τεσσάρων χρόνων» Αβραάμ Λίνκολν
«Η φροντίδα για την ανθρώπινη ζωή και ευτυχία – και όχι η καταστροφή τους – είναι ο πρώτος και ο μόνος στόχος της καλής διακυβέρνησης» Τόμας Τζέφερσον
«Δεν γίνεται να έχω κανένα σεβασμό ή επιείκεια για μια κυβέρνηση που πηγαίνει από λάθος σε λάθος, με σκοπό να διατηρείται στην εξουσία» Μαχάτμα Γκάντι
«Κυβέρνηση είναι μια ομάδα ανθρώπων που ασκεί βία σ’ εμάς τους υπόλοιπους» Λέων Τολστόι

και κάτι δικό μου. Ο Χρήστος Κώνστας, ο οικονομικός συντάκτης του ΑΛΤΕΡ, είναι ο μεγαλύτερος Γκαιμπελίσκος μακράν. Το τελευταίο του επιχείρημα ήταν «αν δεν ψηφιστεί το μεσοπρόθεσμο, θα πρέπει να γίνουν εκλογές. Αλλά αν δεν ψηφιστεί, δεν θα πάρουμε την πέμπτη δόση και δεν θα έχουμε λεφτά για να κάνουμε τις εκλογές». Μετά το «δεν θα έχουμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις» μετά το «θα αναγκαστούμε να επιστρέψουμε στη δραχμή» και το τελευταίο του Πάγκαλου στην “El Mundo” «θα βγούν τα τανκς στους δρόμους για να προστατέψουν τις τράπεζες», έχουμε και το βαρύτερο επιχείρημα «χωρίς μεσοπρόθεσμο δεν μπορούν να γίνουν εκλογές».

Εκπλήξεων συνέχεια

Αυτή η κυβέρνηση από έκπληξη σε έκπληξη πέφτει. Ακόμα δεν συνήλθε από την αρχική της έκπληξη όταν διαπίστωσε ότι η κατάσταση που παρέλαβε ήταν πολύ χειρότερη από αυτήν που νόμιζε, της ήρθε καπάκι η έκπληξη οτι «λεφτά δεν υπάρχουν» και η σειρά των εκπλήξεων ολοκληρώθηκε με αυτήν του κ. Βενιζέλου για την κατάσταση που παρέλαβε στην οικονομία. Μέχρι τώρα είχαμε συνηθίσει τα περί «καμένης γης» και άδειων ταμείων που παρελάμβανε κάθε φορά η μια κυβέρνηση από την προηγούμενη που συνήθως ήταν και άλλου κόμματος. Τώρα το ίδιο επικαλούνται οι νέοι υπουργοί για τα υπουργεία που παραλαμβάνουν από τους προκατόχους τους του ιδίου κόμματος. Έτσι όταν με κάλεσε το απόγευμα σε τηλεδιάσκεψη ο Βαγγέλης, θεώρησα ότι θα είχα την ευκαιρία να του τα σύρω λίγο αλλά με πρόλαβε –Ρε Γιάννη, τι ‘ναι αυτά που γράφεις για στάση πληρωμών και τα διαβάζει η Βάσω και μου πουλάει αγριάδες στο ΚΤΕ; Γίνονται αυτά τα πράγματα; -Βαγγέλη, ούτε αυτά που κάνετε γίνονται, αλλά έλα που τα κάνετε… -Βρέθηκα σε αδιέξοδο βρε αδελφέ, πέσαν να με φάνε και στις Βρυξέλλες και εδώ οι Τροϊκανοί, ξέρεις τι μαύρα σκυλιά είναι; Κι ο άλλος ο μ…..ς τάχα είχε κάνει προεργασία και συμφωνίες, τίποτα δεν είχε κάνει, και μου περνάει η ιδέα ότι επίτηδες με βάλαν εδώ για να με εξουδετερώσουν. Εγώ ξημεροβραδιαζόμουν να σκέφτομαι τους άνεργους, τους χαμηλόμισθους και τους συνταξιούχους κι αυτές οι ύαινες με αναγκάζουν να τους πιω το υπόλοιπο αίμα… γι αυτό σου λέω, μη δίνεις ιδέες και μου κάνουν τη ζωή δυσκολότερη… Κόντεψα να τον λυπηθώ (τα παθαίνω κάτι τέτοια)
–Βαγγέλη σε βλέπω αδυνατισμένο ή μου φαίνεται;
-Τι οθόνη έχεις;
-4:3
-Απ’ αυτό είναι, σε 16:9 είμαι κανονικός

Αποφασιστικότητα

Ποιος είναι πιο αποφασισμένος για την εφαρμογή σε βάρος των Ελλήνων όλων εκείνων των μέτρων που θα διασφαλίσουν οτι οι πιστωτές (sic) θα πάρουν τα χρήματά τους και όλους τους τόκους; Ποιος το δηλώνει απερίφραστα σε κάθε ευκαιρία, σε όλα τα επίπεδα, σε όλους τους τόνους; Η ελληνική κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση έστω κι αν η δεύτερη προβάλει κάποιες (τάχα) αντιρρήσεις προκειμένου να διευρύνει την εκλογική της βάση. Την ώρα που Ευρώπη και ΗΠΑ ξημεροβραδιάζονται εξετάζοντας λύσεις προκειμένου η ελληνική (;) κρίση να μην εξαπλωθεί και τους πάρει όλους παραμάζωμα, την ώρα που συζητώνται επιμηκύνσεις, μειώσεις επιτοκίων, «κουρέματα», διακρατήσεις ελληνικών ομολόγων και άλλα δυσνόητα για τους μη ειδικούς σαν εμένα, οι δικοί μας αξιωματούχοι επιμένουν να επαναλαμβάνουν ότι «η Ελλάδα είναι αταλάντευτα προσηλωμένη στην εφαρμογή των συμφωνηθέντων». Εκτός από τους «Financial Times» του Λονδίνου που ζήτησαν διαγραφή μέρους του χρέους, υπάρχουν κι άλλες φωνές προς την ίδια κατεύθυνση όπως ο πρώην πρόεδρος του γερμανικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος Όσκαρ Λαφονταίν που υποστήριξε μια διαγραφή χρέους "σε ευρωπαϊκό επίπεδο και συντεταγμένα", αλλά και ο ηγέτης των «Πρασίνων» στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο Ντάνιελ Κον Μπεντίτ δήλωσε «Το θέμα έχει αρχίσει να με νευριάζει, το να μιλάμε σαν να υπάρχει ένα μόνο μαύρο πρόβατο στην Ευρώπη, οι Έλληνες, ενώ όλοι οι άλλοι είναι λευκοί και άψογοι», τονίζοντας με θυμό «εγώ λέω ότι οι περισσότεροι είναι το ίδιο φαύλοι με τους Έλληνες ή λίγο φαύλοι όπως οι Έλληνες». Οι ειδικοί εντός και εκτός Ελλάδας ακόμα και ο ΟΗΕ, υποστηρίζουν ότι τα συμφωνηθέντα οδηγούν τη χώρα και τους πολίτες της στην πλήρη καταστροφή. Θα τολμήσω να εξομολογηθώ μια φαντασίωση που έχω. Ν’ ακούσω να λένε οι «δικοί μας» στους ξένους δανειστές. «Δώστε μας μια περίοδο χάριτος 5 χρόνια, να προσπαθήσουμε σοβαρά, να μπορέσουμε να ρίξουμε λεφτά στην αγορά, να κινήσουμε την πραγματική οικονομία, κι εμείς μετά θα σας δίνουμε κάθε χρόνο ότι πλεόνασμα δημιουργείται. Αν δεν το κάνετε εσείς, θα το κάνουμε εμείς μόνοι μας. Στάση πληρωμών στο εξωτερικό, εθνικοποίηση τραπεζών, ενέργειας, επικοινωνιών, το ευρώ παραμένει το νόμισμα για τις συναλλαγές μας μιας και δεν μπορεί κανείς να μας εμποδίσει σ’ αυτό (ακόμα και στο Κόσσοβο, νόμισμα έχουν το ευρώ) και μόλις πάρουμε τα πάνω μας θ’ αρχίσουμε να σας πληρώνουμε». Κάτι τέτοιο έχω στο μυαλό μου βλέποντας τι πανικός τους πιάνει όλους στη σκέψη και μόνο «μήπως η Ελλάδα βαρέσει κανόνι», φαλιμέντο που έλεγαν και παλιά, να κατεβάσει κεπέγκια βρε παιδί μου, να τους λούσει κρύος ιδρώτας, να δω τα χαμόγελά τους να παγώνουν, τα σχέδιά τους να ανατρέπονται και να περιμένουν στην ουρά σαν ζήτουλες να πάρουν κανένα ψιχουλάκι… Ξέρω, υπάρχουν αντιρρήσεις, «αυτά δεν γίνονται» και πιθανότατα έτσι είναι, όμως δεν μπορώ να μη χαμογελάσω όταν θυμάμαι το παλιό αλλά διδακτικό ανέκδοτο. Ο Γιακώβ, λέει, στριφογυρνούσε στο κρεβάτι του μη μπορώντας να κοιμηθεί. –Τι στριφογυρνάς έτσι άνθρωπέ μου; τον ρώτησε ενοχλημένη η γυναίκα του η Ραχήλ. –Πώς να κοιμηθώ βρε γυναίκα, πρέπει να δώσω αύριο στον Σολομών απέναντι αυτά που του χρωστάω, και δεν έχω φράγκο… Η Ραχήλ σηκώθηκε άνοιξε το παράθυρο και φώναξε τον Σολομών. Με το που βγήκε εκείνος στο παράθυρο, του λέει «αυτά που είναι να σου δώσει ο Γιακώβ αύριο, ΔΕΝ ΤΑ ‘ΧΕΙ». Γυρνώντας στο κρεβάτι, λέει στον άντρα της «κοιμήσου εσύ τώρα κι άσε τον Σολομών να στριφογυρνάει στο κρεβάτι του»

Ανασχηματισμός

Αυτή η απίστευτη ιλαροτραγωδία που παίχτηκε τις τελευταίες μέρες, το μόνο που κατάφερε ήταν να καταδείξει - αν όχι να αποδείξει περίτρανα - την πολιτική ανεπάρκεια των πρωταγωνιστών. Από την πρόθυμη παραίτηση από τον πρωθυπουργικό θώκο και την διαφαινόμενη συγκυβέρνηση των συνενόχων, περάσαμε στην παραμονή του πρωθυπουργού στη θέση του αλλά και σ’ ένα νέο, ολοκαίνουριο κυβερνητικό σχήμα για την σύνθεση του οποίου ακολουθήθηκαν καινοτόμες διαδικασίες που μόνο εδώ θα μάθετε. Ο πρωθυπουργός, οι πρώην και οι υποψήφιοι υπουργοί, είχαν πιάσει όλες τις θέσεις περιμετρικά της κολυμβήθρας του Σιλωάμ και περίμεναν τον «Άγγελο Κυρίου» να αναταράξει τα νερά. Ο Άγγελος άργησε λίγο εξ ου και η καθυστέρηση κατά μία ώρα της ανακοίνωσης των μελών της νέας κυβέρνησης. Μόλις αναταράχτηκαν τα νερά προσπάθησαν όλοι να βουτήξουν προκειμένου να θεραπευτούν «από πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν». Κάποιοι δεν τα κατάφεραν κι έμειναν έξω και από την κολυμβήθρα και από την κυβέρνηση. Οι ιαθέντες αντάλλαξαν ευχές και υπουργεία, είπαν όσα καλά λόγια είχαν διαθέσιμα γι αυτούς που έφευγαν αλλά και γι αυτούς που ερχόταν, και δήλωσαν έτοιμοι να οδηγήσουν τη χώρα σε δρόμους ανάκαμψης. Όλοι θεωρήθηκαν επιτυχημένοι στα προηγούμενα καθήκοντά τους τόσο, που αναρωτιέται κανείς γιατί άλλαξαν αρμοδιότητες. Τέλος πάντων κάποια υπουργεία καταργήθηκαν, άλλα συνενώθηκαν, κι αυτό σίγουρα θα δώσει μια ώθηση στην κίνηση της αγοράς. Για παράδειγμα, θα χρειαστούν νέες φωτεινές επιγραφές στα μπαλκόνια και μπρούτζινες ταμπέλες στις εισόδους των νέων διαμορφωμένων και συγχωνευμένων υπουργείων, εκτύπωση νέων επιστολόχαρτων, καινούριες σφραγίδες, νέες προσωπικές κάρτες (καρτ βιζίτ) υπουργών και υφυπουργών, αλλαγές κλειδιών και κλειδαριών και ίσως και άλλων (χαλιά κουρτίνες γραφεία έπιπλα). Θετικό επίσης είναι ότι θα οδηγηθούν στην ανακύκλωση τόνοι χαρτιού. Ξεχωρίζοντας δύο πρόσωπα, θέλω να δω πώς ο κ. Παπακωνσταντίνου θα τα βγάλει πέρα με τον «σύντροφό» του Φωτόπουλο της ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ, όσο για τον κ. Βενιζέλο περιμένω να δω αν θα ισχύσει η προ τριημέρου δήλωσή του ότι το μεσοπρόθεσμο πρέπει να ψηφιστεί από τα 3/5 της βουλής (180) ή αν την εξαργύρωσε με την παραμονή του στην κυβέρνηση και την αναβάθμισή του. Καθόλου περίεργο για κάποιον που λίγες ώρες νωρίτερα ήταν «αποστάτης».

Περί εκλογών και δημοψηφισμάτων

Εκλογές δεν πρόκειται να γίνουν, διαβεβαιώνει ο ΓΑΠ, θα εξαντλήσω την τετραετία! Τώρα πόση σημασία έχουν οι όποιες διαβεβαιώσεις ενός αποδεδειγμένα ψεύτη δεν είναι προς εξέταση. Σκέφτεται (...) όμως σοβαρά (λέει) την διενέργεια κάποιου δημοψηφίσματος αλλά όχι τώρα για το μεσοπρόθεσμο, για κάτι άλλο στο μέλλον… Σαν τι; Κάτι θα βρούμε, κάτι σε light να μην έχουμε και επιπτώσεις. Ένας blogger είχε μια ιδέα, πχ «ποιος έκανε μεγαλύτερη ζημιά στην Ελλάδα ο Παπανδρέου ή ο Δαρείος;» αλλά δεν νομίζω να γίνει δεκτή. Ο ίδιος έβαλε και το «πετάει ο γαίδαρος;» αλλά το απέσυρε γατί σκέφτηκε μήπως οι Έλληνες, έτσι αρπαγμένοι που είναι ψηφίσουν «πετάει» και γίνουμε κι άλλο ρεζίλι. Αρκετά μας ρεζιλεύει ο Πάγκαλος στο εξωτερικό. Πάντως όποιο και να ‘ναι το ερώτημα, αν ο ΓΑΠ χάσει (η εκδοχή αυτή στο στοίχημα θα είχε μηδενική απόδοση) θα πρέπει να πάει σε εκλογές οπότε, λένε μερικοί γιατί να μην κάνει κατ’ ευθείαν εκλογές. Άντε και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο γίνουν εκλογές και ο «σωτήρας» χάσει, τι θα γίνει μετά; Θα έρθει ο Σαμαράς, ο Αντώνης ή ο Τρύφωνας, δεν έχει σημασία, θα επικαλεσθεί κι αυτός χάος λάθη παραλείψεις αδιέξοδα και άλλα τραγικά και θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε «άμωμοι εν οδώ αλληλούια»

Habemus Γιώργο

Ή μάλλον ξαναhabemus Γιώργο. Γιατί για 5-6 ώρες νομίσαμε ότι μας τέλειωσε, «no more George», που θα ‘λεγαν και οι Αμερικάνοι. Αλλά ο χαϊλάντερ μας την έφερε, μας έκανε ένα είδος κρας τεστ. Χαμός σήμερα στην Αθήνα (κυρίως) κόσμος πολύς, βουλή προστατευόμενη με τελευταίας τεχνολογίας τείχη που κρατούσαν μακριά όσους ήθελαν να βεβηλώσουν το ναό της δημοκρατίας, 3.800 αστυνομικοί (χωρίς τους προβοκάτορες) εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες να διαμαρτύρονται και μέσα στο κοινοβούλιο η ολομέλεια να αποτελείται από 40 βουλευτές. Και κάποια στιγμή ο Πεταλωτής ρίχνει τη βόμβα «ο πρωθυπουργός αποδέχθηκε την πρόταση Σαμαρά για νέα κυβέρνηση χωρίς να είναι ο ίδιος πρωθυπουργός». Και εγένετο χαμός. Σαν έτοιμα από καιρό τα κανάλια άρχισαν να μεταδίδουν και τα πρώτα ονόματα υποψηφίων πρωθυπουργών, από Μαρκεζίνη μέχρι Κουβέλη, ενώ η μάχη της πληροφόρησης είχε και άλλο μέτωπο. Ο Αντώνης είπε «χωρίς Γιώργο» και ο Γιώργος δέχτηκε, ή ο Γιώργος είπε «χωρίς εμένα» κι ο Αντώνης δέχτηκε; Την απάντηση στο φοβερό ερώτημα δεν θα την μάθουμε ποτέ και γι αυτό η φαγούρα θα συνεχιστεί και σας συνιστώ τάλκ. Και πάνω που το έθνος αδημονούσε για τις εξελίξεις, εμφανίστηκε ο Γιώργος και ξεπαραιτήθηκε. Θα κάνει λέει νέα κυβέρνηση και θα ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης στη βουλή. Τα όσα επικαλέστηκε και τα όσα απάντησε ο άλλος είναι φαιδρά και δείγματα της σοβαρότητας και της υπευθυνότητας και των δύο γιατί, εδώ που τα λέμε, συγκυβέρνηση των συνενόχων και ομοϊδεατών δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν λύση, ούτε καν σαν διέξοδος. Αλλά και οι ολοφάνερα επικείμενες εκλογές δεν πρόκειται να προσφέρουν κάτι περισσότερο. Η χώρα στερείται ηγετικών φυσιογνωμιών που να μπορούν να εμπνεύσουν το λαό, να τον κάνουν να συμμετάσχει χωρίς εξαναγκασμούς σε ένα σχέδιο ανόρθωσης που πρωτίστως θα γίνει πιστευτό και που θα το έχουν εκπονήσει άνθρωποι που μπορεί να εμπιστευτεί κανείς. Υπάρχουν τέτοιοι; Στο πολιτικό προσκήνιο τουλάχιστον, ΟΧΙ.

Το καταφύγιο

Αφού πρώτα «έδωσε στο λαό ψωμί» εκείνος που έφερε την «αλλαγή» και την «λαϊκή συμμετοχή» διαπίστωσε ξαφνικά ότι βρισκόμαστε σε «ατραπό». Ο νέος πολιτικο-οικονομικο-κοινωνικός όρος σύντομα έδωσε τη θέση του στον ακόμα πιο νέο και περιγραφικότερο, το «τούνελ». Έκτοτε, επειδή κανείς δεν ήξερε το μήκος του τούνελ αλλά και κανείς δεν νοιαζόταν να το προσδιορίσει, μείναμε εκεί περιμένοντας να δούμε φως στην άκρη του. Όμως για να δεις φως πρέπει να κινείσαι προς μια από τις δύο κατευθύνσεις που υπάρχουν. Στάσιμος στη μέση του ή πηγαίνοντας μια μπρος και μια πίσω φως δεν πρόκειται να δεις ποτέ. Αλλάξαμε μηχανοδηγούς, αλλάξαμε κλειδούχους, αλλά το φως πουθενά. Και ήρθε η στιγμή να μάθουμε από τον υπουργό Λοβέρδο πού βρισκόμαστε. Μας ενημέρωσε από τη Ν.Υ. στην οποία ήταν για ένα συνέδριο ότι βρισκόμαστε σε ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ! Ακριβέστατη περιγραφή και επεξηγηματική. Ακριβέστατη γιατί οι φοβισμένοι, οι απειλούμενοι, οι δεχόμενοι επίθεση μη έχοντας τρόπο να αμυνθούν, κλείνονται στα καταφύγια. Επεξηγηματική, γιατί αν δεν ανοίξεις τις πόρτες του καταφυγίου να βγεις έξω να αντικρίσεις κατάφατσα αυτούς που σε απειλούν σε φοβίζουν σου επιτίθενται και να τους αντιμετωπίσεις, φως δεν πρόκειται να δεις ποτέ. Θα μείνεις εκεί στην υπόγα ενώ επάνω θα σουλατσάρουν άνετοι οι δυνάστες σου.

Εδώ οι καλές ιδέες! (2η)

Σε είδα και (το χειρότερο) σ’ άκουσα στο διάγγελμά σου και σε λυπήθηκα. Σε λυπήθηκα όπως κάποιον που έχει πέσει έξω και προσπαθεί να πιαστεί από κάπου. Σε λυπήθηκα σαν έναν άνθρωπο που δεν ξέρει που πατά και που βρίσκεται, που μπροστά στα αδιέξοδα που ο ίδιος οδηγήθηκε μετέρχεται το προσφιλές του μέσον προκειμένου να αποφύγει το αναπόφευκτο. Και το μέσον είναι αυτό που δοκίμασες με επιτυχία πριν κοντά δυό χρόνια. Το ψέμα, η παραπλάνηση, η εξαπάτηση. Ακούγοντάς σε κανείς, μένει με την εντύπωση ότι απευθύνεσαι σε ευδαίμονες ζητώντας τους να κάνουν ένα μικρό σκόντο στην ευτυχία τους προκειμένου να φανείς συνεπής και υπεύθυνος απέναντι στις δεσμεύσεις που οικειοθελώς ανέλαβες. Αν το σχόλιό μου δεν το παρακινούσε η συμπάθεια θα πρόσθετα και «βλακωδώς», αλλά δεν είναι ώρα τώρα να σε συγχύζω κι άλλο. Είμαι βλέπεις ψυχοπονιάρης και θα προσπαθήσω να σε βοηθήσω. Άκου λοιπόν. Αφού άρχισες να σκέφτεσαι σοβαρά την πρόταση που σου ‘χα κάνει από εδω για το θέμα των «ειδικών καπνών» αρίστης ποιότητας που ευδοκιμούν στην Ελλάδα (το συζήτησες έμαθα σε διεθνές επίπεδο), σου ‘χω κι άλλη ιδέα να επεξεργαστείς. Κλείσε τα Πανεπιστήμια! Τι τα θέλεις; Παράγουν χιλιάδες πτυχιούχους φορτώνοντας τον ΟΑΕΔ με επιδόματα ανεργίας που ο Οργανισμός δεν μπορεί ν’ αντέξει. Χώρια που θα γλυτώσεις τους μισθούς καθηγητών και υπαλλήλων, συντηρήσεις κτηρίων, ηλεκτρικά, νερά, πετρέλαια, ζημιές από καταλήψεις, απαιτήσεις πρυτάνεων και φοιτητών… ασ’ τα να πάνε. Βέβαια μπορείς και να τα πουλήσεις, να τα ιδιωτικοποιήσεις όπως το νερό, την ενέργεια τις επικοινωνίες… Στα ΑΕΙ θα κολλήσουμε τώρα; Όσοι έχουν υψηλές βλέψεις και οραματισμούς για το μέλλον τους, υπάρχουν τα LSU και τα άλλα ευαγή ιδρύματα αναλόγου βεληνεκούς. Εξ άλλου οι ευρωπαϊκές ντιρεκτίβες μας φόρτωσαν με τόσα ιδιωτικά πανεπιστήμια που μπορούν να φέρουν εις πέρας το έργο της μόρφωσης των ελληνοπαίδων, οπότε δεν θα υπάρξει κενό στην αναπτυξιακή πορεία της χώρας. Για κοίταξέ το λιγάκι…

Ο βόθρος ξεχείλισε

από το contra.gr

Σε ομιλία του στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης, όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα του Ελεύθερου Τύπου, ο κ. Πάγκαλος υποστήριξε ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει ούτε ένας τίμιος πολίτης και αν υπάρχει έστω και ένας τότε θα πρέπει να του στήσουμε άγαλμα. "Εάν υπάρχει ένας πολίτης που δεν έχει λάβει ποτέ αμοιβή που δεν δικαιούταν εξαιτίας πολιτικής επιρροής ή γνωριμιών δεξιά και αριστερά, που δεν απέφυγε ποτέ να πληρώσει φόρους, ο οποίος πάντοτε ζητούσε απόδειξη όταν αγόραζε κάτι, ε, αυτού του ανθρώπου πρέπει να του κάνουμε άγαλμα στην πλατεία Συντάγματος" σημείωσε χαρακτηριστικά. Σε ό,τι αφορά την οικονομική κρίση που πλήττει την Ελλάδα, υποστήριξε ότι θα ήταν πολύ άσχημο για το μέλλον της χώρας μας και για την ιστορία να εξάγουμε το συμπέρασμα πως κάποιοι έκλεψαν τα χρήματα των Ελλήνων και αυτή είναι η αιτία της κρίσης.
"Το 70% των δαπανών του κράτους είναι για μισθούς και συντάξεις, έτσι δεν είναι; Ε, λοιπόν, γι’ αυτό είπα ότι όλοι μαζί τα φάγαμε!", σημείωσε, επεξηγώντας το αλησμόνητο "μαζί τα φάγαμε". Η διαφθορά στο Δημόσιο, κατά τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, προέκυψε από τους πολίτες που πληρώνουν "γρηγορόσημο", για να κάνουν πιο γρήγορα τη δουλειά τους, ενώ ο ίδιος είδε τη γενικευμένη διαφθορά να έρχεται κατά τη διάρκεια της δεύτερης τετραετίας του Κώστα Σημίτη.
Εγώ ονειρεύομαι άλλα πράγματα γι αυτόν στην πλατεία Συντάγματος, αλλά μέχρι τότε δεν υπάρχει ένας, ένας ρε γαμώτο, να σταματήσει αυτόν τον οχετό; Ένας εισαγγελέας ένας πρωθυπουργός; Φαίνεται πως δεν…

Χθες στην Αριστοτέλους

Δεν περίμενα τέτοια κοσμοσυρροή! Κόσμος κάθε λογής, κάθε ηλικίας, κάθε τάξης (αντιπαθής διαχωρισμός αλλά τι να κάνουμε…), πάθος ενθουσιασμός και ανταπόκριση στα λεγόμενα των ομιλητών. Συγκινήθηκα στη θέα του υποβασταζόμενου Μίκη να ορθώνει το ανάστημά του την στιγμή που οι εθελόδουλοι είναι σε στάση μόνιμης υπόκλισης, συγχύστηκα με (πολύ λίγους) κάποιους που ήθελαν ντε και καλά να ακούγονται περισσότερο από τους ομιλητές. Ένα πλήθος αυθόρμητο και πολιτισμένο, διψασμένο ν’ ακούσει τη δική του φωνή από τα χείλη του Μίκη, ν’ ακούσει το θυμό όλων να δονεί την πλατεία.
Και η αντίδραση: Η Μητροπόλεως είχε κλείσει από το πλήθος αλλά παρ’ όλο που με την λήξη της ομιλίας και παρά την μικρή συναυλία του Μανόλη Μητσιά που ακολούθησε, ο κόσμος άρχισε να αποχωρεί και ο δρόμος ελευθερώθηκε, η τροχαία ανεξήγητα (ή μήπως εξηγήσιμα) εξακολουθούσε να μην επιτρέπει τη διέλευση των οχημάτων, συμπεριλαμβανομένων και των αστικών λεωφορείων, επιμηκύνοντας έτσι την ταλαιπωρία. Οι γραμμές 3, 5, 6, 33, 39, 78 αναγκαζόταν να κινηθούν μέσω της Εγνατία που φυσικά φράκαρε.

Για ντροπή ή για λύπη;

Και για ντροπή και για λύπηση είναι το μάθημα που μας έδωσε η Ιταλική δικαιοσύνη σε σχέση με τις διεκδικήσεις των συγγενών των θυμάτων των ναζί στο Δίστομο. Η Δικαιοσύνη μιας χώρας έσκυψε πάνω από τα δίκαια αιτήματα ξένων πολιτών για τα οποία η Δικαιοσύνη της χώρας τους εκώφευε αν δεν αδιαφορούσε, για πολλά χρόνια. Υπουργοί Δικαιοσύνης δεν τολμούσαν να βάλουν την υπογραφή τους για να εκδικαστούν στον ανώτερο βαθμό οι απαιτήσεις για αποζημιώσεις σε βάρος της Γερμανίας. Και βρέθηκαν οι Ιταλοί που ενώ θα μπορούσαν κάλλιστα να κηρύξουν εαυτούς αναρμόδιους για την επίλυση της διαφοράς, στάθηκαν στο ύψος που περιμένει κανείς να βρίσκεται η Δικαιοσύνη. Και όχι μόνο εκδίκασαν την υπόθεση αλλά επιδίκασαν και αποζημιώσεις ύψους 60.000.000€, και πήγαν και παραπέρα αποφασίζοντας πως τυχόν άρνηση της Γερμανίας να συμμορφωθεί θα σημάνει την κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων της Γερμανίας στην Ιταλία μέχρι του ποσού που επιδικάστηκε. Αυτό το χαστούκι, αυτή η ξευτίλα, δεν εκθέτει πρόσωπα που κατέχουν αξιώματα στη χώρα τόσο, όσο εκθέτει την ίδια τη χώρα συνολικά παρουσιάζοντάς την να μην μπορεί (ακόμα χειρότερα να ΜΗΝ ΘΕΛΕΙ) να προστατέψει και να υποστηρίξει τους πολίτες της. Η ιστορική αυτή απόφαση του ανωτάτου δικαστηρίου της Ιταλίας ανοίγει το δρόμο για διεκδικήσεις κι από άλλα μαρτυρικά χωριά σαν τα Καλάβρυτα, τον Χορτιάτη και τόσα άλλα.

Εγώ θα πάω στον Θεοδωράκη

Αφήνω πίσω τη μουσική του, τα όσα έχει πει κι έχει κάνει κατά καιρούς, και θα πάω ν’ ακούσω αυτά που λέει τώρα γιατί αυτά με εκφράζουν. Θα πάω ν’ ακούσω έναν άνθρωπο που στην ηλικία των ογδόντα τόσο επιμένει να είναι στην πρώτη γραμμή, μόνο αυτός από τον καλλιτεχνικό κόσμο της χώρας, και να συγκρούεται με το άδικο και αντιδημοκρατικό. Κι ας αναφέρονται όσοι τον μέμφονται με κεκαλυμμένη ειρωνεία για το ότι κάποτε ήταν εκεί, μετά πήγε αλλού και μετά αλλού και κάποτε είπε το «Καραμανλής ή τανκς» λες και δεν ίσχυε απολύτως εκείνη τη χρονική περίοδο. Αφήνω πίσω το ότι διετέλεσε υπουργός (έστω άνευ χαρτοφυλακίου) σε κυβέρνηση περίεργων χρόνων, άλλωστε το παρελθόν κανενός δεν είναι άμεμπτο, και το παρελθόν του Μίκη παρά τα όσα και όποια λάθη, είναι ένδοξο. Και το παρόν του λαμπρό. Θα πάω για να του δείξω ότι δεν είναι μόνος, ούτε είναι λίγοι όσοι ενστερνίζονται τις θέσεις του. Κι αν ζούσε ο Μάνος, θα ‘ταν κι αυτός εκεί και δίπλα του.

«Θέλημα Θεού» (αθλητικό)

Η «φωνή του Θεού» στην «πόλη του Θεού» έλεγε τις τελευταίες μέρες πως είναι «θέλημα Θεού» να τους τελειώσει.

Όμως ο Θεός δεν ασχολείται με τέτοια πράγματα κι έτσι χθες τα παιδιά με τα μαύρα (πλην του Μάρσαλ) ήταν καλύτερα, ανώτερα, και νίκησαν. Γκετσέφσκι και Κρίστμας, οδήγησαν την ομάδα πάνω στα σχέδια του Μαρκόπουλου κι έστειλαν τον τελικό στην Πυλαία την Τετάρτη. Κι ο Γιαννακίδης, κι ο Μπούλιαν κι ο Δέδας ήταν καλοί όπως κι ο Ντόζιερ. Ο Μάρσαλ ήταν κάκιστος, λάθος επιλογές, βιαστικές προσπάθειες, μαζεμένα φάουλ, εκνευρισμός, λες και βιαζόταν να τελειώσει η σειρά και να πάει να δει το παιδί του. Την Τετάρτη ο αγώνας δεν θα κερδηθεί με χαρτάκια καπνογόνα και κροτίδες. Χρειάζεται σοβαρότητα αγωνιστικότητα και πειθαρχία από ΟΛΟΥΣ

Δυσκολεύομαι…

Να αντιληφθώ, να κατανοήσω, να παραδεχτώ, να παραμείνω ψύχραιμος, να φερθώ πολιτισμένα. Η χώρα στην οποία γεννήθηκα, μεγάλωσα, έκανα οικογένεια, χάνεται με φρενήρη ρυθμό και μεταμορφώνεται σε μια τριτοκοσμική αποικία. Όλα για όσα αγωνίστηκαν οι πριν από εμένα και μου τα κληροδότησαν τελειώνουν εδώ τώρα. Στα παιδιά μας δεν έχουμε να αφήσουμε τίποτα απ’ όσα πριν λίγο καιρό θεωρούσαμε δεδομένα. Το πενθήμερο, το οκτάωρο, οι άδειες, οι συλλογικές συμβάσεις, η ασφάλιση, η σύνταξη, οι 14 μισθοί, πέθαναν. Η κοινωνική μέριμνα περιορίστηκε σ’ ένα είδος φιλόπτωχου ταμείου, η δημόσια υγεία νοσεί και η δημόσια και δωρεάν παιδεία δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Η όποια βιομηχανία εξαφανίστηκε στη θάλασσα των φιλικών δανείων και του ακόρεστου πλουτισμού, η γεωργία δεν μπορεί να θρέψει ούτε τους γεωργούς και το «ελληνικό προϊόν» χάθηκε μέσα στο λαβύρινθο της παγκοσμιοποίησης και συντρίφτηκε στη μέγγενη των μεγαλοεισαγωγέων και των αλυσίδων λιανεμπορίου. Ο τουρισμός έρμαιο της ανοργανωσιάς, της έλλειψης επίβλεψης, της αρπακόλλα νοοτροπίας, η ύπαιθρος ερημώνει και πάλι, η ανάγκη εξωθεί το μέλλον της χώρας, τους νέους ανθρώπους, στη μετανάστευση. Στην Ελλάδα πού όλοι θα θέλανε να ζούν, τώρα δεν θέλουν να ζήσουν ούτε οι Έλληνες. Ακόμα και η άμυνα της χώρας και ο χειρισμός των εξωτερικών θεμάτων προσαρμόστηκαν στην οικονομική πραγματικότητα που διαμόρφωσαν οι νυν και πρώην κυβερνήτες. Και όσοι σήμερα παντρεύονται και κάνουν παιδιά πρέπει να τιμώνται από την Ακαδημία για το έργο τους κι αυτό θα είναι και μια ευκαιρία για την Ακαδημία να δηλώσει παρούσα, μιας και κατά τα άλλα... Κι εγώ; Πρέπει άραγε να μείνω απαθής και μοιρολάτρης παρατηρητής ή να περιμένω τις εκλογές για να εκφράσω την αγανάκτησή μου όπως ισχυρίζονται οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης και η νομενκλατούρα του κτιρίου της πλ. Συντάγματος; Ή μήπως να υπερηφανεύομαι για τις «θυσίες» που έκανα για να βοηθήσω να βγούμε από την κρίση; Καμιά θυσία δεν έχω κάνει, αυτοί με θυσίασαν στο βωμό της ανικανότητας και της εξουσιομανίας τους. Για να θυσιαστώ, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να το θέλω, να το αισθάνομαι σαν υποχρέωσή μου όμως ότι μου έκαναν το έκαναν παρά τη θέλησή μου, με την ωμή βία της εξουσίας τους. Αυτοί που κατάντησαν το Σύνταγμα κωλόχαρτο ή χαρτοπετσέτα για να σκουπίζουν τα σάλια που τους τρέχουν στη θέα του δημόσιου πλούτου, μου κάνουν παρατήρηση γιατί «ξεφεύγω» από τη νομιμότητα. Μαζεύομαι μαζί με άλλους στις πλατείες χωρίς αρχηγούς και καθοδηγητές με μόνο κοινό το θυμό μας για όσα γίνονται σε βάρος μας αλλά κυρίως (πιστεύω εγώ) σε βάρος της χώρας. Και μου λένε πως δεν είναι σωστό να παρεκτρέπονται κάποιοι και να μουντζώνουν, φτύνουν, γιαουρτώνουν ή έστω απλά γιουχάρουν τους εκπροσώπους του πολιτικού κατεστημένου. Και ΣΥΜΦΩΝΩ! Δεν είναι δυνατό να περιορίζονται οι διαμαρτυρίες σε τέτοια πταίσματα. Και δεν κινδυνεύει κανένα δημοκρατικό πολίτευμα από κάτι τέτοια γιατί απλά δεν υπάρχει δημοκρατικό πολίτευμα. Όποιος θεωρεί ότι ζούμε σε δημοκρατία επειδή ψηφίζουμε μια στις τόσες, με γειά του με χαρά του. Και αυτοί που εκλέγονται (με τον τρόπο που εκλέγονται και από αυτούς που εκλέγονται), ποιος λέει ότι οχυρωμένοι πίσω από την εκλογή τους δικαιούνται σεβασμού και λεπτής συμπεριφοράς από μέρους εκείνων που νοιώθουν εξαπατημένοι και προδομένοι, που νοιώθουν το έδαφος να χάνεται από κάτω τους; «Και τι θα πουν οι ξένοι;» Το τι θα πουν οι ξένοι σ’ αυτή την περίπτωση είναι πολύ πίσω στον κατάλογο αυτών που με νοιάζουν, το κυρίαρχο είναι ΤΙ ΘΑ ΠΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ. «Ποιος θα ζητήσει συγνώμη για τα έκτροπα;» αναρωτήθηκε ο πιο αήθης πολιτικός. Λες και ζήτησε κανείς εξ αυτών συγνώμη από το λαό για όσα δεινά του φόρτωσαν με την πολιτική τους. Οι επιβήτορες της δημοκρατίας, οι εραστές της εξουσίας, οι προστάτες της ολιγαρχίας μετέτρεψαν τον έλληνα πολίτη σε βαστάζο που κουβαλάει όλο και περισσότερο όλο και μακρύτερα το φορτίο της δικής τους καλοπέρασης. Η στιγμή που θα δω τα ελικόπτερα να ανεβοκατεβαίνουν στην αυλή της βουλής θα είναι από τις ευτυχέστερες της ζωής μου. Κανένα επιχείρημα καμιά νουθεσία δεν πρόκειται να με κάνει να δω τα πράγματα αλλιώς. «αλλιώτικα» μπορεί, αλλιώς όχι.
Κι έχω και μια απορία. 100.000 κόσμος στην πλατεία Συντάγματος μπορεί να είναι λίγοι σε σχέση με τα 5.000.000 των κατοίκων, αλλά εκεί οι αποστάσεις είναι μεγάλες (αν και σε προεκλογικές συγκεντρώσεις τρέχουν πολλαπλάσιοι), στη Θεσσαλονίκη όμως που οι αποστάσεις είναι δυο βήματα και υπάρχουν 150.000 φοιτητές, πως γίνεται και μαζευόμαστε τόσο λίγοι; Οι άλλοι πού είναι; Το βρίσκουν μάταιο; Μπανάλ; Και οι καλλιτέχνες; Ιδιαίτερα οι εξειδικευμένοι σε "αφιλοκερδείς εμφανίσεις", δεν μπορούν να στήσουν καμιά συναυλία στις πλατείες που ο κόσμος αναστενάζει;

Ενυπογράφως

Γιάννης Γούδας

Και οι βουλευτές αγανάκτησαν…

Έσκιζαν τα (ακριβά) ρούχα τους αγανακτισμένοι από τις δηλώσεις Δρούτσα που είπε ότι πρέπει να μπει όριο στον αριθμό των τετραετιών που μπορεί κάποιος να διατελέσει βουλευτής, και (άκουσον άκουσον) να μην τους διατίθενται πια κρατικά αυτοκίνητα! Τρελαθήκαν οι «αντιπρόσωποι του λαού». Δεν τους έφταναν οι αγανακτισμένοι «απολιτίκ» των πλατειών που τους τα σέρνουν χοντρά, έχουν τώρα και αντίδραση από μέσα. Κατανοώ τη θέση τους, δεν έχουν μάθει (οι περισσότεροι) άλλη δουλειά και το επίπεδο ζωής που έχουν κατακτήσει σαν βουλευτές, θα είναι πάρα πολύ δύσκολο να το διατηρήσουν κάνοντας κάτι άλλο (αν μάθουν). Και τ’ αυτοκίνητα; 160 επέλεξαν Lexus GS450 (υβριδική λιμουζίνα των 75.000€), 135 προτίμησαν Μercedes 280Ε, Audi Α6 και Saab Αero 93-95 των οποίων η βασικές εκδόσεις ξεκινούν από 55.000€, και μόνο 5 επέλεξαν φτηνά υβριδικά των 25.000€. Βέβαια όλα αυτά δεν έχουν αγοραστεί αλλά πάρθηκαν με leasing, αλλά οι επιλογές επιβεβαιώνουν το «αρχή άνδρα δείκνυσι». Αξίζει να σημειωθεί ότι 70 εξ αυτών είχαν πριν εκλεγούν, αυτοκίνητο των 15.000. Έτσι εύκολα αποκτιούνται και συντηρούνται τέτοιες πολυτέλειες; Και οι βενζίνες, τα τέλη κυκλοφορίας, τα τεκμήρια; Πού τα βάζεις όλα αυτά; Χώρια οι ρεβεράντζες «κύριε βουλευτά και κύριε βουλευτά». Καλά που είναι ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος Πρωτόπαπας κι έβαλε τα πράγματα στη σωστή τους βάση και τους βουλευτές στο εικονοστάσι. «Οι βουλευτές σήμερα ανεβαίνουν τον Γολγοθά τους και σηκώνουν τον Σταυρό του μαρτυρίου και τέτοιες δηλώσεις (σαν του Δρούτσα δηλαδή) είναι άκαιρες και δημιουργούν αναίτια εντάσεις» είπε ο πρώην εργατοπατέρας. Όλα σήμερα στην Ελλάδα ανατρέπονται, αλλά τα κεκτημένα των βουλευτών είναι αδιαπραγμάτευτα. ΛΕΒΕΝΤΕΣ!

σημ. η πλατινένια Μερσεντες της φωτογραφίας δεν διατέθηκε

Νομιμότητα;

Η απαίτηση για νομιμότητα που τελευταία εκφράζεται μετ’ επιτάσεως από πολιτικά και δημοσιογραφικά χείλη, δεν μπορεί να μένει αναπάντητη, ιδιαίτερα όταν η «νομιμότητα» είναι έκνομη. Δεν μπορεί να απαιτείται νομιμότητα από εκείνους που νοιώθουν στο πετσί τους έκνομες πολιτικές. Δεν μπορείς να ζητάς από αυτόν που πεινάει να μην πεινάει ή τουλάχιστον να μην διαμαρτύρεται για την πείνα του ή –ακόμα χειρότερα- να του ζητάς να διαμαρτύρεται κοσμίως. Δεν μπορείς να προβάλεις το επιχείρημα της οικονομικής ανάκαμψης σ’ εκείνον που όταν αυτή επιτυγχάνεται του προσφέρει ελάχιστα κι όταν δεν, του παίρνει πάρα πολλά. Ποιά νομιμότητα μπορεί να ενστερνισθεί εκείνος που δεν έχει δουλειά, σπίτι να μείνει, φαΐ να φάει, μέλλον να σχεδιάσει, ελπίδα να τον βοηθήσει να κοιμηθεί; Σε ποια νομιμότητα μπορεί να συμμορφωθεί ο στερημένος όταν γύρω του χορεύουν δαιμονικά οι παράνομα πλουτήσαντες, οι καταχραστές, οι διαπλεκόμενοι; Πώς να συγκρατήσει το μένος και να καταπνίξει το μίσος του απέναντι στους αδιάφορους επιδειξίες του πλούτου τους. Ποια δημοκρατία να εμπιστευθεί όταν η δημοκρατική πολιτεία του γυρίζει την πλάτη και τον πετά στον Καιάδα της ανέχειας άνισο μεταξύ άνισων όπως τον έκριναν και τον κατέταξαν οι ίσοι; Με ποια λογική του ζητάνε να περιορίσει τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας για να μην ζημιώνεται η εμπορική κίνηση και ο τουρισμός; Χέστηκε και για τα δύο όποιος δεν έχει ούτε μαντήλι να κλάψει, όπως χέστηκε κι ο έμπορος για τα προβλήματα του άνεργου ή χαμηλόμισθου (παρ’ όλο που θα ‘πρεπε). Αν δεν υπήρχαν οι λόγοι που κατεβάζουν τον αγανακτησμένο σε πορείες και διαδηλώσεις θα ήταν εν δυνάμει πελάτης κι αυτός. Η δημοκρατική νομιμότητα, η ισότητα και ΚΥΡΙΩΣ η ισονομία είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για την ύπαρξη κοινωνικής νομιμότητας αλλά δυστυχώς απουσιάζουν από την καθημερινότητα των πολιτών από τότε που «αποκαταστάθηκε» η δημοκρατία στην Ελλάδα εδώ και τριάντα τόσα χρόνια. Πρώτα πρέπει να πληρωθούν οι προϋποθέσεις και μετά να υπάρχουν και απαιτήσεις. Η Δημοκρατία δεν χαρακτηρίζεται μόνο από τις ανά τετραετία προσφυγές στην «λαϊκή ετυμηγορία» που μάλλον σαν άλλοθι ακούγεται, αλλά από σειρά πράξεων, αποφάσεων, νομοθετημάτων και βέβαια συμπεριφορών, που θα δείχνουν οτι πράγματι ο λαός είναι κυρίαρχος. Τότε και μόνο, η νομιμότητα θα υπάρξει χωρίς να χρειάζονται παραινέσεις απαιτήσεις και μεγαλοστομίες.

Ο θρίαμβος της ανικανότητας

Είμαι ανίκανος! Και όχι μόνο. Είμαι και άβουλος, υποχωρητικός, ανεύθυνος, διέπομαι από αίσθημα κατωτερότητας, κάνω δουλειές στο πρόχειρο. Όποιο αρνητικό χαρακτηρισμό και να σκεφτείτε, μου ταιριάζει! Κάντε με πρωθυπουργό ή έστω υπουργό οικονομίας, είμαι εξ ίσου επικίνδυνος μ’ αυτούς που έχετε τώρα. Κι επιμένω για υψηλό αξίωμα, όχι έναν απλό χειροκροτητή βουλευτή αλλά τουλάχιστον υπουργό και μάλιστα πρώτης γραμμής. Υστερώ βέβαια σε θράσος και ειρωνεία και δεν πρόκειται ΕΓΩ να πω σε τηλεοπτική μου συνέντευξη στο ΑΛΤΕΡ «Μην ανησυχείτε κ. Χατζηνικολάου, όλα θα πάνε καλά, Ο ΘΕΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟΣ» (24/6). Όλα τ’ άλλα θα γίνουν όπως τα κάνουν κι εκείνοι. Που ακολουθούν και εφαρμόζουν πειθήνια τις επιταγές των ισχυρών που μόνο σκοπό έχουν την επιστροφή των δανεικών μαζί με τους τόκους. Και προκειμένου να επιτευχθεί ο ιερός αυτός σκοπός, έχουν εφορμήσει πάνω στα εισοδήματα των πολιτών ακόμα και εκείνων που το εισόδημά τους είναι 22€ την ημέρα! Κι όλα αυτά τη στιγμή που κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο σίγουρο ότι όλα αυτά, χρέη δημοσιονομικά ελλείμματα κλπ βαρύγδουπα, είναι ανύπαρκτα, μια τεράστια φούσκα που παίζει στο αέναο παιγνίδι της εξουσίας. Όταν το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος του Λουξεμβούργου, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία του 2009, ήταν 1,994 τρις € (κατά κεφαλή πάνω από 4 εκατ. € και σε ποσοστό επί του ΑΕΠ 3854%) και δεν το συζητούσε κανείς, πως είναι δυνατό να αποδεχθεί οποιοσδήποτε ότι το ελληνικό χρέος είναι απειλή για την ευρωπαϊκή και παγκόσμια οικονομία; Κι αν τα δικά μας 350-400 δις δημιουργούν συσκέψεις επί συσκέψεων, τότε το δημοσιονομικό έλλειμμα 14 τρις $ των ΗΠΑ έπρεπε να έχουν οδηγήσει σε ομαδικές αυτοκτονίες. Κάτι δεν πάει καλά. Όταν βιομηχανικοί κολοσσοί έχουν τέτοια χρέη (πάντα με στοιχεία του 2009) όπως Γερμανία το 72% του ΑΕΠ της, Ιαπωνία 183%, Ιταλία 115%, πως είναι δυνατό να κρέμονται όλοι από το δικό μας χρέος. Όλες ανεξαιρέτως οι χώρες χρωστάνε τα μαλλιοκέφαλα τους με την Ρωσία να χρωστάει τα λιγότερα (5% του ΑΕΠ της) εύλογο είναι το ερώτημα «σε ποιόν π….η τα χρωστάνε;» Η μόνη λογική εξήγηση είναι αυτή των δύο τρελών. Ένας τρελός θαύμαζε ένα τρόλεϊ. Τον πλησιάζει ένας άλλος τρελός και τον ρωτάει –Το θέλεις; -Ναι! –Και τι μου δίνεις; -Να, εκείνο το πούλμαν… Βγάζει ο πρώτος ένα χαρτί, ζητάει στυλό από τον δεύτερο, υπογράφουν και φεύγουν. Κάποιος που παρακολουθούσε τη σκηνή ρωτάει τον έναν –το τρόλεϊ ήταν δικό σου; -Όχι… -Το πούλμαν ήταν του άλλου; -Όχι… -Τότε γιατί όλα αυτά; -Του ‘φαγα το στυλό!