Τα παιδιά των μπαμπάδων…τους

Ήταν εφοπλιστής και από τους μεγάλους μάλιστα. Τον είχα γνωρίσει στη δουλειά μου και μου ‘κανε εντύπωση η απλότητά του. Δεν είχε ούτε την εμφάνιση, ούτε τον αέρα του «κάποιου». Κάθε φορά που ερχόταν να πετάξει, πήγαινε και στηνόταν στην ουρά με όλους τους άλλους επιβάτες χωρίς να διεκδικεί ιδιαίτερη μεταχείριση. Έτρεχαν κάποιες συνοδοί εδάφους να τον εξυπηρετήσουν γιατί συχνά μοίραζε κάποιες δωρεάν διανυκτερεύσεις στο ξενοδοχειακό συγκρότημα που είχε, αλλά ποτέ δεν δέχθηκε να τον πάνε στην αίθουσα VIP. Μια φορά είχε έρθει στο γραφείο μου για αλλαγή της διαδρομής του εισιτηρίου του και μιας και η πτήση του είχε καθυστέρηση και η αίθουσα ήταν κατάμεστη, του πρόσφερα καφέ και μου 'πιασε κουβέντα σαν να γνωριζόμασταν από παλιά. Με ρώτησε για τον μισθό μου για το αν ήμουν ικανοποιημένος, «οι σημερινοί νέοι επειδή δεν πέρασαν δυσκολίες είναι καλομαθημένοι, δύσκολα ικανοποιούνται» μου είπε. Δεν το σχολίασα κι εκείνος θέλησε να μου φέρει ένα παράδειγμα, μια απόδειξη οτι είχε δίκιο. «Μια φορά που πετούσα για το Λονδίνο, αναγκαστήκαμε να κάνουμε στάση στο Άμστερνταμ λόγω κακοκαιρίας στο Χήθροου. Τελικά φτάσαμε με 3 ώρες καθυστέρηση, πήρα ένα ταξί και πήγα στο ξενοδοχείο που συνήθως μένω και στο οποίο έχω την κακιά συνήθεια να μην κάνω κράτηση επειδή σπανίως ήταν γεμάτο. Ο ρεσεψιονίστας με καλωσόρισε και με ρώτησε τι θα επιθυμούσα. -Ένα δωμάτιο παιδί μου, του είπα, να πέσω λίγο γιατί ταλαιπωρήθηκα. Δωμάτιο; απόρησε εκείνος, ο γιός σας είναι εδώ από προχθές και μένει σε σουΐτα! Η απάντηση μου ήρθε αυθόρμητα, σαν να την είχα από χρόνια έτοιμη. Ο γιός μου παιδί μου, έχει μπαμπά εφοπλιστή!» Πέρασαν τόσα χρόνια κι αυτή τη φράση δεν την ξέχασα ποτέ και πάντα την θυμάμαι όταν συναντώ ανάλογες καταστάσεις. Όταν δηλαδή πρόκειται για ανθρώπους που το μόνο προσόν τους είναι το όνομα ή η δουλειά του πατέρα τους (άντε και του θειού τους)