"Αυτή τη φορά..."

Την διαβεβαίωσή του έδωσε στον ελληνικό λαό μέσω συνέντευξης στα «ΝΕΑ» ο πρωθυπουργός, ότι "αυτή τη φορά οι θυσίες του δεν θα πάνε χαμένες".
Κι αναρωτιέμαι, τι αξία μπορούν να έχουν τέτοιες διαβεβαιώσεις.

Πολύ περισσότερο όταν προέρχονται από κάποιο κορυφαίο στέλεχος κυβερνήσεων που ευθύνονται κατά πολύ για το χάλι στο οποίο έφτασε η οικονομία της χώρας, κάτι που έκανε τον κόσμο να εκλέξει μια εξ ίσου (αν όχι πιο) ανίκανη κυβέρνηση που ολοκλήρωσε το έγκλημα. Έγκλημα για το οποίο κανείς δεν θα λογοδοτήσει, και για το οποίο η ποινή επιβάλλεται στον συνήθη ύποπτο, στον γνωστό άγνωστο, στον πολίτη.
Η συμμορία της πλατείας Συντάγματος ξέρει καλά τους κανόνες του παιγνιδιού και τους εφαρμόζει κατά το δοκούν αφού αυτή έχει και τη σφυρίχτρα, και τους βοηθούς (τύπος, δικαιοσύνη) και τον τέταρτο (Π.Δ.)
Εξ άλλου και η οικογενειακή παράδοση του σημερινού πρωθυπουργού επιτάσσει να μην εκλαμβάνονται ως σοβαρές τέτοιες διαβεβαιώσεις. Από την μετακατοχική δραστηριότητα του παππού του την οποία διέγραψαν οι πλαστογράφοι δίνοντάς του αργότερα τον τίτλο «Γέρος της Δημοκρατίας», μέχρι τα αναρίθμητα «συμβόλαια με τον λαό» του πατέρα του.
Τα δύο κόμματα φροντίζουν την από καιρού σε καιρό αλληλοδιαδοχή τους στην εξουσία έτσι ώστε να ανανεώνεται κάθε τόσο η ελπίδα στον κόσμο ότι κάτι θα αλλάξει προς το καλύτερο σ’ αυτή τη χώρα.
Ο Έλληνας δεν μπορεί να ελπίζει σε τίποτα, αν δεν κοιτάξει κατάματα και με θάρρος την γενεσιουργό αιτία των προβλημάτων του και δεν αποφασίσει επιτέλους να αλλάξει ο ίδιος τους κανόνες του παιγνιδιού.
Και τελειώνω με την απορία «τι ρόλο παίζει η αριστερά στην Ελλάδα». Αντί να βάλει στην άκρη τη διαχρονική μιζέρια της, το εσωστρεφές και χωρίς σημασία μέτρημα των κουκιών και το ποιος έκανε τη μεγαλύτερη συγκέντρωση ή πορεία, και με θάρρος και αίσθημα εθνικής ευθύνης να προχωρήσει σε σύνθεση δίνοντας όραμα στο λαό, αυτή αναλώνεται σε κενά ουσιαστικού περιεχομένου λογίδρια στη βουλή και στα τηλεοπτικά παράθυρα.
Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία.