Δυστυχώς…(συνέχεια από το χθεσινό)

Τίποτα δεν πάει καλά, κι από την ομάδα η χαρά γίνεται σπάνια.

Το είδα χθες το παιγνίδι, στο πρώτο μέρος ένοιωσα μια νότα αισιοδοξίας παρ’ όλο που ήταν φανερό ότι υπάρχει πρόβλημα. Στο δεύτερο επήλθε γενικό βραχυκύκλωμα από το γεγονός ότι βασικοί παίκτες «έκατσαν», ο αντίπαλος προπονητής το είδε και ενίσχυσε την ομάδα του επιθετικά αλλά και οργανωτικά και τελείωσε. Θα παραβλέψω το πέναλτυ στον Βιερίνια πού έπνιξε ο κόρακας και που ίσως άλλαζε την εξέλιξη του παιγνιδιού και θα σταθώ στα καθαρά δικά μας.

Δεν βλέπω Βιερίνια ούτε Γκαρσία, ούτε Βιτόλο και Ίβιτς, ούτε Σαλπιγγίδη. Κι αν για τον τελευταίο μπορεί να υπάρχει άγχος για την επιστροφή και τις αντιδράσεις που υπήρξαν αλλά και για τις προσδοκίες που δημιουργήθηκαν, για τους άλλους δεν υπάρχει εξήγηση. Το πρόβλημα δείχνει να είναι πολύπλοκο και η λύση του θέλει σοβαρότατη προσπάθεια από όλους τους εμπλεκομένους. Και σ’ αυτούς περιλαμβάνονται και οι οπαδοί. Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω τι προσφέρουν στην προσπάθεια της ομάδας τα εκτοξευόμενα αντικείμενα, αλλά και τα λαϊκά δικαστήρια, τα οποία δεν επηρεάζουν τους έμπειρους επαγγελματίες (τύπου Γκαρσία ή Κοντρέρας) ενώ μάλλον «ρίχνουν» τους νέους και λιγότερο μπαρουτοκαπνισμένους (τύπου Σακελαρίου ή Μαλεζά)
Η χρονιά είναι δύσκολη και οι δυσκολίες θέλουν αρετές. Αλλιώς…