Αυτό δεν είναι ένα blog που ψάχνει την επισκεψιμότητα. Είναι ένα προσωπικό σημειωματάριο, ένας τρόπος να ξεφορτώνομαι τους θυμούς μου και να μοιράζομαι τις χαρές μου. Είναι καλύτερο από το να μουρμουρίζω ή να γελάω μόνος μου.
Εδώ όλο και κάποιος ακούει…


Μην ξεχνάτε...

Σάββατο 14 Ιουνίου 2008

Συνεχίζουμε τάχα εκπλησσόμενοι...


Τα παιδάκια που ζούσαν μια ζωή που προσβάλει όλους εμάς τους τάχα έκπληκτους, γιατί δεν τα νοιάστηκε κάποιος νωρίτερα. Οι «κοινωνικές υπηρεσίες» γιατί υπάρχουν αν όχι για οικογένειες με τέτοια προβλήματα. Δεν βαρεθήκαμε να "μένουμε μ' ανοιχτό στόμα" γείτονες, γνωστοί, Δήμοι, κοινότητες, Εκκλησία (αλλόθρησκοι ομόθρησκοι την ίδια ψυχή κουβαλάνε).
Βεβαίως και υπάρχουν γονείς και "γονείς". Άλλοι τόσο μπορούν, άλλοι τόσο ξέρουν κι άλλοι τόσο νοιάζονται. Και σε περιπτώσεις σαν αυτήν είναι ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ όλων των άλλων να προλαβαίνουν, να επεμβαίνουν, να φροντίζουν. Αλλιώς ας ξαναλειτουργήσουμε τους Καιάδες...


Σαββατοκύριακο…ε;
Άντε να κάνουμε κανα μπανάκι, αλλά οι αμαρτίες μας δεν ξεπλένονται έτσι.

Δεν υπάρχουν σχόλια: