Όταν την πρωτοείδε... (ιστοριούλα)

Είχε διαβάσει, ακούσει και δεί στο σινεμά διάφορα για κεραυνοβόλους έρωτες, έρωτες με την πρώτη ματιά και άλλες τέτοιες ρομαντικές συγγραφικές επινοήσεις. Όταν την πρωτοείδε, εκεί στις αρχές του 69, δεν συνέβη τίποτα απ’ αυτά. Έμεινε ακίνητος, κράτησε και την αναπνοή του ακόμα στη θέα μιας κοπέλας με την οποία ήταν ερωτευμένος από πάντα.
Εκείνη η φιγούρα που περπατούσε στο απέναντι πεζοδρόμιο, μπλε φούστα, μπλε πουκάμισο με κόκκινα ανθάκια και κόκκινη πλεχτή κοντή ζακετούλα, σήμανε το τέλος μιας αναμονής χρόνων, η γυναίκα με την οποία ήταν ερωτευμένος υπήρχε στ’ αλήθεια!
Η τύχη το ‘φερε να την ξανασυναντήσει πολύ σύντομα σ’ ένα πάρτυ κοινών φίλων. Εκείνο το βράδυ χόρεψαν μαζί της όλοι εκτός από εκείνον. Δεν το αποφάσιζε από φόβο μήπως από την ταραχή του γινόταν αστείος, ύστερα δεν ταίριαζαν – αυτός ήταν ψηλός σχεδόν δυό μέτρα, εκείνη 1,65, - αλλά στην πραγματικότητα εκείνο που τον σταματούσε ήταν ο φόβος της απόρριψης. Όσο δεν της έδειχνε τα αισθήματά του, δεν κινδύνευε να δεχθεί την άρνησή της, κι όσο κρατούσε αυτό μπορούσε να ελπίζει. Είχε σχεδόν αποδεχθεί ότι θα βίωνε έναν ανεκπλήρωτο έρωτα και παρηγοριόταν στην ιδέα ότι και αυτό θα ήταν μιά εξ ίσου έντονη συναισθηματικά κατάσταση.

Αυτά θυμήθηκε ξαφνικά χθες και μου τα είπε, μετά από 39 χρόνια που είναι ακόμα μαζί.

Γιάννης Αγιάννης