Στα Δημόσια Νοσοκομεία (Ιπποκράτειο-Αγ. Παύλος-ΑΧΕΠΑ)

Χρειάστηκε πριν 3-4 μέρες να μεταφέρω τη μάνα μου στο εφημερεύον νοσοκομείο με διαγνωσμένη από τον καρδιολόγο της κολπική μαρμαρυγή και σύσταση για άμεση εισαγωγή. Το πλήρωμα του ΕΚΑΒ φιλικό πρόθυμο και φιλότιμο.

Στα εξωτερικά του Ιπποκρατείου δεν υπήρχε αναπηρική πολυθρόνα και την μετέφερα αγκαλιά στην αναμονή. Τα εξωτερικά ιατρεία μια κατάθλιψη, κάτι χώροι κλεισμένοι με άθλια παραβάν, είσαι υγιής και αρρωσταίνεις από την εικόνα, αλλά το προσωπικό με συγκίνησε. Παρά τις απαράδεκτες συνθήκες εργασίας, τον φόρτο και την κούραση, ο καρδιολόγος και δύο κυρίες (νοσοκόμες ή ασκούμενες δεν κατάλαβα) αντιμετώπισαν τη μάνα μου σαν δικιά τους.

–Πως δουλεύετε έτσι ρε παιδιά; ρώτησα.
-Τρία χρόνια πάνε που εγκρίθηκαν τα κονδύλια για διαμόρφωση ιατρείων κι ακόμα τίποτα, ήταν η απάντηση.
Οφείλω να πω ότι και στον «Άγιο Παύλο» πριν 15 μέρες πάλι για τον ίδιο λόγο, είχαμε την ίδια ανθρώπινη αντιμετώπιση, αλλά εκεί τα ιατρεία ήταν ιατρεία.
Στο δε ΑΧΕΠΑ που νοσηλεύτηκε η γυναίκα του κουνιάδου μου (πάσχει εδώ και χρόνια από σκλήρυνση κατά πλάκας) δεν υπάρχει μαγνητικός τομογράφος!

Την μετέφεραν με ασθενοφόρο στο «Παπαγεωργίου» τρείς ασθενείς με το ίδιο ασθενοφόρο.

Αυτό το αστείο κράτος δεν φτάνει που αδιαφορεί, το δείχνει κι όλας με θράσος περίσσιο.