Ανίκανοι ή μήπως ικανοί;

Δεν θα πάω τόσο πίσω μέχρι τον Τρικούπη, θα αρκεστώ στην πολύ πρόσφατη ιστορία. Έχουμε μια περίοδο με 3-4 πρωθυπουργούς, καμιά κατοσταριά υπουργούς και 3-4 νταλίκες γεμάτες χειροκροτητές βουλευτές. Όλοι αυτοί χρυσοπληρώθηκαν για να κάνουν μια δουλειά. Να κουμαντάρουν το καράβι Ελλάς μέχρι να πιάσει απάνεμο λιμάνι. Τι κατάφεραν; Να ρίχνουν το καράβι από σκόπελο σε ύφαλο και από ξέρα σε βράχια. Ούτε ήξεραν πού πήγαιναν, άλλαζαν πορεία κάθε τόσο, οι επιβάτες ξερνούσαν από τις κουπαστές, φορούσαν συνεχώς τα σωσίβια, κάποιοι είχαν πιάσει θέσεις στις βάρκες. Ποια ναυτιλιακή εταιρία δεν θα τους είχε κλείσει ήδη στο μπαλαούρο; Ποιος καραβοκύρης δεν θα τους είχε κρεμάσει στα κατάρτια; Κι αν ακόμα δούλευαν αλλού, σε καμιά πολυεθνική απ’ αυτές που λατρεύουν, ποιο αφεντικό δεν θα τους είχε τσιμεντάρει που ρίξαν έξω την εταιρία του; Προς τι πληρωνόταν τόσο καιρό και πληρώνονται ακόμα; Για ποιο λόγο θα πάρουν σύνταξη; Για ποιες υπηρεσίες θα γίνει η κηδεία τους δημοσία δαπάνη; Αυτοί, ανίκανοι όντες να παράγουν έργο που θα παρήγαγε χρήμα και πρόοδο, το μόνο που έκαναν ήταν να βάζουν χέρι στις τσέπες των πολιτών και ν’ αρπάζουν κάθε φορά ότι μπορούσαν. Από τους μισθούς και τις συντάξεις κυρίως αλλά και από συμφωνίες, από αναθέσεις έργων, από προμήθειες εξοπλισμών και άλλων συστημάτων, από ιδιωτικοποιήσεις στο γόνατο όπως Hellas Power και Energa που πήραν τα λεφτά και τα πήγαν στην Ελβετία αφού δεν υπήρξε καμιά πρόβλεψη και ασφαλιστική δικλείδα, κανένας έλεγχος καμιά προδιαγραφή. Τέτοια ανικανότητα; Ή μήπως όλα αυτά ήταν για να πέσει το καράβι έξω και να εισπράξουν τα αφεντικά τα ασφάλιστρα; Όπως και να ‘χει τους μισώ αφάνταστα. Είτε από ανικανότητα είτε από δόλο, το αποτέλεσμα είναι ένα.
Είναι εχθροί μου.