Ανακατεύοντας το καζάνι (2)

Σε μια φαιδρή σε βαθμό γελοιότητας πολιτεία, η ανικανότητα και η διάλυση συνεχίζουν περήφανα να επιδεικνύονται. Αφού εκπαίδευσαν επί σειρά ετών έναν λαό να νομίζει ότι στη δημοκρατία κάνει αυτός κουμάντο, αρκεί να ψηφίζει το κόμμα που κυβερνά, τώρα ξαφνικά αυτή την ίδια πολιτεία την έπιασε κρίση σοβαρότητας. Αλλά όταν είσαι αστείος, κανείς δεν σε παίρνει στα σοβαρά. Έτσι και οι φορτηγατζήδες. 3 μέρες μετά την απόφαση πολιτικής επιστράτευσης, έχει επιδοθεί μόνο το 5% των σχετικών ενταλμάτων ή φύλλων πορείας στους απεργούς που αποφάσισαν να συνεχίσουν το χαβά τους. Στο μεταξύ η χώρα έχει μετατραπεί σε χώρα ομήρων, οι τουρίστες παρατάνε τα νοικιασμένα αυτοκίνητα όπου τους τελειώσει η βενζίνη, πολλοί που έχουν έρθει από γειτονικές χώρες με ΙΧ βρίσκονται σε κατάσταση απόγνωσης, να γυρίσουν πίσω δεν μπορούν, τα λεφτά τους τελειώνουν και σε λίγο θα ρημάζουν τα μποστάνια και τους μπαχτσέδες, οι απεργοί γίνονται και αυτόκλητοι ελεγκτές της νομιμότητας των μη απεργών, οδηγοί βγαίνουν στα κανάλια και κατηγορούν τους ιδιοκτήτες που ο πρόεδρός τους –λένε- είχε μια νταλίκα του 1999 και τώρα έχει 17, η μια ομάδα εναντίον της άλλης και όλοι ξεχνούν αυτούς που μας έφεραν σ’ αυτό το ρεζιλίκι. Οι μαυραγορίτες που έλεγα προχθές έχουν ξεσαλώσει, συνεχή υπουργικά συμβούλια που ο ένας ξύνει τον άλλο, «Μολών λαβέ» «ή ταν ή επί τας» από τη μία ενώ από την άλλη στην Κρήτη ραίνουν με άνθη τον πρωθυπουργό (!!!), στη Βουλή βγάζουν δεκάρικους, το ΔΝΤ ζητάει ιδιωτικοποίηση παραγωγικών μονάδων της ΔΕΗ και νέα απεργία είναι προ των πυλών, το μπάχαλο γενικεύεται, η διάλυση βαίνει ολοταχώς προς ολοκλήρωση. Κάπου εκεί, πέφτει ένα Απάτσι και οι πολιτικοί όλων των βαθμίδων πέφτουν και σ’ άλλη στενοχώρια και εκφράζουν θλίψη, πόνο, πένθος και συμπαράσταση. Εκτός από την ξεφτύλα, και κάτι άλλο μένει σταθερό. Είναι οι διαφημίσεις για «δίμετρες κούκλες στον χώρο σας» και τηλέφωνα «άμεσης ικανοποίησης» στις μεγάλες και «σοβαρές» εφημερίδες που βέβαια ανήκουν σε μεγαλομεγάλους παράγοντες της οικονομικής ζωής του τόπου, στους κανονικούς νταβατζήδες της χώρας, με τους οποίους βέβαια δεν μπορεί να ασχοληθεί κανένα «ηθών» και κανένας εισαγγελέας. Γιατί άλλωστε; Είναι γνωστό ότι οι μεγάλοι κάνουν μικροπαραβάσεις ενώ οι μικροί ποινικά αδικήματα.

Δεν «είναι κάτι σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας», όλη η Δανιμαρκία είναι σάπια.

Για τον ΠΑΟΚ

θα γράψω μετά το παιγνίδι της Τούμπας.
Για χθες έχω μόνο να πω για το Β' ημίχρονο που το γήπεδο σταμάτησε να γέρνει και για την μεταμόρφωση του συνόλου των παικτών μας που έδειξαν κάτι από τον ΠΑΟΚ που ξέραμε.

Ουστ ρε κάθαρμα μαυραγορίτη!

Κυριακή, με την ανακοίνωση ότι οι φορτηγατζήδες ΘΑ ξεκινούσαν απεργία, η αμόλυβδη πήρε 5 λεπτά. Την Δευτέρα άλλα 5, χώρια που ξαφνικά τελείωσε η απλή αμόλυβδη και υπήρχε μόνο η κατοστάρα. Δευτέρα επίσης, στη λαϊκή οπωροκηπευτικά και φρούτα είχαν πάρει την ανηφόρα επειδή ΘΑ υπήρχε έλλειψη. Είπαμε ότι σε κάθε κατοχή, το είδος που ευδοκιμεί είναι ο ΜΑΥΡΑΓΟΡΙΤΗΣ, αλλά στην Ελλάδα ανθίζει όλο τον χρόνο. Πότε επειδή κάνει ζέστη, πότε επειδή κάνει κρύο, πότε επειδή έβρεξε, πότε επειδή δεν έβρεξε, επειδή ανέβηκαν τα καύσιμα, επειδή απεργούν οι αγρότες, επειδή έγινε σεισμός, επειδή απολύθηκε η Τατιάνα… και ο φλώρος ο Έλληνας σπεύδει να προμηθευτεί τα πάντα. Δηλαδή σκέψου να βρεθούμε καμιά φορά στη θέση της Γιουγκοσλαβίας με τους βομβαρδισμούς...

Δεν θα μείνει κανείς μας.

Ανακατεύοντας το καζάνι

Ένεση σοβαρότητας έκανε το STAR με την συμφωνία του με την κυρία Στεφανίδου.

Οι μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις γίνονται μόνο για τα στενά συμφέροντα των συντεχνιών που τις οργανώνουν, με κύριο στόχο όλους τους άλλους εκτός από τους υπεύθυνους.

Οι τράπεζες πέρασαν τα τεστ αντοχής. Εμείς;

Εκατομμύρια επί εκατομμυρίων από τα αφεντικά των δύο «μεγάλων» για μεταγραφές μπαλαδόρων, κάνοντας ευτυχείς τους οπαδούς των 700 και βΓάλε ευρώ.

Οι γυναίκες αποφεύγουν το σεξ λόγω της κρίσης

Στο Αφγανιστάν οι «παράπλευρες απώλειες» είναι πολύ περισσότερες από τις «κανονικές».

Το δημόσιο έλλειμμα μειώνεται. Αφού το δημόσιο δεν πληρώνει κανέναν…

Γράφει μια κυρία στο TV ΕΘΝΟΣ, με τι φενγκ σούι πρέπει να εφοδιάσετε την κρεβατοκάμαρά σας ανάλογα με τον τύπο του άνδρα που σας ενδιαφέρει. Κυρά μου για να ‘ρθεί στην κρεβατοκάμαρα, πρώτα θα μετρήσουν άλλα πράγματα.

Προς ΠΑΟΚτσήδες και ... άλλους

Διαβάζω και ακούω στα μέσα που ελέγχει η γειτονιά, ειρωνικά σχόλια για όσα διαδραματίστηκαν στην ομάδα τελευταία, και τους καταλαβαίνω. Νομίζουν ότι μ’ αυτό τον τρόπο θα κατεβάσουν το σωματείο στο δικό τους επίπεδο.

Διαβάζω όμως και ακούω και δικούς μας να βαράνε το ίδιο ντέφι. Να βγάζουν τα διάφορα κολλήματά τους και να επιτίθενται ευθέως ή πλαγίως στη διοίκηση. Σαν να είναι στημένοι στη γωνία και περιμένουν να γίνει η στραβή για να δείξουν ότι αυτοί μόνο αγαπούν την ομάδα και αυτοί μόνο ξέρουν το τι και πως.

Γιατί κρατάτε τον Σάντος; Γιατί αφήσατε να φύγει ο Σάντος; Γιατί φέρατε τον κοντό; Γιατί διώξατε τον Μπερέτα; Γιατί δεν πήρατε από την αρχή τον Δερμιτζάκη; Πόσο θα μας κοστίσουν όλα αυτά;

Χθες ένας δια ζώσης μου ‘λεγε πως «Ζαγοράκης Βρύζας και Σια είναι υπεύθυνοι κακοδιαχείρισης και σπατάλης –με τα δικά μου λεφτά ρε;» Δηλαδή αν κατά λάθος κάψει η γυναίκα του το φάγητό, θα την χωρίσει, θα φάει τα κάρβουνα, ή θα ετοιμάσουν κάτι άλλο; Ποιοι είναι αυτοί που δεν αναγνωρίζουν δικαίωμα λάθους στον οποιονδήποτε;
Ένας άλλος σε μπλογκ τελείωνε το κατηγορητήριό του με «Αν κάποιος κουράστηκε ή δεν μπορεί να συνεχίσει σε οποιοδήποτε πόστο (διοικητικό, αθλητικό, υπαλληλικό), να σταματήσει να ταλαιπωρεί την ιστορία του Π.Α.Ο.Κ. για να αναλάβει νέο αίμα, πιο ξεκούραστο με δίψα για διάκριση»(!!!) Αθηναϊκές φυλλάδες γράφουν «ο Γκαρσία έφαγε τον Μπερέτα» κι αυτό αναπαράγεται και σχολιάζεται. Εγώ ξέρω μόνο τη δήλωση του Γκαρσία: «Δεν με νοιάζει αν θα παίζω 3’ ή 90’, εκείνο που με νοιάζει είναι σε ότι συμμετέχω να είναι αξιοπρεπές». Όλοι είδαμε ότι αυτό που βλέπαμε μόνο αξιοπρεπές δεν ήταν. Αφήστε την ομάδα να πορευτεί, αφήστε την διοίκηση να κάνει τις επιλογές της, τα λάθη της εξ άλλου δεν έχουν σκοπιμότητα. Εξακολουθώ να πιστεύω ακράδαντα ότι αυτή η διοίκηση μπορεί να πάει τον ΠΑΟΚ ψηλά, κι αυτό ακριβώς είναι που φοβούνται οι κάθε λογής αντίπαλοι. Μη κουβαλάτε νερό στο μύλο τους.
Όλα αυτά με γνώση ότι μπορεί να χαρακτηριστώ παπαγαλάκι, φερέφωνο ή απλώς αδαής.

Δεξίωση…

Και 100 ευρώ να κόστιζε η δεξίωση του Προέδρου της Δημοκρατίας για την επέτειο της αποκατάστασης του δημοκρατικού πολιτεύματος στη χώρα μας, πάλι δεν έπρεπε να γίνει ειδικά αυτές τις μέρες που ζούμε.

Πρώτον γιατί όπως αποδείχθηκε και όπως συνεχίζει να αποδεικνύεται, αυτό που επανήλθε δεν ήταν η Δημοκρατία αυτή καθ’ εαυτή, αλλά μόνο ένα ψευδεπίγραφο και κακέκτυπο μοντέλο της.

Δεύτερον, γιατί δεν μπορείς να ξοδεύεις για άνευ ουσίας ταρατατζούμ όταν έχεις ξεσκίσει τον λαό στις περικοπές, τις μειώσεις και τις φορολογίες, όταν το Σύνταγμά σου έχει καταντήσει κωλόχαρτο για μετακληθέντες και ημέτερους σωτήρες.
Έχει όμως και τα θετικά της η εκδήλωση. Πως βλέποντας τους συμμετέχοντες, δεν ξεχνάμε ποιοι είναι οι άρχοντες, οι επίσημοι, η άρχουσα τάξη, όλοι οι αίτιοι δηλαδή.

Ο μόνος δρόμος

Εν τάξει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, το είδος μας δημιουργήθηκε, εξελίχθηκε και κυριάρχησε στη γη αιώνες τώρα. Το εκπληκτικό αυτό είδος, με τον θαυμαστό πολύπλοκο εγκέφαλο, κατάφερε στην πορεία πολλά. Τεράστιες ανακαλύψεις, θαυμάσιες εφευρέσεις, αναρίθμητες επινοήσεις.
Οι «Άθλιοι» πιστεύουν πως τίποτα δεν γίνεται χωρίς κάποιο σκοπό, έτσι χωρίς κανένα λόγο, για το τίποτα, και φαίνεται πως γι αυτό γεννήθηκε το προαιώνιο ερώτημα, το αναπάντητο μέχρι στιγμής «ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε, που πάμε».

Το είδος αντιμετώπισε καταστροφές, νίκησε αρρώστιες, μίκρυνε αποστάσεις, επιμήκυνε τη ζωή, κατάφερε να πάρει από τη γη ότι του χρειαζόταν. Βέβαια δημιούργησε και καταστροφές και νέες αρρώστιες, αφάνισε πληθυσμούς ολόκληρους, έβαψε όλο τον πλανήτη στο αίμα, κοντεύει να φάει όλη την προίκα της γης, αλλά όπως και να ‘χει, το είδος δεν θα εξαφανιστεί. Κάποιοι από εμάς θα επιζήσουν και θα συνεχίσουν την πορεία, θα κρατήσουν τη μηχανή σε λειτουργία προκειμένου ο άνθρωπος να φτάσει στον τελικό του προορισμό.

Και ποιος μπορεί να είναι αυτός αγαπητέ αναγνώστη;

Δεν ξέρω.

Πάντως όχι να δέχεται τις υποδείξεις, όχι να κάνει ότι του λένε και να ζει όπως του επιβάλουν. Όχι να πιστεύει τα λόγια και τις θεωρίες των ισχυρών από κάθε λογής άμβωνες, θρόνους, έδρες. Όχι να δουλεύει μη γνωρίζοντας και κυρίως μη έχοντας λόγο για το που και πως διατίθεται το προϊόν του κόπου του. Να μην αναγνωρίζει σε οποιονδήποτε την απόλυτη σοφία και γνώση της λύσης των προβλημάτων. Οι επαναστάσεις περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο έδωσαν καύσιμο στη μηχανή που κάνει τον κόσμο να γυρίζει. Το ανθρώπινο είδος θα φτάσει στον προορισμό του, στη «γη της επαγγελίας» όταν αρνηθεί στον κάθε «ηγέτη» ότι μόνο αυτός ξέρει τον δρόμο.

Πως θυμήθηκα τον Λαλιώτη

Διάβαζα προχθές το βιογραφικό του Δ. Ρέππα. Γεννήθηκε το 1952, μπήκε στην οδοντιατρική Αθηνών και το 1974 εντάχθηκε στο ΠΑΣΟΚ (ακόμα φοιτητής βέβαια) και το 1981 εκλέχτηκε βουλευτής Αρκαδίας. Είναι φανερό ότι ο άνθρωπος δεν εργάστηκε ποτέ. Εκείνο που ερέθισε το μνημονικό μου είναι το ότι διάβασα πως πρωτοστάτησε στις δραστηριότητες του ΠΑΣΟΚ στην οδοντιατρική μαζί με τον Λαλιώτη. Να το!
ΚΩΣΤΑΣ ΛΑΛΙΩΤΗΣ. Γεννήθηκε το 1951 στα Δολιανά Αρκαδίας. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στην Οδοντιατρική Σχολή. (αν αποφοίτησε δεν ξέρω)
Έχει, λέει, ασχοληθεί επαγγελματικά με τη Δημοσιογραφία, την Πολιτική Επικοινωνία, τη Διαφήμιση και τον περιοδικό Τύπο. (!!!)
Κατά την διάρκεια της επτάχρονης δικτατορίας 1967-1974 (σημ.Αθλίων: από 15 χρόνων δηλαδή) συμμετείχε, ως στέλεχος του ΠΑΚ ενεργά στην αντίσταση κατά του τυραννικού καθεστώτος της χούντας και διαδραμάτισε κορυφαίο ρόλο στην εξέγερση του Πολυτεχνείου(;).
[…………]Το 1993 αναλαμβάνει το ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΧΩΡΟΤΑΞΙΑΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΕΡΓΩΝ (ΥΠΕΧΩΔΕ) και μέχρι το 2001 διαχειρίζεται με πίστη στη Διαφάνεια, τη Νομιμότητα και το Δημόσιο συμφέρον (!!!) Εθνικούς και Ευρωπαϊκούς πόρους ύψους 4 τρις 300 δις δρχ.
Θυμήθηκα λοιπόν και ρωτάω. Τι έγινε με το σκάνδαλο του Κτηματολογίου; Θα λογοδοτήσει ποτέ για τα δις που έχασε η χώρα, ή σαν «βρέφος» έχει το ακαταλόγιστο; Η παρατεταμένη απουσία του από το προσκήνιο είναι τυχαία;
Και κάτι ακόμα. Τι έγινε με το σπίτι στα Δολιανά που πήγε να του το φάει ο επίτιμος όταν κέρδισε την αγωγή που του ‘χε κάνει; Ή μήπως τα βρήκαν μεταξύ τους στο γνωστό στυλ «-Έλα βρε Κώστα… -Καλά μωρε Κωστάκη…»

Ο Γιάννης Αγιάννης ΕΞΟΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ

Παραδέχομαι ότι αισθάνομαι ένα μίσος. Μίσος που δημιουργήθηκε και εντάθηκε από την ασυδοσία των αχόρταγων σε βάρος των στερημένων. Από το σύστημα που εγκαθίδρυσαν απανταχού της γης, προκειμένου να νέμονται όσο γίνεται περισσότερα σε βάρος όσων γίνεται περισσοτέρων. Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια οικογένεια που τότε μπορούσε να θεωρηθεί φτωχή και που αργότερα εξελίχθηκε σε μικροαστική. Η οικογένεια που δημιούργησα εγώ μπορεί να καταταχθεί στη μεσαία τάξη, αυτή δηλαδή που δεν της λείπουν τα βασικά και απαραίτητα, αλλά είναι υποχρεωμένη να ζει με ένα διαρκώς ελεγχόμενο μέτρο. Ποτέ δεν είχα την ουτοπική απαίτηση να ζω σε μια κοινωνία ισότητας. Ποτέ δεν είχα την απαίτηση τα παιδιά μου, τα παιδιά όλου του κόσμου, να βγάζουν όσα βγάζει ένας απ’ αυτούς που βγάζουν πολλά, είχα όμως ΚΑΙ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΩ ΝΑ ΕΧΩ την απαίτηση ο καθένας να μπορεί ανάλογα με τα προσόντα και τις δυνατότητές του να ζεί με αξιοπρέπεια. Για όλους θα ‘πρεπε να υπάρχει ένα βασικό βιοτικό επίπεδο, και πάνω απ’ αυτό να ζει κανείς ανάλογα με το επίπεδο προσφοράς του στις ανάγκες της κοινωνίας. Ο εργάτης, ο εφοπλιστής, ο γιατρός ο επιχειρηματίας, ο επιστήμονας, ο αγρότης, ο μισθωτός, είναι όλοι γρανάζια του μηχανισμού που κινεί τον κόσμο, άλλος μεγαλύτερο, άλλος μικρότερο, αλλά όλοι εξαρτώμενοι ο ένας από τον άλλο. Ένα μικρό στα όρια του αφελούς παράδειγμα. Θα μπορούσε ο χειρουργός να κάνει την επέμβαση αν το χειρουργείο δεν είχε αποστειρωθεί επαρκώς, αν τα ηλεκτρικά-ηλεκτρονικά μέσα δεν είχαν συντηρηθεί, και ιδίως αν οι νοσηλευτές δεν έφερναν τον ασθενή; Τέλος πάντων, αντί για κάτι τέτοιο, όλοι αυτοί, η άρχουσα τάξη δημιούργησε ένα σύστημα στο οποίο η μόνη παραδεκτή αξία είναι ο πλούτος και η εξουσία που αυτός συνεπάγεται. Εξουσία χωρίς πλούτο είναι αδιανόητη και πλούτος δίχως εξουσία είναι ατελής. Έτσι το σύστημα δομήθηκε ώστε ο πλούτος να καθορίζει την εξουσία, κι αυτή να φροντίζει τον πλούτο. Όλοι οι άλλοι, οι πάρα πολύ περισσότεροι, είμαστε σαν τις μέλισσες που παράγουν διαρκώς μέλι και κάθε τόσο έρχεται ένας περίεργος και τους το παίρνει. Κάθε φορά που ο πλούτος διαπιστώνει ότι το περίσσευμά του μειώνεται, βάζει μπρος τα συστήματα κι έρχεται ένας Κωστάκης, ένας Γιωργάκης (τυχαία ονόματα) και θυμίζουν στις μέλισσες τον ρόλο τους.
Αν μπορούσαν οι μέλισσες δεν θα θύμωναν; Δεν θα τους μισούσαν;

Άλλο κρίμα...

Είπε ο ΓΑΠ μιλώντας προς τις πρωσοπικότητες που συμμετείχαν στην "συνδιάσκεψη της Σύμης" που έγινε στον Πόρο:

"Η αντιμετώπιση της κρίσης δεν μπορεί να γίνει με περικοπές των κοινωνικών δαπανών, αλλά με αναδιανομή του πλούτου"

Τι κρίμα να μην είναι πρωθυπουργός...

Μπράβο κύριε Νίκο…

Μέσα στον καταιγισμό των μέτρων που έχουν κάνει τους Έλληνες, τη μεγάλη πλειοψηφία δηλαδή, ο κ. Νίκος Κωνσταντόπουλος πρώην πρόεδρος του Συνασπισμού και πιο πριν ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ, βρήκε διέξοδο κανοντας αποδεκτή την πρόταση της οικογένειας Βαρδινογιάννη να αναλάβει την προεδρία της ΠΑΕ Παναθηναϊκός! Θα συνεχίσει από νέο πόστο τους αγώνες για τα δίκαια του λαού (ενός τμήματός του τέλος πάντων). Τελικά με τους πολιτικούς (κάθε διαμετρήματος) δεν ξέρεις τι να περιμένεις. Κρίμα…

ΛΕΗΛΑΣΙΑ-ΠΡΟΔΟΣΙΑ-ΚΑΤΟΧΗ

Δευτέρα 12/7/2010 βράδυ
Η Πέμπτη 8/7/2010 θα μείνει στα ελληνικά χρονικά σαν η μαύρη μέρα κατά την οποία η μεγαλύτερη προδοσία όλων των εποχών ολοκληρώθηκε και επίσημα με την υπογραφή των 157 προβάτων της κυβέρνησης και την τάχα αντίρρηση εκείνων της λεγόμενης αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ακόμα και κάποιοι που διαλαλούσαν ότι παρ’ όλο που ανήκουν στην κυβερνητική παράταξη θα καταψήφιζαν τα αντισυνταγματικά, αντικοινωνικά, αντεργατικά αντιδημοκρατικά και (όπως θα δείξω παρακάτω) αντεθνικά άρθρα, ακόμα κι αυτοί έβαλαν πρώτο το στενό ατομικό τους συμφέρον τις καρεκλίτσες τους και την εξασφάλιση της δικής τους σύνταξης που δεν θα μειωθεί όπως όλων των άλλων.
Ποιες Θερμοπύλες και ποια Κερκόπορτα; Εκεί η προδοσία ελάμπρυνε ακόμα περισσότερο τη δόξα εκείνων που έβαλαν τα στήθη τους μπροστά για την τιμή και το συμφέρον της πατρίδας. Ούτως ή άλλως και οι Πέρσες θα περνούσαν και η Πόλη θα έπεφτε. Εδώ η συνωμοσία που εξυφάνθηκε τα τελευταία τριάντα χρόνια ήταν καλά μελετημένη, σωστά καθοδηγημένη και όπως αποδείχθηκε αποτελεσματική. Εδώ ο στόχος ήταν ένας: ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΝΑ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΟΥΝ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΑΝΗΚΟΥΝ, ΣΤΟΥΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟΚΡΑΤΕΣ, και ο λαός να επιστρέψει εντόκως όσα κατά καιρούς είχε κατακτήσει και θεωρούσε κεκτημένα.
Ξεκινώντας από τον αείμνηστο που αρχίζοντας το χορό των δανείων «έδωσε στο λαό ψωμάκι», και που στη συνέχεια χοροστάτησε στη λεηλασία του δημόσιου χρήματος, άφησε στην άκρη τα τσιτάτα για συμβόλαια με το λαό, τιμημένα γηρατειά και περήφανα νιάτα και εισήγαγε τα «τούνελ» και τις «στενωπούς» που όλο και μάκραιναν, όλο και σκοτείνιαζαν και οδηγήθηκε σε αντεργατικές επινοήσεις τύπου «άρθρο 4». Οι πρασινοφρουροί κάθε διαμετρήματος οργίαζαν, οι κλαδικές έκαναν κουμάντο οι ΔΕΚΟ υπερφορτώθηκαν και ο κατήφορος όλο και μεγάλωνε. Στο Μητσοτάκειο διάλλειμα πρόλαβαν και κάποιοι γαλάζιοι να βάλουν χέρι αλλά ο λαός ξανάφερε την «Γ' Σεπτέμβρη» που νοιώθοντας δικαιωμένη ξεσάλωσε. Είχαμε μέχρι και εισαγωγή Ελλήνων και «Ελληνων» από χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ που τους ενέταξαν σε ασφαλιστικά ταμεία στα οποία δεν είχαν καταθέσει ποτέ φράγκο. Όταν ο μεγάλος αρρώστησε, στο θρόνο ανέβηκε ο καθηγητής βομβιστής που στις ελεύθερες ώρες του έκανε βάρδεια στα τηλεφωνικά ραντεβού του ΙΚΑ και που προκειμένου να μείνει στην Ιστορία σαν ο άνθρωπος που έβαλε την Ελλάδα στην ΟΝΕ, επιδόθηκε σε απίστευτους λογιστικούς ακροβατισμούς με πλήρη γνώση για το που οδηγούσαν. Όλα αυτά τα χρόνια καμιά προσπάθεια εκσυγχρονισμού του κρατικού μηχανισμού, κανένα κυνήγι της φοροδιαφυγής, του λαθρεμπορίου, της σπατάλης. Και στην προτελευταία πράξη του έργου ο λαός πήρε ανάποδες και στη σκηνή κυριάρχησε ο Κ. Καραμανλής ο Β(ους). Εδώ κάθε σχόλιο περιττεύει. Η ανικανότητα και ανευθυνότητα σε όλο τους το μεγαλείο. Πλήρης αποτυχία σε όλα, ο χορός των σκανδάλων ήταν ξέφρενος και όλες οι υποσχέσεις για κάθαρση και διερεύνηση των σκανδάλων των προηγούμενων (χρηματιστηρίου κλπ) πήγαν περίπατο. Η παραδοχή του ότι η οικονομία είναι στην άκρη του γκρεμού έφερε στην εξουσία τον ΓΑΠ που παραπλάνησε και εξαπάτησε τον λαό με το ιστορικό «λεφτά υπάρχουν» και τα τρία ΔΕΝ (θα αυξηθούν τα όρια συνταξιοδότησης-θα μειωθούν οι συντάξεις-θα αυξηθούν οι εισφορές). Ο θίασος που ανέλαβε να ολοκληρώσει το έργο έχει όλα τα χαρακτηριστικά του δουλοπρεπή, του δοσίλογου, του προδότη. Η απελπισμένη στα όρια της αυτοκτονίας φάτσα του Λοβέρδου, το καλοκάγαθο ύφος και ο χαμηλός τόνος της φωνής του Παπακωνσταντίνου, η αυταρχική σιγουριά του μάγου των χημικών Χρυσοχοΐδη, το τρομερό μίγμα βοοειδούς αναισθησίας και χουλιγκανισμού ειδικών αποστολών Πάγκαλου, ο φλωρέ κυβερνητικός εκπρόσωπος και ο ωραίος του τουρισμού, η αδελφή ηγουμένη Μαριλίζα και οι άλλοι πεπειραμένοι ή μαθητευόμενοι σωτήρες υπό την εμπνευσμένη ηγεσία του αρχηγού με το αγαθό (=χαζό) ύφος του γαμπρού που θέλει να πείσει τον μπαμπά της πολύφερνης νύφης ότι είναι άξιος τίμιος και ειλικρινής, όλοι αυτοί λοιπόν θα μείνουν στην Ιστορία σαν οι υπεύθυνοι της νέας Κατοχής της χώρας, σαν η νέα κυβέρνηση Τσολάκογλου. Όχι βέβαια πως οι άλλοι, όσοι δηλαδή συχνάζουν στο πορνείο της πλατείας (παραβίασης του) Συντάγματος είναι λιγότερο υπεύθυνοι. Σαν πόρνες ξεκατινιάζονται για το ποια είναι καλύτερη βάζοντας σε συνεχή δοκιμασία τα όρια του θράσους και της αναισθησίας τους που –φευ- αποδεικνύονται απέραντα. Όχι βέβαια ότι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι αμέτοχες, τόσοι απ’ αυτούς εξαργύρωσαν τα δίκαια των εργαζομένων με βουλευτικά έδρανα, τόσοι μηδέποτε πραγματικά εργασθέντες συναλλάχθηκαν στη λήψη αντεργατικών και αντικοινωνικών μέτρων αφού προηγούμενα είχαν φροντίσει να διασπάσουν το εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα σε όσα περισσότερα κομμάτια μπορούσαν.
Οι γέροι της χώρας είναι καταδικασμένοι να περάσουν άσχημα τα χρόνια που τους απομένουν, (ε και; λίγα είναι κι όσο λιγότερα τόσο καλύτερα) αλλά οι νέοι; Σε τι μπορούν να ελπίζουν; Συζητούσα προχθές με κάτι παιδιά που δουλεύουν σε γνωστό καφέ της πόλης. Όταν μισθός και φιλοδωρήματα πιάνουν τα 800 ευρώ το μήνα καθαρά, αισθάνονται ότι πήγαν καλά. Ο εργοδότης τους βάζει και ένσημα όμως αναρωτιούνται προς τι τα ένσημα όταν οι ενδείξεις είναι πως πρώτα θα πεθάνουν και μετά θα βγούν στη σύνταξη; Πολλοί θα προτιμούσαν τα λεφτά των κρατήσεων «στο χέρι» κι αυτό (η μαύρη εργασία) θα γίνει σύντομα καθεστώς. Για δημιουργία οικογένειας ούτε σκέψη. Δυό άτομα που θα παίρνουν 2.000 τι να πρωτοκαλύψουν; Και πώς να κάνουν παιδιά όταν ο μισθός του ενός θα πηγαίνει στους παιδικούς σταθμούς και στα έξοδα που συνεπάγεται η ύπαρξη παιδιού. Το έθνος θα γερνάει, το δημογραφικό θα πάρει εκρηκτικές διαστάσεις με όλα όσα αυτό συνεπάγεται σε μια χώρα που έχει σχεδόν 2.000.000 γνωστούς και άγνωστους μετανάστες.

Το πορνείο τελικά επειδή χρέωνε τους σπέσιαλ πελάτες με μικροποσά παρ’ όλο που οι απαιτήσεις τους ήταν εξειδικευμένες και στήριζε την επιβίωσή του στους μικρούς και καθημερινούς χρεώνοντάς τους υπερβολικά για τυπικές υπηρεσίες, έπεσε έξω και κατάντησε να υποδεικνύεται με τον ορισμό «μπουρδέλο». Άλλαξε η Διεύθυνση, ανανέωσαν κάπως τα κορίτσια, δώσαν κάτι παραπάνω στους προστάτες, αλλά τα πράγματα παρέμειναν δύσκολα γιατί η πλέμπα είχε βαρεθεί να πληρώνει τον κούκο γι αηδόνι και το μαγαζί πήγαινε κατά διαόλου. Και μια μέρα θα κάνουν ντου στο «σπίτι» και δεν θ' αφήσουν ούτε κολυμπηθρόξυλο. «Εμείς το χτίσαμε αυτό το μαγαζί» θα φωνάζουν, θα παίρνει ο καθένας ότι του αρέσει, και θα βάλουν τα κορίτσια σε σιδερένια κλουβιά να χορεύουν λάγνους χορούς νυχθημερόν για ένα πιάτο φαΐ.

Προς Ζαγορίτες

Έδωσα μερικές μέρες τράτο στον Ζαγορίτη αλλά εις μάτην.
Περίμενα να βγεί να πεί κάτι γι αυτά που βγήκαν στη φόρα για τον γυιό του, αλλά πού; Κουβέντα, κιχ, μούγκα!
Έτσι λοιπόν θα πω εγώ αυτά που θέλω.
Όλη αυτή η φάρα, η νέα αριστοκρατία, οι βουλευτοκράτες, ετοιμάζουν τις νέες διάδοχες γενιές με αρχές που διαμορφώνουν συμπεριφορές τύπου υιού Ζαγορίτη.

«Μην ανησυχείς αγόρι μου, εσύ είσαι φτιαγμένος για μεγάλα πράγματα, ανήκεις σε μια κατηγορία ανώτερη που κάνει κουμάντο σ’ αυτόν τον τόπο και τους κατοίκους του. Κι επειδή αυτό δεν αρκεί να το καταλαβαίνεις μόνο εσύ, αλλά πρέπει να το χωνέψουν κι οι παρακάτω, πάρε ένα πρώτο δείγμα. Θα «υπηρετήσεις» τη θητεία σου στο Πολεμικό μουσείο. Εκεί που υπηρετούν και τ’ άλλα καλόπαιδα της συνομοταξίας μας. Θα πηγαινοέρχεσαι ελεύθερα, κάτι ψιλοϋπηρεσίες του κώλου, και μετά όταν με το καλό τελειώσεις, ο μπαμπάς είναι εδώ να φροντίσει για τα υπόλοιπα. Θα πάρουμε κανα δυό χαρτιά για τη μόστρα και ο ευγενής χώρος της πολιτικής θα ανοιχτεί μπροστά σου».
Κι έτσι ο μαγκάκος, πήρε το εθνικό τσόλι και το ξενάγησε στο μουσείο. Έκανε και το κομμάτι του στους άλλους φρουρούς των συνόρων, κι αυτό ήταν. Καμιά μομφή για το παιδί, έτσι το μεγάλωσαν έτσι φέρεται, αν και το στρατοδικείο έπρεπε ήδη να έχει επιληφθεί όπως θα έκανε σε κάθε περίπτωση που σε μια στρατιωτική μονάδα θα μπαινόβγαιναν σουρωμένοι με τις γκόμενες.
Μια κατάσταση για το που υπηρετούν τη θητεία τους οι γόνοι πολιτικών και πολιτευτών, θα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμη.

Οι "Άθλιοι" την κοπανάνε για λίγες μέρες, αλλά θα 'χουν το νου τους...

Το Mundial είναι μια πασαρέλα.

Πάνω σ’ αυτήν οι «μικροί» και άσημοι προσπαθούν να δείξουν τα προσόντα και την αξία τους, να τραβήξουν βλέμματα. Οι «μεγάλοι» και διάσημοι περνούν νωχελικά επιδεικνύοντας μόνο τη διασημότητά τους, την κόμμωση τα ζελέ και τα τατουάζ τους.
Εκτός αν μιλάμε για Γερμανούς που το «Ντόϊτσλαντ ούμπερ άλες» έχει γι αυτούς διαχρονική αξία, ισχύ και εφαρμογή.
σημ. Γερμανόφιλος δεν είμαι, απλός παρατηρητής μόνο.

Γερμαναράδες!

Είχα γράψει οτι θα τους καταπιούνε σαν μισόλιτρη μπύρα.

ΈΠΕΣΑ ΈΞΩ!

Είπα μια μπύρα, κι αυτοί ξεσάλωσαν!

Δεν μ' άρεσε βέβαια που είδα την φράου Μέρκελ να πανηγυρίζει, αλλά...

Έκρηξη οργής...

Αναδημοσιεύω ανάρτηση του ab irato http://alterapars.blogspot.com/

Γράφει ο Στάθης Σταυρόπουλος στη στήλη του «Ναυτίλος» («Ελευθεροτυπία, 18.06.2010): […] Το κόλπο ήταν πάλι ωραίο (αλλά κάποια στιγμή θα αποβεί για τους καμποτίνους μοιραίο). «Έσωσαν» τον 13ο και τον 14ο μισθό, αλλά αποκεφάλισαν 6.000.000 μισθωτούς!... Ποιος 13ος ή 14ος μισθός, όταν μπορεί κανείς να σε απολύσει, να σε πηδήξει για το καλό σου, να μη σου δώσει δουλειά ποτέ ώσπου να βάλεις μυαλό και να σε ξεσχίζει όποτε γουστάρει (παρά τον κίνδυνο να στενοχωρήσει το Γιωργάκι)... ή να το «πονέσει»! Διότι, ως γνωστόν, ο κ. Πρωθυπουργός «πονάει με τα μέτρα που παίρνει» εναντίον μας! Εις τι θα βελτιώσει την παραγωγικότητα της εργασίας η αποκοπή των αποζημιώσεων; Με τι κέφι θα εργάζονται οι θήτες, όταν θα ξεκινούν τη θητεία τους στην εργασία με 590 ευρώ; Είναι προς όφελος της... ανταγωνιστικότητας η εξαθλίωση των εργαζομένων; με τι σθένος θα εργάζεται κανείς σαράντα χρόνια για να πάρει στο τέλος ένα βοήθημα αντί σύνταξης; Αυτό είναι το αναπτυξιακό σχέδιο για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας; η κατάργηση της διαιτησίας; τα πογκρόμ εναντίον των μεσήλικων εργαζομένων, το παιδομάζωμα των παιδιών τους για να επανδρώνουν τάγματα «απασχολήσιμων» κι ορδές «ευέλικτων» φοβισμένων... Ο κύριος Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου δολοφόνησε την Εργασία. Στεγνά και στυγνά. Ούτε δωσίλογοι πρωθυπουργοί κατεχομένων χωρών τόλμησαν να καταργήσουν τις συντάξεις. Ο κ. Παπανδρέου τις εξαέρωσε. Ούτε φασιστικές κυβερνήσεις τόλμησαν να πειράξουν τις αποζημιώσεις. Ο κ. Παπανδρέου τις κατέκοψε. Μόνον ο Πινοτσέτ, ο Φράνκο κι ο Μουσολίνι τόλμησαν να απελευθερώσουν τις απολύσεις. Το ίδιο τόλμησε και ο γιος του Ανδρέα. Ο κ. Παπανδρέου είναι πλέον τόσο χρήσιμος στην Ελλάδα, όσον ήταν στον Αχιλλέα η φτέρνα του... Με ένα κύμα-τσουνάμι-ευφημισμών που κρατάει απ' την εποχή Σημίτη, οι κυβερνώντες και τα πρόθυμα παπαγαλάκια τους, συγκαλύπτουν με την (κομιλφώ) ρητορική τους (κυρίως μέσω των πλείστων εκ των ΜΜΕ) τη μεγαλύτερη(;) Ύβριν όλων των εποχών: τον συνειδητό ανασκολοπισμό της χώρας […] Όχι μόνον εξαπάτησαν το Κοινοβούλιο για να υπερψηφισθεί το Μνημόνιο (με τη βοήθεια των αχρείων πατριδοκοκάπηλων του ΛΑΟΣ), αλλά τώρα με Προεδρικό Διάταγμα ο κ. Γιώργος Ανδρέα Παπανδρέου υπερφαλαγγίζει (πάλι) τη Βουλή κι επιβάλλει με το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» μέτρα επαίσχυντα, που ούτε ο τελευταίος κουίσλινγκ σε διατεταγμένη υπηρεσία γκαουλάιτερ θα τολμούσε. Λες και η Ελλάδα κυβερνάται πλέον από μια εξωθεσμική παρέα, αρεστή στον πριγκηπάδελφο Νικολάκη. Αφού ο κ. Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου προκάλεσε ο ίδιος κρίση δανεισμού της χώρας, και αφού στη συνέχεια πήρε επαίτης (με κωμικές μπλόφες) τους δρόμους της Εσπερίας, διασύροντας τους Έλληνες ως τεμπέληδες κι ανεπρόκοπους, αφού μας οδήγησε στην απομείωση της εθνικής κυριαρχίας, βάζει τώρα την Εργασία πάνω στο κρεβάτι του Προκρούστη και τη βιάζει. Ο άνθρωπος, γύρισε τη χώρα πίσω στην εποχή των κολίγων Αυτός ο πρωθυπουργός-ανδρείκελο των Δυνατών και του ΔΝΤ φέρεται σαν να 'χει χάσει η χώρα πόλεμο. Με επικοινωνιακές κουτοπονηριές (βλέπει «φλασιές ανάκαμψης» ο συνεντευξάκιας Λοβέρδος κι ύστερα στήνει την Εργασία στα έξι βήματα) αυτή η κυβέρνηση έχει μπει απ' την αρχή της στου κακού τη στράτα, αυτήν που έχει αναγορεύσει σε μονόδρομο, οδηγώντας τη χώρα στον όλεθρο. Με εκβιασμούς (του τύπου: δεν θα πάρουμε την επόμενη δόση απ' το πακέτο στήριξης) προχωρούν σε αλλεπάλληλους βιασμούς. Χήρες, ορφανά, δημόσιοι υπάλληλοι, εργάτες -οι πάντες βιάσθηκαν, πλην λαμογίων και Κλαζομενίων […] Ο κ. Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου προϊόν και ο ίδιος της παρακμής που κατατρύχει τη χώρα απ' την εποχή του πατέρα του, ευδόκησε να πάρει εναντίον της μέτρα που μόνον τύραννοι ή εγκάθετοι ξένων Επικυρίαρχων θα επεδίωκαν. Μένει να αποδειχθεί αν ο λαός (όπως κι οι άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί) θα σκύψει το κεφάλι για να αποκεφαλισθεί ή αν θα τους «πάρει με τις πέτρες»...

Αμήν

Παγκόσμια πρωταθλήτρια η Γερμανία

Μετά το μαντήλι που μας κούνησε η Βραζιλία, η μόνη σοβαρή ομάδα που μένει είναι η Γερμανία. Η Αργεντινή, όπως και η Βραζιλία, έχουν παίκτες που μπορούν να συνεπάρουν με τις ατομικές τους ικανότητες, να σε κάνουν να χαρείς ποδόσφαιρο σε κάποιες στιγμές, αλλά δεν έχουν τακτική, σύστημα, άρα και προπονητή. Όπως έγραψα και πριν λίγες μέρες, η Γερμανία τα έχει όλα αυτά σε πολύ ψηλό μέσο όρο και ως εκ τούτου η Αργεντινή δεν βλέπω να καταφέρνει τίποτα.

Αλλά πάλι, μπάλα είναι και συχνά κάνει τα δικά της.
Πάντως, η αποτυχία χαρακτηρίζει αυτή τη διοργάνωση.

Γήπεδα με χάλια αγωνιστικούς χώρους, τα μεγάλα ονόματα ψιλοαδιάφορα, διαιτησίες αλλά ελληνικά, οι βουβουζέλες να σκεπάζουν τις φωνές της αγωνίας, της χαράς ή της απογοήτευσης, γενικώς μάπα το καρπούζι…

Βαρέθηκα...

...να γράφω συνέχεια για τους απατεώνες, και κάνω ένα διάλλειμμα.

Ο διάσημος βραζιλιάνος ογκολόγος και συγγραφέας Drauzio Varella, είπε :
"Στις μέρες μας στην έρευνα για την ανδρική ανικανότητα και για την προσθετική στήθους στις γυναίκες, δαπανώνται πέντε φορές περισσότερα χρήματα σε σχέση με αυτά που δαπανώνται για τη θεραπεία της νόσου Alzheimer.
Ως εκ τούτου σε λίγα χρόνια θα έχουμε ηλικιωμένους με τέλεια στύση και
ηλικιωμένες με μεγάλα στητά στήθη που όμως κανείς τους δεν θα θυμάται σε τι χρησιμεύουν."

Πως θα βελτιωθεί η κατάσταση άραγε;

Μη έχοντας σπουδάσει οικονομικά (κι απ’ αυτούς που σπούδασαν μήπως είδαμε χαΐρι;) αναρωτιέμαι πως περιμένουν οι φωστήρες ότι θα βελτιωθούν τα πράγματα και η χώρα θα πάρει τ’ απάνω της. Εκτός αν προσδοκούν την βοήθεια από τον «θεό της Ελλάδας» που όπως είπε ο Κολοκοτρώνης «ο Θεός της Ελλάδας έβαλε την υπογραφή του και δεν την παίρνει πίσω». Έκτοτε βέβαια έχουν μπεί κι άλλες υπογραφές από άλλους και είμαστε όπως είμαστε. Λέω λοιπόν ότι με τις συνεχείς αυξήσεις των πάντων (πλην μισθών και συντάξεων) είναι φυσικό ο κάθε τουρίστας που σκέφτεται να ενισχύσει την «βαρειά βιομηχανία μας» να το ξανασκέφτεται μαθαίνοντας ότι για οτιδήποτε ξοδεύει στη χώρα του 1 ευρώ στην Ελλάδα θα χρειαστεί 2 και στην Τουρκία 0,7. Οι διαρκείς και συνεχόμενες αυξήσεις του ΦΠΑ που επιβαρύνουν αλυσιδωτά μια ατέλειωτη σειρά προϊόντων και υπηρεσιών έχουν καταστήσει τη χώρα την ακριβότερη στην Ευρώπη. Και εν τάξει οι κυβερνήτες αδιαφορούν για τους ιθαγενείς, αλλά επειδή τα νέα πια μαθαίνονται γρήγορα και παντού, από πού κι ως που αναμένουν αύξηση του τουριστικού ρεύματος; Τα καθρεφτάκια και οι χάντρες τύπου «ζήσε τον μύθο σου στην Ελλάδα» δεν περνάνε γιατί οι «κουτόφραγκοι» έχουν προ ετών ξυπνήσει. Άλλοι είναι που εδώ και χρόνια κοιμούνται.

Βέβαια κάποιος άλλος (θυμάμαι μόνο την ρήση) είχε πεί κάποτε «η Ελλάς προόρισται να ζήσει και θα ζήσει». Καμιά αντίρρηση, εκτός από τη διευκρίνιση ότι ζωή με «ζωή» υπάρχει διαφορά.

Καλή βδομάδα και καλό μήνα