Ο Χασάν απολάμβανε τον καφέ του. Στο μεγάλο αίθριο του σπιτιού του με το νερό του μικρού σιντριβανιού να παίζει τη μουσική του σε μια συγχορδία με τα πουλιά του κήπου, απλωμένος αναπαυτικά στο σωρό των μαξιλαριών αισθανόταν ότι ο Αλλάχ εκτός από μεγάλος ήταν και δίκαιος. Του επέτρεπε να απολαμβάνει μια ευχάριστη ζωή, μιας και ο ίδιος ήταν εντάξει απέναντί του. Είχε κάνει την περιουσία του χωρίς να κλέψει, ούτε να αδικήσει ή να εκμεταλλευτεί κανέναν. Ακόμα και οι υπηρέτες του είχαν καλύτερη ζωή και καλύτερες αμοιβές από τους ομοίους τους ακόμα και πλουσιότερων αφεντάδων.
Ο Αχμέτ που μπήκε αλαφιασμένος στην αυλή διέκοψε την μακαριότητά του, και το βλέμμα του υπηρέτη του τον έκανε να ανασηκωθεί. «Τι συμβαίνει Αχμέτ;» Ο υπηρέτης μάζεψε την ανάσα του και ήταν καταιγιστικός. «Αφέντη, σώσε με, δώσε μου ένα άλογο να πάω στο διπλανό χωριό στον αδελφό μου, γλίτωσέ με από τον Χάρο, τον είδα στο παζάρι και με κοίταξε περίεργα, πολύ περίεργα και αυστηρά σου λέω, ανατριχιάζω και που το θυμάμαι, κάνε μου τη χάρη ο Αλλάχ να σ’ έχει καλά…»
«Ησύχασε Αχμέτ, πάρε όποιο άλογο θέλεις και σύρε στο καλό, εγώ θα πάω στο παζάρι να τον βρω, μην ανησυχείς κάποιο λάθος θα ‘γινε, εξ άλλου είσαι πολύ νέος ακόμα, πήγαινε και θα σε ειδοποιήσω…»
Έτσι κι έγινε. Ο Αχμέτ έφυγε σαν σίφουνας και ο Χασάν πήγε στο παζάρι. Δεν ήταν δύσκολο να εντοπίσει τον Χάρο, ξεχώριζε από το παράστημά του, την μαύρη κελεμπία και την αναστάτωση που προκαλούσε στο διάβα του. Ο Χασάν τον πλησίασε με την αυτοπεποίθηση του δίκαιου που δεν είχε να φοβηθεί τίποτα και κανέναν.
-Δε μου λες, του είπε σχεδόν αυστηρά, γιατί τρόμαξες τον υπηρέτη μου;
-Δεν έχεις δίκιο Χασάν και μη μου μιλάς έτσι, δεν τον τρόμαξα, απάντησε με την βαθειά φωνή του ο Χάρος.
-Πώς δεν τον τρόμαξες, συνέχισε στον ίδιο τόνο ο Χασάν, μου είπε πως τον κοίταζες περίεργα και αυστηρά.
-Δεν τον κοίταζα ούτε περίεργα ούτε αυστηρά… απορημένα τον κοίταζα γιατί εδώ, είπε δείχνοντας ένα μαύρο βιβλίο, είναι γραμμένο ότι θα τον πάρω σήμερα το απομεσήμερο από το σπίτι του αδελφού του στο διπλανό χωριό.
Ο Αχμέτ που μπήκε αλαφιασμένος στην αυλή διέκοψε την μακαριότητά του, και το βλέμμα του υπηρέτη του τον έκανε να ανασηκωθεί. «Τι συμβαίνει Αχμέτ;» Ο υπηρέτης μάζεψε την ανάσα του και ήταν καταιγιστικός. «Αφέντη, σώσε με, δώσε μου ένα άλογο να πάω στο διπλανό χωριό στον αδελφό μου, γλίτωσέ με από τον Χάρο, τον είδα στο παζάρι και με κοίταξε περίεργα, πολύ περίεργα και αυστηρά σου λέω, ανατριχιάζω και που το θυμάμαι, κάνε μου τη χάρη ο Αλλάχ να σ’ έχει καλά…»
«Ησύχασε Αχμέτ, πάρε όποιο άλογο θέλεις και σύρε στο καλό, εγώ θα πάω στο παζάρι να τον βρω, μην ανησυχείς κάποιο λάθος θα ‘γινε, εξ άλλου είσαι πολύ νέος ακόμα, πήγαινε και θα σε ειδοποιήσω…»
Έτσι κι έγινε. Ο Αχμέτ έφυγε σαν σίφουνας και ο Χασάν πήγε στο παζάρι. Δεν ήταν δύσκολο να εντοπίσει τον Χάρο, ξεχώριζε από το παράστημά του, την μαύρη κελεμπία και την αναστάτωση που προκαλούσε στο διάβα του. Ο Χασάν τον πλησίασε με την αυτοπεποίθηση του δίκαιου που δεν είχε να φοβηθεί τίποτα και κανέναν.
-Δε μου λες, του είπε σχεδόν αυστηρά, γιατί τρόμαξες τον υπηρέτη μου;
-Δεν έχεις δίκιο Χασάν και μη μου μιλάς έτσι, δεν τον τρόμαξα, απάντησε με την βαθειά φωνή του ο Χάρος.
-Πώς δεν τον τρόμαξες, συνέχισε στον ίδιο τόνο ο Χασάν, μου είπε πως τον κοίταζες περίεργα και αυστηρά.
-Δεν τον κοίταζα ούτε περίεργα ούτε αυστηρά… απορημένα τον κοίταζα γιατί εδώ, είπε δείχνοντας ένα μαύρο βιβλίο, είναι γραμμένο ότι θα τον πάρω σήμερα το απομεσήμερο από το σπίτι του αδελφού του στο διπλανό χωριό.
2 σχόλια:
Σε ποιο βιβλίο μπορώ να το βρώ?
Θα σε γελάσω, κι εγώ σε απόσπασμα το διάβασα χωρίς να ξέρω πού περιέχεται.
Λυπάμαι...
Δημοσίευση σχολίου