Μια βόλτα στην Τσιμισκή

Ο έτσι κι αλλιώς πολυσύχναστος δρόμος γίνεται, όπως σε κάθε εορταστική περίοδο, το ολοήμερο στέκι διαφόρων επαιτών. Η ανάρτησή μου δεν έχει να κάνει με το σύνολό τους, αλλά με μια κατηγορία από αυτούς. Τους έχοντες διάφορες αναπηρίες. Αυτοί οι άνθρωποι με κάνουν και αναρωτιέμαι. Ένας άνθρωπος που του λείπει ένα, πολλές φορές και δύο άκρα πως μπορεί να ζήσει; Δεν είναι ευθύνη της πολιτείας να τους περιθάλπει και να τους παρέχει τα αναγκαία; Αν αυτό γίνεται, τότε είναι πάλι ευθύνη της πολιτείας να μην τους επιτρέπει να προβάλουν την αναπηρία τους ζητώντας ελεημοσύνη, χώρια που κάποιοι από αυτούς γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης από διάφορους επιτήδειους συγγενείς ή μη. Αυτό που γίνεται, το πέταγμά τους δηλαδή στον «Καιάδα» της κοινωνίας είναι ανεπίτρεπτο και προσβάλει και τους ίδιους κι εμάς τους υπόλοιπους είτε τους πετάμε ένα κέρμα είτε τους προσπερνάμε αδιάφοροι ή καχύποπτοι.
Κι επαναλαμβάνω, μιλάω μόνο για τους ανάπηρους.