Φράχτες και ξέφραγα αμπέλια

Αυτή η ιστορία με την ΛΑΘΡΟμετανάστευση έχει γίνει πεδίο δηλώσεων και γνωμών για οποιονδήποτε δικαιούται να έχει γνώμη, και στην περίπτωση αυτή γνώμη δικαιούνται οι πάντες. Δεν χρειάζεται να έχουν τίτλους σπουδών σχετικών ή άσχετων με το θέμα, δεν αποκτούν το δικαίωμα κατέχοντας κάποια πολιτική ή κομματική θέση.

Μιλάνε όλοι, από αυτούς που εκμεταλλεύτηκαν τους ΛΑΘΡΟμετανάστες είτε με να τους παίρνουν στη δούλεψή τους για ένα κομμάτι ψωμί (μεγάλα έργα, αγροτικές εργασίες, φροντίδα κήπων και σπιτιών κ.α.) είτε στοιβάζοντας τους σε τρώγλες με κατά κεφαλήν ενοίκιο, μέχρι παθόντες, φανατικοί, ξενόφοβοι, συνωμοσιολόγοι αλλά και ανοιχτόμυαλοι, προοδευτικοί, ανθρωπιστές και βέβαια πολιτικάντηδες κάθε απόχρωσης και βαθμού σοβαρότητας.

Αφού οι αχρείοι πολιτικοί αδιαφόρησαν συστηματικά, ένοχα και προδοτικά για το ότι χώρα έμπαζε από παντού επειδή τα «φτηνά χέρια» θα έδιναν ώθηση στην οικονομία, τώρα φτάσαμε στο «δια ταύτα». Μπορεί οι Έλληνες να ξέρουν από πρώτο χέρι τι θα πεί μετανάστευση, αλλά όσοι τραβήχτηκαν σε Γερμανίες, Βέλγια, Αμερικές και όπου γης, ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή, δεν το έκαναν νύχτα, κρυφά, χωρίς χαρτιά και άδειες. Εδώ έχουν μαζευτεί «όλες οι φυλές του Ισραήλ» και κανείς δεν ξέρει ποιοι είναι, από πού είναι, ποια η κατάσταση της υγείας τους, αν είναι όντως πολιτικοί πρόσφυγες ή έχουν ποινικό μητρώο. Κι εδώ μπαίνει ο διαχωρισμός μεταξύ νομίμων και λαθρομεταναστών. Έχω συναναστραφεί, φάει και πιεί με οικονομικούς μετανάστες κυρίως Αλβανούς. Στέριωσαν εδώ, τα παιδιά τους πήγαν σχολείο και ίσως αισθάνονται τον τόπο που μεγάλωσαν σαν πατρίδα τους, όμως οι άλλοι; Οι εγκλωβισμένοι, άστεγοι, άνεργοι σε μια χώρα που θα ‘ναι λογικό να μισούν; Έβλεπα ένα ρεπορτάζ «500.000 λαθρομετανάστες στην Αττική εκ των οποίων 250.000 στο κέντρο της Αθήνας»(!) , σε κάποια μικρονήσια του ανατολικού Αιγαίου οι περιφερόμενοι «ναυαγοί» είναι περισσότεροι από τους κατοίκους, αγρότες του Έβρου έλεγαν στην τηλεόραση ότι βρίσκουν συνέχεια δυστυχείς ταλαίπωρους μέσα στα σπαρτά, στα κουβούκλια των γεωτρήσεων και στις ψαροκαλύβες του ποταμού. Το μέγεθος του προβλήματος δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς. Αρνούμαι την ταμπέλα «ελληναράς» «ρατσιστής» «εθνικιστής» «κου κλουξ κλαν» και οτιδήποτε άλλο εύκολα εκτοξευόμενο, απλά ζητάω κάτι να γίνει από αυτούς που μπορούν και πρέπει. Για να λύσεις ένα πρόβλημα, πρέπει πρώτα να το κατανοήσεις, η απλή διαπίστωσή του δεν αρκεί και δυστυχώς μέχρι τώρα μόνο διαπιστώσεις σαν τη δική μου ακούω.

Ο ανθρωπισμός είναι αρετή.

Είναι όμως δυνατό να διαχειριστεί η Ελλάδα τόσο μεγάλο αριθμό ανθρώπων που εγκλωβίστηκαν εδώ;

Οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης που μπορούν να τους οδηγήσουν;

Στον «επί ξύλου κρεμάμενο» θα έρθει η στιγμή που θα ξεπεραστούν οι όποιες ηθικές αναστολές και θα επικρατήσει το ένστικτο της με κάθε τρόπο επιβίωσης.

Στο παρελθόν οι διαχρονικά ανεπαρκείς ελληνικές κυβερνήσεις, κατάφεραν με τις μπάρες και τις απαγορευμένες περιοχές, να τουρκοποιήσουν ολόκληρους πληθυσμούς Πομάκων και Ρομά στη Θράκη, μέχρι να καταλάβουν τι γίνεται και να σταματήσουν την απομόνωση στην οποία είχαν καταδικάσει τα Πομακοχώρια. Όταν ξύπνησαν ήταν αργά, όπως φοβάμαι πως είναι και τώρα.

Οι άνθρωποι αυτοί είναι εδώ, να τους διώξεις δεν γίνεται, να τους στείλεις στην Ευρώπη δεν μπορείς, να τους απορροφήσεις και να τους εντάξεις δεν είναι δυνατό. Είμαστε σε αδιέξοδο, και τα αδιέξοδα δημιουργούν άγχος, ενίοτε και πανικό...