Τι να γράψεις Αυγουστιάτικα…

Όταν η χώρα σου κυβερνιέται από δοσίλογους προδότες που διαδέχθηκαν άλλους δοσίλογους προδότες, όταν βρίσκεται υπό την κατοχή ξένων επικυρίαρχων που την διαχειρίζονται όπως ακριβώς οι συμμορίες των σωματέμπορων που φέρνουν αλλοδαπές, κρατάνε τα διαβατήριά τους και τις εκμεταλλεύονται χωρίς ηθικές αναστολές, χωρίς ίχνος ανθρωπιάς και μπορεί να τις βρεις κάποια στιγμή και σε κανένα χαντάκι. Όταν ο καταιγισμός αυθαιρεσιών μπορεί να φτάσει και σε αφαίρεση ημερών από την εβδομάδα –από Παρασκευή να πηγαίνουμε Δευτέρα– όταν κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει αύριο. Βλέπεις παντού προβληματισμένες φάτσες, σκεφτικά βλέμματα κι ακούς απελπισμένες κουβέντες. Μόνη εξαίρεση η νεολαία που σπουδάζει, που τρέχει από πάρτυ σε πάρτυ των φοιτητικών κομματικών παρατάξεων και γεμίζει τα μπητς μπαρ και τα καφέ της παραλίας, γιατί δεν υποψιάζονται τι τους περιμένει. Είναι νέοι και σαν τέτοιοι νομίζουν πως είναι «αθάνατοι», έτσι άλλωστε ήμασταν κάποτε κι εμείς. Τέλος πάντων. Άκουγα πριν μέρες τον Χρόνη Μίσιο (όσοι τον ξέρουν τον ξέρουν) να λέει ότι ποτέ δεν ένοιωσε τέτοια απόγνωση και δυσκολεύτηκα να τον πιστέψω, αλλά για να το λέει…
Η χώρα οδηγείται σε μια πρωτοφανή αποδόμηση που θα την στείλει δεκαετίες πίσω και που θα χρειαστούν άλλες τόσες για να συνέλθει, αν ποτέ το καταφέρει. Η αλητεία, το ψέμα, η σκληρή αυθαιρεσία, το «έτσι θέλω» έχουν πάρει το τιμόνι της χώρας στα χέρια τους. Και τα κανάλια να θεωρούν είδηση το γάμο της κόρης του πρώην αλητάρχη και το πόσο κόστισε.
Παρ’ όλα αυτά, έχοντας ακόμα τη δυνατότητα να χαίρομαι όσα κατάφερα τόσα χρόνια, λείπω από τη βάση μου, αλλά μπορώ να μπαινοβγαίνω στο διαδίκτυο που και που και να διαβάζω όσους και όσα μ’ ενδιαφέρουν. Κι επιπροσθέτως περιμένω να πάρω μια χαρά από το μόνο θέμα που μπορεί να μου την προσφέρει.
Άντε ΠΑΟΚάρα!