Όταν είμαστε παιδιά... Μέρος 1ο από 2

Όταν είμαστε παιδιά στη Θεσσαλονίκη, στα σπίτια δεν είχε πάντα ηλεκτρικό ρεύμα αφού η τότε Αγγλική ηλεκτρική εταιρία δεν μπορούσε να καλύψει τις ανάγκες της πόλης και ηλεκτροδοτούσε τις διάφορες περιοχές εκ περιτροπής. Έτσι, στο σπ'ιτι μας δίπλα στη πόρτα και τον διακόπτη του φωτισμού υπήρχε κρεμασμένη μια λάμπα πετρελαίου πάντα γεμάτη, πάντα έτοιμη να αναπληρώσει το ρεύμα. Ραδιόφωνο είχαν λίγοι και όταν αποκτήσαμε κι εμείς (μας το 'φερε ένας θείος από την Αμερική), η απορία του παιδικού μυαλού πώς χωρούσαν εκεί μέσα τόσοι άνθρωποι, πήρε κάποιες μέρες να λυθεί. Ανάμεσα στα υπόλοιπα ενδιαφέροντα, ήταν κυρίως η παρατήρηση των διαφόρων πλανόδιων επαγγελατιών που ο καθένας ασκούσε τη δική του γοητεία. Ο παγοπώλης για το πώς έκοβε με το πριόνι τις παγοκολώνες για την παγονιέρα του κάθε σπιτιού και πώς τη μετέφερε τυλιγμένη σε λινάτσα. Ο γαλατάς για την ευκολία με την οποία μετάγγιζε το γάλα από τα μεγάλα γκιούμια στα σκεύη που του έφερναν οι νοικοκυρές χωρίς να χυθεί σταγόνα έξω και τη τέχνη με την οποία έκοβε σε μερίδες το γιαούρτι στις γαβάθες. Ο καλαϊτζής - γανωματής που έλιωνε το μέταλλο προκειμένου να επισκευάσει τα φθαρμένα σκεύη (τεντζερέδες, τηγάνια, ταψιά). Ο ακονιστής που ακόνιζε μαχαίρια και ψαλίδια με τον μεγάλο τροχό που γύριζε με ρυθμικές κινήσεις του ποδιού του πετώντας σπίθες σε κάθε άγγιγμα του τροχού με το μέταλλο. Ο καρεκλάς για τη τέχνη και τη γρηγοράδα με την οποία έπλεκε τη ψάθα κάνοντας τις φθαρμένες καρέκλες σαν καινούριες. Όλοι αυτοί γυρνούσαν τις φειτονιές με τα πόδια, εκτός από τον γαλατά που είχε κάρο, διαλαλώντας την ειδικότητά τους. Ήταν επίσης ο εφημεριδοπώλης που φώναζε το τίτλο της εφημερίδας και την κύρια είδηση "Μακεδονίααααα, ένοπλος αγώνας στη Κύπροοοο", ο σομπατζής που καθάριζε τα μπουριά στις σόμπες, και ο παλιατζής που αυστηρά εξέταζε τα παλιά που ήθελαν να του πουλήσουν και τα εκτιμούσε προκαλώντας παζάρια.