Έτσι νυχτιάτικα μου 'ρθε μια μαυρίλα...

Θέλω να φύγω πια από δω, θέλω να φύγω πέρα,

σε κάποιο τόπο αγνώριστο και νέο,

θέλω να γίνω μια χρυσή σκόνη μες στον αιθέρα,

απλό στοιχείο, ελεύθερο, γενναίο.

Σαν όνειρο να φαίνονται απαλό και να μιλούνε

έως την ψυχή τα πράγματα του κόσμου,

ωραία να ‘ναι τα πρόσωπα και να χαμογελούνε,

ωραίος ακόμη ο ίδιος ο εαυτός μου.

Σκοτάδι τόσο εκεί μπορεί να μην υπάρχει,

θεέ μου,στη νύχτα, στην απόγνωση των τόπων,

στο φοβερό στερέωμα, στην ωρυγή του ανέμου,

στα βλέμματα, στα λόγια των ανθρώπων.

Να μην υπάρχει τίποτε, τίποτε πια, μα λίγη

χαρά και ικανοποίησις να μένει,

κι όλοι να λένε τάχα πως έχουν για πάντα φύγει,

όλοι πως είναι τάχα πεθαμένοι.

Κώστας Καρυωτάκης 1896 - 1928