Μετά τα χθεσινά ...

Ομολογώ ότι είχα την κρυφή ελπίδα ότι χθες βράδυ θα απαλλασσόμασταν από τον απατεώνα. Ότι τελικά κάποιοι εκεί μέσα θα είχαν το θάρρος της γνώμης τους και θα έβαζαν το γενικό συμφέρον πάνω από το κομματικό και το ατομικό. Πίστεψα ότι κάποιες κότες που ξαφνικά έκαναν τα κοκόρια θα έκαναν πράξη τα δικά τους λόγια, τις θέσεις που αυτοβούλως εξέφρασαν. Όμως παρά τα πολλά κακαρίσματα, από αυγό τίποτα. Ήταν αρκετός ένας σπαραξικάρδιος λόγος που εκφωνήθηκε ίδιος και απαράλλαχτος τρείς (3) φορές (στο υπουργικό συμβούλιο, στη κοινοβουλευτική ομάδα και στη βουλή) για να δακρύσουν και να σπεύσουν να στηρίξουν τον ηγέτη που έκανε τόσα καλά στη χώρα και που σε στιγμές θολούρας τον είχαν αμφισβητήσει. Ακόμα και η προσφάτως διαγραφείσα εξαγόρασε με την ψήφο της την επάνοδο στο κοτέτσι. Τέτοιος αυτοσεβασμός, τέτοια αυτοεκτίμηση! Τουλάχιστον βγάλτε τον σκασμό και μη κάνετε νταηλίδικες δηλώσεις. Αυτές είναι οι «τζάμπα μαγκιές» που λέει ο αντιπρόεδρός σας και σύντομα (και για λίγο) πρωθυπουργός. Ψήφισαν λοιπόν οι εθνοπατέρες μια νέα πατέντα της ψυχοπάθειας, έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης σε κάποιον που στη συνέχεια θα παραιτηθεί (είπε). Λαμβάνοντας υπ’ όψη την πορεία του ανδρός και την έφεσή του στα ψέματα, κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει. Θα γίνουν κάποιες διεργασίες, κάποιες επισκέψεις στη γλάστρα, μέχρι να διαπιστωθεί ότι δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα επί της ουσίας. Κι όταν έχεις τέτοιους υπουργούς σαν τον Μπεγλίτη που είναι βαθειά συγκινημένοι και υπερήφανοι που έχουν αυτοί και η χώρα τέτοιο ηγέτη, σε ποια θάλασσα να πνιγείς και σε ποιο γκρεμό να πέσεις.
Τέλος πάντων, μου έκαναν εντύπωση κάποιες αποστροφές του λόγου του.
«Έχω τριάντα τόσα χρόνια στην πολιτική». Αφού γεννήθηκε το 1952 και εκλέχτηκε βουλευτής το 1981, έχει τριάντα (σκέτα) χρόνια στην πολιτική. Το «τόσα» είναι για τις εντυπώσεις.
Γεννήθηκε λοιπόν το ‘52 και εκλέχτηκε βουλευτής το ‘81 σε ηλικία 29 χρόνων, δηλαδή δεν έχει καμιά επαγγελματική εμπειρία πέρα από τον καθαρισμό των δρόμων της Στοκχόλμης (δικιά του δήλωση) στα «σκληρά χρόνια της εξορίας».
«Από τον παππού μου κληρονόμησα ένα ρολόι και από τον πατέρα μου μόνο το όνομά του». Πέρα από το όνομα που το κληρονομούμε όλοι από τους πατεράδες μας, θα υπήρχε κι άλλη κληρονομιά αλλά τον πρόλαβε άλλος ή μάλλον άλλη. Και στο κάτω κάτω ο καθένας κάπου στηρίζεται για να στήσει το μέλλον του. Για παράδειγμα, άλλος στηρίχτηκε στη μοναχική του αντίσταση στα βουνά μόνος κατάμονος εναντίον των Γερμανών, άλλος στην (κατά δήλωσή του) αντίσταση κατά της χούντας, άλλη σε κάποια συνθήματα που εκφώνησε στο Πολυτεχνείο, άλλοι στο εξωτερικό (τάχα εξόριστοι) με την φροντίδα ισχυρών παραγόντων. Και μόνο η επίκληση αυτών των «ηρωικών» πράξεων είναι ύβρις προς όσους αγωνίστηκαν, πολέμησαν, εξορίστηκαν, εκτελέστηκαν, χωρίς να εξαργυρώσουν αυτό που θεωρούσαν καθήκον τους.
Και κλείνω με το διαχρονικό ερώτημα που παραμένει επίκαιρο πλην όμως αναπάντητο. «Πού πήγαν τα λεφτά;»
Για παράδειγμα, τα ταμειακά διαθέσιμα του κράτους μας πάντα οτι είναι εξακόσια εκατομμύρια και, επίσης πάντα, οτι φτάνουν δεν φτάνουν για τις 15 του άλλου μήνα. Κι αναρωτιέμαι με τη σειρά μου, αφού μόνο από εμένα πήραν μέσα σ’ ένα μήνα 240€ με το χαράτσι μέσω της ΔΕΗ, 185€ για την δεύτερη δόση του φόρου εισοδήματος, 300€ για την εισφορά αλληλεγγύης, 60€ από την (πρώτη) μείωση της σύνταξης και 70€ από την επικουρική, ένα σύνολο 855€, κι αν υποθέσουμε ότι τα ίδια κάνανε σε 1.000.000 πολίτες (το λιγότερο), έχουμε ένα σύνολο 855.000.000€. Πως γίνεται λοιπόν να έχουμε μόνο 600.000.000; Πού πήγαν τα 255.000.000€; Πού πήγαν τα λεφτά;