Εν τάξει, πήραμε τη χαρά μας, τόσα χρόνια την περιμέναμε, ο καταποντισμός του επάρατου δικομματισμού είναι γεγονός, αλλά θα διαρκέσει; Και πόσο; Γιατί ο εχθρός δεν είναι χθεσινός, ξέρει όλα τα κόλπα και στριμωγμένος στη γωνία καθώς είναι, θα τα χρησιμοποιήσει. Και ήδη άρχισε! Ο Σαμαράς που με τον καλποληστρικό νόμο βρέθηκε με 108 έδρες (για κάθε μία που του έδωσε ο λαός, πήρε και μία δώρο) κατέστησε αδύνατη την όποια δημιουργία κυβέρνησης συνασπισμού χωρίς την συμμετοχή του κόμματός του, έκανε τις τυπικές διερευνήσεις για το θεαθήναι και επέστρεψε την εντολή. Και τώρα; Η σειρά του ΣΥΡΙΖΑ! Του μόνου κόμματος που προεκλογικά μιλούσε για κυβέρνηση ευρείας συνεργασίας της Αριστεράς, αν και η Αλέκα (αχ Αλέκα) το είχε ξεκόψει από νωρίς: «δεν είμαστε σαν τα μούτρα τους». Έσπευσαν και στο δελτίο του ΑΝΤ1 οι Λυκουρέντζος και Λοβέρδος να δηλώσουν πρόθυμοι να στηρίξουν μια τέτοια κυβέρνηση έστω και αν τα κόμματά τους δεν συμμετείχαν σ’ αυτήν και ο «κακός» Παπαδημούλης να μην δέχεται να είναι έρμαιο των δύο υποστηρικτών του μνημονίου που θα μπορούσαν να ρίξουν μια τέτοια κυβέρνηση ανά πάσα στιγμή. Τα κουκιά δεν βγαίνουν ακόμα κι αν η Αλέκα συμφωνούσε, ακόμα και με την στήριξη του Καμένου, δεν ξεπερνούν τις 130 έδρες. Το σχέδιο είναι να οδηγηθούμε σε επαναληπτικές εκλογές με κύρια ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος «δεν θέλει να κυβερνήσει ή να αναλάβει ευθύνες και αρέσκεται μόνο στο να διαμαρτύρεται». Το σχέδιο στοχεύει τους πελάτες των δύο κομμάτων που ψήφισαν για πρώτη φορά διαφορετικά και που απογοητευμένοι από την ανεπάρκεια της Αριστεράς θα επιστρέψουν στο μαντρί. Και σαν προετοιμασία, να και σε παραδιπλανό κανάλι «έρευνα στους δρόμους» που οι πολίτες συμπτωματικά είχαν την άποψη ότι το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν λάθος και πως «η χώρα πρέπει να κυβερνηθεί». Βάλτε και την πτώση των τραπεζών στο ΧΑΑ κατά 10% και βάλε, κι έχετε την γενική εικόνα.
Μακάρι οι εκτιμήσεις μου να είναι λάθος. Σ’ αυτή τη περίπτωση κάθε άλλη εκδοχή θα είναι προς το καλό. Το γενικότερο καλό.
