Εγώ ΑΝ (λέμε τώρα..) ήμουν βουλευτής

Δεν τους καταλαβαίνω τους εθνοπατέρες που σκίζονται να πάρουν υπουργικούς θώκους. Στη θέση τους, όχι μόνο δεν θα το επεδίωκα, προσευχές θα ‘κανα κάθε βράδυ να μην με βρεί τέτοιο κακό.

Βουλευτική "αποζημίωση" συν κάτι επιτροπές, ένα δεκαρικάκι το μήνα,

τζαμπέ αυτοκίνητα τηλέφωνα εισητήρια,

στη Βουλή για καφέ άντε και καμιά επίσκεψη στην αίθουσα να μας βλέπουν οι απουσιολόγοι,

καμιά δεξίωση, παράθυρο στα κανάλια για χαβαλέ, χαιρετούρες «τα σέβη μου μεγάλε», να και κάτι κοσμικότητες κάτι εγκαίνια και πρεμιέρες, επίσημα στο ΟΑΚΑ ή στο «Καραϊσκάκης»,

κάτι τέτοια και το βράδυ «πτώμα» για ύπνο.
Ενώ οι άλλοι;

Προβλήματα, φυσικές καταστροφές, αιτήματα, διαδηλώσεις, ελλείμματα, κρίσεις, κριτικές, τηλέφωνα να χτυπάνε, πρωί στο υπουργείο, συμβούλια με τον μεγάλο φάτσα κάρτα, τρέξιματα, αντιπαραθέσεις…

άι σιχτίρ, ζωή είν’ αυτή;

Δεν μπορώ να καταλάβω τι τους πιάνει και θέλουν να γίνουν υπουργοί.

Μυστήριο!

Θα βάλω τον Ιαβέρη να το ψάξει, μπας και υπάρχουν συμφέροντα…