Πώς μπορεί ένας τόσο παλιός στίχος να σε θυμώνει ακόμα;

Ζούμε σ’ ένα κόσμο μαγικό
Με φόντο την Ακρόπολη τον Λυκαβηττό
Γεμάτα τα μπαλκόνια
Πολιτικά αηδόνια
Υποσχέσεις και αγάπες
Και πολύχρωμα μπαλόνια
Για ευτυχισμένα χρόνια

Κι εσύ Ελένη, και καθ’ Ελένη
Της επαρχίας, της Αθήνας κοιμωμένη
Η ζωή σου να το ξέρεις
Είναι επικηρυγμένη
Να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο
Κι άλλο εκείνη να σε πεθαίνει...

.................................................

Τίποτα δεν άλλαξε τόσα χρόνια