Προς τον παρεπιδημούντα στο Καστελόριζο.

Κάποιος που θέλει να αγοράσει ή να νοικιάσει ένα διαμέρισμα, ένα κατάστημα, ερευνά, ρωτάει βρε αδελφέ, αν είναι σε καλή κατάσταση, αν έχει υγρασία, φασαρία, ρύπανση, αν τα κοινόχρηστα είναι πολλά.
Εσύ, παρακινούμενος από το DNA της οικογένειας, ήθελες να γίνεις πρωθυπουργός. Δεκτόν. Αν δεν έκανες την έρευνα που λέω παραπάνω τότε είσαι αγαθός (όχι με την έννοια του "καλός"), ευκαιριατζής, επιπόλαιος, αεριτζής, με λίγα λόγια ακατάλληλος και επικίνδυνος.
Παρ’ όλα αυτά -που ισχύουν βέβαια- την έρευνα την έκανες, την κατάσταση την έμαθες αλλά είπαμε είναι κι αυτό το DNA που δεν πολεμιέται το άτιμο. Και τότε πάνω στο «που πας ρε Καραμήτρο», λειτούργησε το άλλο στοιχείο του DNA της οικογένειας (πάντα). Η γαλιφιά, το ψέμα, η εξαπάτηση. Θα τους παραμυθιάσω μωρέ τους μαλάκες κι όταν έρθει η στιγμή της αλήθειας, θα κλάψω μαζί τους θα σκίσω τα ρούχα μου από αγανάκτηση για την εξαπάτησή μου από τους πριν, και θα πω τα γνωστά «μαζί θα πολεμήσουμε» «ένα καλύτερο μέλλον» «το συμφέρον της πατρίδας» και οι χαχόλοι θα τα φάνε. Το ‘χουν κάνει εξ άλλου τόσες φορές.
Βέβαια τα οικονομικά προβλήματα δεν είναι μόνα τους, συνοδεύουν και κάποια εθνικά θέματα που χρονίζουν και ενοχλούν τους «εταίρους» ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού –ήδη η αμερικανική κυβέρνηση δήλωσε ότι στηρίζει την απόφασή σου- και πώς να τους πάμε κόντρα αφού μας διευκολύνουν, ξέρεις εσύ.
Η απορία μου όμως έχει να κάνει με τους Καστελοριζιότες. Αυτοί που αν πάθουν κάτι βαρύτερο από συνάχι πρέπει ή να περάσουν απέναντι ή να αφήσουν τη ζωή τους στο έλεος του καιρού, αντί να σε πετάξουν στη θάλασσα μαζί με την κουστωδία και τους παρατρεχάμενους, σε υποδέχθηκαν και σε χειροκρότησαν. Τι σου είναι αυτή η πατροπαράδοτη ελληνική φιλοξενία «κανένας ξένος θα είναι» σκέφτηκαν.
Άντε και χρόνια πολλά

Και πού ‘σαι; Άσε τις περιοδείες που είπες οτι θα κάνεις ανά την Ελλάδα , δεν είναι καιρός για έξοδα…