Μίκης Θεοδωράκης, σήμερα.

Στην σημερινή πρωινή του εκπομπή στον ΑΝΤ1 ο Γ. Παπαδάκης είχε καλεσμένο (ζωντανή σύνδεση με το σπίτι του) τον Μίκη Θεοδωράκη, τον μοναδικό άνθρωπο του πνεύματος, της τέχνης, του πολιτισμού, που μιλάει για όσα συμβαίνουν στον τόπο. Από όλους τους άλλους με προεξάρχουσα την Ακαδημία, μια σιωπή. Μια ένοχη σιωπή από ανθρώπους που όφειλαν να βγούν μπροστά, να μιλήσουν στο λαό, να τον καθοδηγήσουν με τον τρόπο τους. Και βρίσκεται ένας υπερήλικας που θα μπορούσε να αναπαύεται στις δάφνες του, και λέει τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Πέρα από τη σχετική δημοσιότητα που πήρε η ιδρυτική ανακοίνωση της «Σπίθας», τα ΜΜΕ τον έβαλαν στο περιθώριο όσον αφορά τις πολιτικές του θέσεις. Δεν έχει τόση σημασία αν αυτά που λέει και που διαπιστώνει είναι ακριβή (που είναι) ή αν αυτά που προτείνει είναι εφικτά, όση έχει το σθένος το πάθος και η αποφασιστικότητα που τον διακατέχει. Ένα σύμβολο κατεβαίνει από το βάθρο του και προσπαθεί να ξεσηκώσει το λαό με το λόγο του, όπως έκανε κάποτε με τα τραγούδια του. Ξέρω, έχω διαβάσει τα σχόλια των ανοιχτόμυαλων, σχόλια που βέβαια δεν τον μικραίνουν, αντίθετα δείχνουν την μικρότητα αυτών που τα κάνουν. Και τα περισσότερα γίνονται από την Αριστερά ιδιαίτερα το ΚΚΕ, που μιλάνε γι αυτόν σαν να ήταν ένας απλός ερμηνευτής των δικών τους τραγουδιών που τώρα το ‘χει γυρίσει στο χιπ χοπ! Επαναστάτης ήταν πάντα, επαναστάτης συνεχίζει να είναι, βαθειά δημοκράτης που λέει αυτά που λέμε μεταξύ μας όλοι όσοι βλέπουμε τι συμβαίνει στη χώρα. Κατηγορεί ευθέως και χωρίς μισόλογα το πολιτικό σύστημα, κάνει αιχμηρές συγκρίσεις όπως για παράδειγμα που βρισκόταν το έλλειμμα όταν έπεσε η χούντα και που βρίσκεται σήμερα, ή τις συλλογικές συμβάσεις που καθιερώθηκαν με νόμο του Μεταξά και καταργήθηκαν με νόμο σοσιαλιστικής κυβέρνησης. Τα ονόματα όλων αυτών που κατέστρεψαν τη χώρα και την έφεραν δεμένη χειροπόδαρα μπροστά στους νέους κατακτητές της πρέπει (όπως είπε) να γραφούν σε μια στήλη στην πλ. Συντάγματος για να μην ξεχάσει ο κόσμος τους προδότες και δοσίλογους. Σε όσα λέει δεν υπάρχει κανένας αντίλογος από τους ενόχους και συνενόχους, τάχα από σεβασμό (για το έργο του) και κατανόηση (για την ηλικία του).