Αυτό δεν είναι ένα blog που ψάχνει την επισκεψιμότητα. Είναι ένα προσωπικό σημειωματάριο, ένας τρόπος να ξεφορτώνομαι τους θυμούς μου και να μοιράζομαι τις χαρές μου. Είναι καλύτερο από το να μουρμουρίζω ή να γελάω μόνος μου.
Εδώ όλο και κάποιος ακούει…


Μην ξεχνάτε...

Τρίτη 6 Μαΐου 2008

ΤΥΠΟΙ και ΤΟΠΟΙ της Θεσσαλονίκης 1950-1970 Νο 2


2 Τζωνιός
Ήταν ένας νάνος ακαθόριστης ηλικίας, στιλβωτής υποδημάτων που έστηνε το κασελάκι του χαμηλά στην Εθνικής Αμύνης (τότε Βασιλίσσης Σοφίας) στο παρκάκι. Ευγενέστατος, καθόλου κομπλεξαρισμένος, μιλούσε με τους πελάτες του όση ώρα τα μικρά του χέρια δούλευαν με γρηγοράδα, προσοχή και ακρίβεια χωρίς ποτέ να κάνουν λάθος ακόμα και στα δίχρωμα παπούτσια. Είχε πολλούς και πιστούς πελάτες που τους ήξερε όλους με τ’ όνομά τους.
Κάποιες μανάδες που κατέβαζαν τα παιδιά τους στο παρκάκι τον περιλάμβαναν στα σχετικά επιχειρήματά τους "θα γίνεις σαν τον Τζωνιό αν δεν τρως"

Τσέλιος ή ΕΟΚΑς
Γνωστός σε όλη την «εντός των τειχών» Θεσσαλονίκη με το όνομα Τσέλιος χωρίς κανείς να μπορεί να πεί αν έτσι λεγόταν ή αυθαίρετα του το ‘χε δώσει κάποιος. Ήταν ένα παιδί 15-16 χρόνων, βουβό και με εμφανή νοητική υστέρηση. Πρέπει να είχε οικογένεια, γιατί πάντα στο ξεκίνημα της μέρας τα ρούχα του ήταν καθαρά. Γυρνούσε όλη την πόλη συχνά τρέχοντας μ’ ένα πατίνι και φρενάροντας απότομα κάθε φορά που έβλεπε κάτι ενδιαφέρον. Τα καλοκαίρια συνήθως έτρεχε πίσω από τις υδροφόρες του Δήμου που κατάβρεχαν τους δρόμους για να μη σηκώνεται σκόνη. Το δεύτερο όνομα, το πήρε τρέχοντας μαζί με τους διαδηλωτές για το Κυπριακό φωνάζοντας κι αυτός τη μοναδική λέξη που βγήκε ποτέ από το στόμα του έστω και αλλοιωμένη. ΕΟΚΑΑΑΑ! Δεν ενοχλούσε ποτέ και κανέναν, ούτε ζητιάνευε, ήταν αγαπητός και σχεδόν πάντα γελαστός. Έλεγαν ότι κατοικούσε πίσω από τα κάστρα σ’ ένα από εκείνα τα πρόχειρα σπίτια που τα είχαν χτίσει με τρείς τοίχους έχοντας για τέταρτο το βυζαντινό τείχος. Χάθηκε ξαφνικά.

Δεν υπάρχουν σχόλια: