Αυτό δεν είναι ένα blog που ψάχνει την επισκεψιμότητα. Είναι ένα προσωπικό σημειωματάριο, ένας τρόπος να ξεφορτώνομαι τους θυμούς μου και να μοιράζομαι τις χαρές μου. Είναι καλύτερο από το να μουρμουρίζω ή να γελάω μόνος μου.
Εδώ όλο και κάποιος ακούει…


Μην ξεχνάτε...

Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2008

Πρέπει να γράψω κάτι...

Πρέπει να γράψω κάτι, κάποιος μπορεί να το διαβάσει γι αυτό πρέπει να είμαι προσεκτικός, πρέπει το ύφος να ΄ναι τέτοιο που θα του κινήσει την περιέργεια να συνεχίσει παρακάτω, να φτάσει μέχρι το τέλος... Κι αν το διαβάσουν πολλοί; Είναι ένα πρόβλημα, γιατί ο καθένας έχει το κουμπί του και που να βρω τόσα κουμπιά... Τέλος πάντων θα προσπαθήσω να γοητεύσω όσο πιό πολλούς γίνεται. Τι πράγμα; Αν κανείς δεν κάνει κλικ στη σελίδα μου; Τι μου λες τώρα! Είναι δυνατό; Κι αν είναι δηλαδή, εγώ θα είμαι σαν εκείνους στην τηλεόραση που μιλούν ενώ ο ήχος είναι κλειστός κι αυτοί παίρνουν ύφος και πόζες και χρωματίζουν τη φωνή τους αλλάζοντας το τόνο προσπαθώντας να κινήσουν το ενδιαφέρον, μάταια βέβαια αφού
Ο ΗΧΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΙΣΤΟΣ. Ήχος κλειστός = χαρτί λευκό = οθόνη κενή. Πω πω για άλλα ξεκίνησα και κοίτα τι με βρήκε. Μα... οι μετρητές δείχνουν οτι κάποιοι με βλέπουν. Κι αν είναι μούφλα οι μετρητές; άλλωστε τους δίνουν FREE... ποιός σου δίνει κάτι τζάμπα σήμερα...
Δεν γράφω τίποτα, την ψώνισα, έχασα και το χθεσινό PRISON BREAK γαμώτο...

Δεν υπάρχουν σχόλια: