Η Δίκη

Μια Δευτέρα πρωί.

Το μεγάλο κτίριο στην κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας της

Χώρας ήταν έτοιμο για την διεξαγωγή της Δίκης. Κατάλληλο σαν χώρος αλλά και σαν συμβολισμός, είχε αρκετά εδώλια για τους κατηγορούμενους, έδρανα για τους δικαστές και τους ενόρκους και γύρω γύρω θεωρεία για το ακροατήριο. Το μοναδικό κανάλι που λειτουργούσε και θα μετέδιδε ζωντανά τη διαδικασία σε όλη τη χώρα, είχε στήσει γιγαντοοθόνες σε διάφορα σημεία της πρωτεύουσας και των μεγάλων πόλεων.

Τα μηχανήματα των άλλων καναλιών είχαν χαλάσει την προηγούμενη μέρα ξαφνικά όλα και οι τεχνικοί τους δεν μπορούσαν να βρούν άκρη.

Ήταν απορίας άξιο πως πρόλαβε να ετοιμαστεί η Δίκη τόσο σύντομα αφού ήτανγνωστό πως οι κάτοικοι της Χώρας ήταν όλο της αναβολής και πάντα της τελευταίας στιγμής.

Την προηγούμενη Δευτέρα στις 19.59 όλες οι τηλεοπτικές οθόνες σε όλα τα σπίτια της χώρας, ακόμα και οι σβηστές εμφάνισαν ένα μήνυμα που έκανε αίσθηση
«ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΕΡΧΕΤΑΙ»

Το μήνυμα παρέμεινε στις οθόνες για ένα λεπτό ακριβώς και το πρόγραμμα των καναλιών συνεχίστηκε κανονικά με τις ειδήσεις, μόνο που μια έκφραση αμηχανίας και απορίας ήταν φανερή στα πρόσωπα των εκφωνητών. Κανείς δεν ήξερε και κανείς δεν μπόρεσε να βρεί μια απάντηση για την ξαφνική τηλεοπτική σφήνα. Ακόμα και τα κανάλια που είχαν ειδήσεις στις 21.00 δεν είχαν κάτι νεώτερο, έτσι κανείς δεν έκανε αναφορά στο συμβάν. Ο κόσμος θεώρησε ότι μάλλον επρόκειτο για κάποιο διαφημιστικό τρικ.

Όμως το μήνυμα εμφανίστηκε και την επομένη και την άλλη και προκάλεσε ανησυχία στα κυβερνητικά και κομματικά γραφεία, ανησυχία που σύντομα απλώθηκε κι έξω απ’ αυτά, παντού πια ήταν το αποκλειστικό θέμα συζήτησης. Κι όπως συμβαίνει πάντα σε έκτακτες περιπτώσεις, ο καθένας έλεγε το μακρύ του και το κοντό του, και όλοι είχαν και «κάποιο γνωστό που…»

Τηλεοπτικοί αστέρες που ασχολιόταν με μυστικιστικά θέματα, αποκρυφισμούς κλπ θριαμβολογούσαν, άλλος κουνούσε επιδεικτικά τα βιβλία του που έλεγε οτι είχαν προβλέψει και εξηγούσαν τα πάντα, οι αστρολόγοι των πρωινάδικων επικαλούντο τη μνήμη του κοινού τους «θυμάστε που σας είχα πει…», οι θεούσες οργάνωναν ολονυκτίες και λιτανείες, ο κόσμος άρχισε να μη πηγαίνει στις δουλειές του, γραμμάτια, επιταγές, κάρτες, δόσεις δεν πληρωνόταν, η αγορά είχε νεκρώσει, τα παιδιά δεν πήγαιναν στα σχολεία, δεσμοί και γάμοι χαλάρωσαν τις σχέσεις τους και γενικά η κατάσταση ελάχιστα απείχε από το χάος.

4 μέρες μετά, το μήνυμα παρέμενε το ίδιο μόνο που η διάρκειά του ήταν πεντάλεπτη, και στο κάτω της οθόνης περνούσαν διάφορα ονοματεπώνυμα πολιτών με το όνομα του πατέρα και της μητέρας και την φράση «κεντρική είσοδος Κοινοβουλίου, Δευτέρα ώρα 8η πρωινή».

Η χώρα σε επίπεδο λειτουργίας κράτους είχε παραλύσει, όχι πως πρώτα ήταν ιδιαίτερα δραστήρια, μα τώρα στα υπουργεία και στα αλλεπάλληλα υπουργικά συμβούλια ο ένας κοίταζε τον άλλο σαν χαζός.

η συνέχεια την Δευτέρα 23/3