Ο θρίαμβος της ανικανότητας

Είμαι ανίκανος! Και όχι μόνο. Είμαι και άβουλος, υποχωρητικός, ανεύθυνος, διέπομαι από αίσθημα κατωτερότητας, κάνω δουλειές στο πρόχειρο. Όποιο αρνητικό χαρακτηρισμό και να σκεφτείτε, μου ταιριάζει! Κάντε με πρωθυπουργό ή έστω υπουργό οικονομίας, είμαι εξ ίσου επικίνδυνος μ’ αυτούς που έχετε τώρα. Κι επιμένω για υψηλό αξίωμα, όχι έναν απλό χειροκροτητή βουλευτή αλλά τουλάχιστον υπουργό και μάλιστα πρώτης γραμμής. Υστερώ βέβαια σε θράσος και ειρωνεία και δεν πρόκειται ΕΓΩ να πω σε τηλεοπτική μου συνέντευξη στο ΑΛΤΕΡ «Μην ανησυχείτε κ. Χατζηνικολάου, όλα θα πάνε καλά, Ο ΘΕΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟΣ» (24/6). Όλα τ’ άλλα θα γίνουν όπως τα κάνουν κι εκείνοι. Που ακολουθούν και εφαρμόζουν πειθήνια τις επιταγές των ισχυρών που μόνο σκοπό έχουν την επιστροφή των δανεικών μαζί με τους τόκους. Και προκειμένου να επιτευχθεί ο ιερός αυτός σκοπός, έχουν εφορμήσει πάνω στα εισοδήματα των πολιτών ακόμα και εκείνων που το εισόδημά τους είναι 22€ την ημέρα! Κι όλα αυτά τη στιγμή που κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο σίγουρο ότι όλα αυτά, χρέη δημοσιονομικά ελλείμματα κλπ βαρύγδουπα, είναι ανύπαρκτα, μια τεράστια φούσκα που παίζει στο αέναο παιγνίδι της εξουσίας. Όταν το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος του Λουξεμβούργου, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία του 2009, ήταν 1,994 τρις € (κατά κεφαλή πάνω από 4 εκατ. € και σε ποσοστό επί του ΑΕΠ 3854%) και δεν το συζητούσε κανείς, πως είναι δυνατό να αποδεχθεί οποιοσδήποτε ότι το ελληνικό χρέος είναι απειλή για την ευρωπαϊκή και παγκόσμια οικονομία; Κι αν τα δικά μας 350-400 δις δημιουργούν συσκέψεις επί συσκέψεων, τότε το δημοσιονομικό έλλειμμα 14 τρις $ των ΗΠΑ έπρεπε να έχουν οδηγήσει σε ομαδικές αυτοκτονίες. Κάτι δεν πάει καλά. Όταν βιομηχανικοί κολοσσοί έχουν τέτοια χρέη (πάντα με στοιχεία του 2009) όπως Γερμανία το 72% του ΑΕΠ της, Ιαπωνία 183%, Ιταλία 115%, πως είναι δυνατό να κρέμονται όλοι από το δικό μας χρέος. Όλες ανεξαιρέτως οι χώρες χρωστάνε τα μαλλιοκέφαλα τους με την Ρωσία να χρωστάει τα λιγότερα (5% του ΑΕΠ της) εύλογο είναι το ερώτημα «σε ποιόν π….η τα χρωστάνε;» Η μόνη λογική εξήγηση είναι αυτή των δύο τρελών. Ένας τρελός θαύμαζε ένα τρόλεϊ. Τον πλησιάζει ένας άλλος τρελός και τον ρωτάει –Το θέλεις; -Ναι! –Και τι μου δίνεις; -Να, εκείνο το πούλμαν… Βγάζει ο πρώτος ένα χαρτί, ζητάει στυλό από τον δεύτερο, υπογράφουν και φεύγουν. Κάποιος που παρακολουθούσε τη σκηνή ρωτάει τον έναν –το τρόλεϊ ήταν δικό σου; -Όχι… -Το πούλμαν ήταν του άλλου; -Όχι… -Τότε γιατί όλα αυτά; -Του ‘φαγα το στυλό!